A Minute Of Forever

CHAPTER 9

Maagang nagising si Rheine. Kahit walang gana ay bumangon siya. After debating with her self about her illness--if she'll tell them or not she finally decided to let her friends know about her condition. Her friends deserve to know. He deserves to know.

Pagkatapos maligo at mag agahan ay ti-next niya ang mga kaibigan na magkita kita sila na agad namang sinangayunan ng lahat.

They decided to meet in their favorite coffee shop near their school at exactly 10 a.m kaya ng makita niyang mag aalas nwebe na ay nagready na siya. After almost thirty minutes ay lumabas na siya ng kwarto niya ready to meet with her friends.

"Hey sweetie! Saan ang lakad mo?" tanong ng Daddy niya ng makasalubong niya ito sa paanan ng hagdan.

She kiss him on the cheeks first before answering.

"Good morning Dad. Mag kikita po kami ng mga kaibigan ko,pwede naman po akong lumabas diba?" nakangiting pag papaalam niya sa ama. Nakita niya ang pag aalinlangan dito kaya nagsalita ulit siya.

"Come on Dad! I just want to tell them about my condition and I also want to spend some time with them. I mean, I only have 2 weeks sulitin ko na" she persuaded.

"RHEINE!" nabigla siya sa biglang pag sigaw ng Mommy niya. Nakita niya itong dali daling naglalakad patungo sa kunatatayuan nila ng Dad niya.

"Don't say that," may pagkainis na sabi nito sa kaniya ng makarating ito sa harap niya na ikinakunot ng noo niya.

"Don't say what?" naguguluhan niyang tanong. Sa pagkakaalala niya kasi ay wala naman siyang sinabing masama.

"About you...only have 2 weeks to leave" nahihirapang sambit nito. "We'll find a solution so—"

"Mom, I'm fine," she assure her and smile "you don't need to do that, tanggapin nalang natin na mamamatay na ako — "

"Honey!" sigaw ng Dad niya  whhen her mother slapped her.Nasapo niya ang pisngi niya kung saan siya tinamaan ng sampal ng mommy niya. She was shock as hell! It's the first time na napagbuhatan siya ng kamay ng Mom niya. First time.

Tinignan niya ang Mom niya na ngayon ay may sari-saring emosyon sa mga mata. Pagsisisi, galit, awa at lungkot. It's very visible and she hates seeing her mother like this. But she hates herself more, dahil siya ang rason kung bakit parang glass ang Mom niya. Too transparent amd brittle.

"Don't say that you'll die... dahil kung ikaw...tanggap mo na ang kahihinatnan mo ako hindi pa at diko matatanggal yun kahit kailan" naiiyak na wika ng mom niya "dimo alam kung gaano kasakit sa isang ina. Sa isang magulang ang malaman na mas mauuna pa ang anak nila kesa sa kanila. Hindi ko matanggap at diko kayang tanggapin na mawawala kana dahil kung meron mang dapat maghahatid sa akin— saamin sa huling hantungan, ikaw yun! Ikaw dapat ang maghahatid sa amin ng Daddy mo and not the other way around!" pagkatpos nitong sabihin yun ay humagulhol ito ng iyak.

Her Dad immediately comforted her mom. And all she could do was to stand there and prevent herself from sobbing.

Hinintay niyang tumahan ang Mommy niya bago nagpaalam na magkikita sila ng mga kaibigan. Her mother tried to stop her but she failed,di siya nag papigil. Hindi dahil sa matigas ang ulo niya kundi dahil di niya gustong makita ng mga ito na nasasaktan din siya. Na sakabila ng tapang at ngiting pinapakita niya ay nagtatago din ang lungkot at takot sa kaloob-looban niya.

She was five minutes late kaya di na siya nagtaka ng makitang completo na ang tatlo pagdating niya. Una niyang nakita ang pag aalala sa mga mukha ng mga ito pero mababakas din and kasiyahan.

"Hi guise,mag tititigan nalang ba tayo dito?" pagbasag niya sa awkward atmosphere. Paano ba naman kasi kung makatitig ang mga kaibigan niya wagas! Wala ng tago tago. Mukhang natauhan naman ang mga ito kaya pinaghila agad siya ni John ng mauupuan. She said "thanks" at umupo na.

