A Minute Of Forever

CHAPTER 7

Pagkagising ni John ay naligo agad siya pagkatapos ay lumabas ng bahay nila para abangan ang pag uwi ng mga Go.

Dipa man siya nagtatagal na nakaupo sa gilid ng kalsada sa labas ng bahay nila ay dumating ang Ate niya na basa ng pawis. Nakasanayan na kasi nito na mag jogging every morning. Healthy lifestyle.

"Ang aga pa ah. Bakit nakaupo ka jan?" tanong sa kaniya ng ate niya pero di siya sumagot at nakatingin lang sa direksyon ng bahay ng mga Go even though he heard her. Sinundan ng ate niya ang kaniyang tinggin at napabuntong hininga nalang ito bago ibalik ang tinggin sa kaniya.

"Bro! She's going to be okay. So pwede ba, pumasok ka dun sa loob at matulog? Mukha kang zombie sa itim at laki ng eye bags mo" but again. He didn't mind his sister at pinagpatuloy lang ang ginagawa niya. Ang tanawin ang bahay ng mga Go.

Ilang beses pa siyang kinumbinsi ng ate niya pero walang epekto kaya napilitan nalang itong pumasok at pinabayaan siya. After all he's already big and he can perfectly handle himself.

Nakailang labas pasok na si John sa bahay nila para kumain, uminom ng tubing at umihi pero hanggang ngayon ay wala parin ang inaabangan niyang pagdating ng mga Go. He's getting more worried as the time passes.

Paano kung may nangyaring masama dito? What if nasobrahan pala sa pagod si Rheine dahil halos buong araw din sila naglibot sa mall? Arrgh! He's getting crazy.

Kung kanina,napipigilan niya pa ang sarili niyang pumunta sa bahay ng mga Go at makibalita now is the limit. He need to go there to find some news dahil pag hindi niya pa ginawa. Mababaliw na siya sa kakaisip.

Tumayo na siya para sana pumunta sa bahay ng mga Go pero tamang tama naman na lumabas din ang ate niya para sana papasukin siya. Mag gagabi narin kasi. And yes. Ganun siya ka tagal nag hintay at nag habang. Buong araw,buti na nga lang di mainit at makulimlim lang ang langit.

"Pasok na John" utos ng ate niya pero sinabihan niya lang ito na mamaya na dahil pupunta pa siya sa bahay nila Rheine. His sister try to stop him pero di siya nakinig.

Alam niya kunti nalang at makakatikim na siya ng batok sa ate niya dahil kanina pa niya binabalewala ang mga utos into but he set aside that dahil mas importante sa kaniya ngayon ay ang makatanggap ng magandang balita tungkol kay Rheine.

Pagdating sa harap ng bahay ng mga Go ay nagdoorbell siya. Di naman nag tagal ang paghihintay niya dahil maya-maya lang ay may lumabas na isang kasambahay para pagbuksan siya.

"Good evening Sir, ano pong maitutulong ko?" magiliw na bati ng maid. He smiled awkwardly at kahit nahihiya ay nagtanong parin siya.

"Good evening din manang, kaibigan po akong ni Rheine" pagpapakilala niya "may balita na po ba sa kaniya?" Hopefully he ask. But he failed. Walang siyang natanggap na sagot maliban sa 'wala'.

Nanlulumong bumalik siya sa bahay nila.

"Don't stress yourself so much bro,she's going to be okay. Rheine's going to be okay" pagpapalakas ng loob ng ate niya. Isang tipid na ngiti lang ang ibinigay niya dito at nagpaalam na aakyat na sa kwarto niya para magpahinga. Di na siya naghapunan pa dahil alam naman niyang wala siyang gana at di siya makakakain ng mabuti.

Pagdating sa kwarto niya ay naglinis agad siya ng katawan at nahiga sa kama niya. He tried to close his eyes to sleep but he failed.

Another sleepless night I guess.

On the other side. After almost a day of being asleep ay nagising narin sa wakas si Rheine.

Pagmulat ng mata niya una niyang nakita ang puting kisame,puting pader and lastly ay ang IV na nakakabit sa kamay niya.

She have lots of questions inside her head. Like anong nangyari pagkahatid sa kaniya ni John and why is she in the hospital? Where are her parents? Pero wala siyang mapagtanungan.

She was left alone in the hospital room. Na ang tangging naririnig lang ay ang pagtunog ng monitor sa gilid niya.

Habang busy siya sa pagod iisip ay bumukas ang pinto ng room niya at inuluwa nun ang parents niya kasama ang doctor na nasa likod ng mga ito.

Ngumiti ang Daddy at Mommy niya ng magtama ang mga mata nila na agad naman niyang sinuklian. Pero kaagad din napalitan ng pagtataka ang ngiti niya ng makitang namamaga ang mata ng mommy niya na halatang galing lang sa iyak ng makalapit ito sa kaniya. Ang Daddy niya naman ay nakangiti pero makikita din sa mukha nito ang lungkot. What's wrong? Tanong niya sa sarili.

"Good evening iha, how are you feeling?" nabaling ang atensyon niya sa doctor ng magsalita ito. Nginitian niya ito ng tipid at binati pabalik.

"Good evening po Doc, I'm fine, wala naman pong masakit sakin" nakangiti niyang pagbibigay alam pero nang ibaling niya ang tingin sa parents niya ay ganun parin ang reaction ng mga ito.

"Good for you then. May sasabihin pala ako sayo" nabalik ulit ang atensyon niya sa doctor. Gusto niyang tanungin ang mga magulang niya but she have this feeling na kailangan niyang malaman at marinig ang sasabihin ng doctor.

"When your parents bring you here yesterday you—" pinutol niya ang sasabihin ng doctor.

"Wait, I was here since yesterday?" di makapaniwalang tanong niya sabay baling sa mga magulang niyang tumango naman para kumpirmahin ang sabi ng doctor. She was about to ask another person pero nginitian siya ng Daddy niya at binigyan ng tingin na nagsasabing please do listen to the doctor na agad naman niyang sinunod.

"So...as what I was saying, your parents bring you here yesterday... unconscious" mas lalong kumunot ang noon niya. Mag tatanong ulit sana siya when she remembered the scene sa labas ng bahay nila. Nung hinatid siya ni John at nagpaalam ito hanggang sa parte na nawalan siya ng malay.

"while your unconscious we run some test and find out something" biglang lumakas ang tibok ng puso niya pag kabanggit ng doctor sa salitang something. Di niya alam pero parang may something na di magandang sasabihin ang doctor.

Naramdaman niyang hinawakan siya ng Daddy niya sa balikat at umupo naman ang Mommy niya sa hospital bed at hinawakan ang balikat niya na Parang sinasabing we got your back nginitian niya lang ang mga ito kahit pa feeling niya ay di talaga magandang balita ang sasabihin ng doctor.

Matapos lingunin at ngitian ang mga parents niya ay binalik niya ang tinggin sa doctor na naging cue naman nito para ipagpatuloy ang sasabihin.

"As we run some test, we found out that you have a brain tumor and it's in its last stage causing your nosebleed often and to loose your consciousness" parang biglang gumuho ang mundo niya sa kaniyang narinig. Marami pang sinabi ang doctor, pero di na niya naiintindihan.

Narinig niyang humagulhol ang Mommy niya at niyakap siya habang ang Daddy niya naman ay pinapatahan ang Mommy niya.

She was speechless because of what she just heard. Di niya nagawang umiyak o magpakita ng kahit anong emosyon. Parang namanhid ang buong pagkatao niya sa narinig niya ngayon ngayon lang. Wala siyang ibang naririnig kundi ang malakas na pintig ng puso niya at ang salitang binitawan ng doctor. Sa lahat ng sinabi niya isa lang ang tumatak sa isip niya.

She's have a cancer and she's dying.

*

Vomments are highly appreciated :)
After this baka sa monday pa ulit ako makapag UD and maybe by that day ay tapos narin to so see you on the epilogue :)

___________thebitterlycan__________