"So how are you guise?" nakangiting pagbubukas niya ng topic. Kung hihintayin niya pa kasi ang mga ito ay baka maabutan sila ng pasko di parin tapos tumitig ang mga ito especially him.

"I'm fine" said Cloud.

"Same here Sis,how about you? How are you? I heard from John na hospital ka daw" si Ash na mababakas ang pag-aalala sa mukha. Napatingin naman siya kay John na nakatingin din sa kaniya.

Ngiti lang ang sinagot niya sa tanong ng kaibigan at binalingan si John.

"How did you know that I was hospitalized?" curious niyang tanong.

"I saw your parents putting you on the ambulance that night" napatango naman siya sa sagot ni John. Pagkatapos nun ay masaya na silang nag kwentuhan bago niya maisipang mag-aya sa park na sinangayunan naman ng tatlo.

Pagkadating sa park, as expected ay madaming tao dahil Linggo. They rest for awhile before they decide to join playing volleyball sa mga naglalaro dun.

They had done many childish things like playing on the playground, try to catch a butterfly and even tag. It was tiring yet enjoyable and she's happy to experience it with them.

"Guise,I have to tell you something" pagsisimula niya. They're currently lying on the ground well not exactly dahil may bermuda grass naman, nagpapahinga dahil lahat ay pagod sa ginawa nilang kalokohan or might as well say paglilibang.

Napapagitnaan siya ni Ash at John samantalang si Cloud naman ay nasa kabilang side ni Ash. Bahagyang itinukod ni Ash ang siko sa damuhan at tinignan siya.

"Why so serious best? Mamatay kana ba?" biro nito na bahagyang ikinatawa ni John at Cloud at siya mismo but the laughing was stop when she answered her question.

"Yes" she seriously answer kaya nabigla siya ng hampasin siya ni Ash.

"Wag ka ngang magbiro ng ganiyan!" nakapout na sabi nito at nahiga na ulit. This time siya naman ang bumangon at tumingin nalang sa mga taong naroon habang sinabi ang mga katagang kanina niya pa gustong sabihin.

"I'm not joking. I wish I am but no, i'm serious" binalingan niya ang tatlo na seryosong nakatingin sa kaniya pagkatapos ay binalik niya ang tingin sa harap niya.  "I have a brain tumor and it's in it's stage four." pagsisimula niya sa kwento. "Sabi ng doctor wala na daw akong pag asang gumaling and if meron man it's only 1% at kung gumaling man ako, makakalimutan ko naman kayo" malungkot niyang sabi. She heard Ash sob but she didn't look back, nakatingin lang siya sa harap kahit pa naramdaman niya ang yakap nito sa kaniya. She doesn't want to see her best friend crying.

"And I only have two weeks or more to live" this time napahagulhul na ang kaibigan niya at mas humigpit ang yakap sa kaniya. Her friend keeps on pleading na bawiin niya ang sinabi niya at sabihing joke lang ito pero di niya magawa. Dahil totoo yun, at kung joke man yun that'll be the baddest joke she ever heard and tell.

Pinilit niyang di umiyak. Ayaw niyang makita siya ng mga taong nakapalibot sa kaniya na mahina siya. She don't want to show her tears dahil gusto niya lang na ipakita sa mga ito na matatag siya dahil umaasa siya na sa pamamagitan nun ay mapatatag niya ang mga taong nakakonekta sa kaniya.

When Ash finally stops crying dun lang siya humarap dito. She saw John and Cloud's puffy eyes who definitely cried silently. She gave them a faint smile.

"Pls...don't pity me..hmm?" she plead. "As much as possible, if totoo nga ang sabi ng doctor na bilang na ang araw ko, I want to spend it with you and my family to create best memories na pwede kong bawiin sa kabilang buhay. Not the crying session and all the dramas."

"I want my last minute of forever to be a happy one, and if I will have a dying wish, that will be it" her friends hug her after she said those words. Umiyak na naman si Jin and even the guys kaya kahit anong pilit niya di na niya napigilan ang luha.

It hurts...seing them cry. It breaks my hearts.

___________thebitterlycan__________