A Minute Of Forever

CHAPTER 8

Hanggang ngayon ay di parin makapaniwala si Rheine sa mga nalalaman niya. Naguguluhan siya. Gulong gulo. Di dahil di niya maintindihan ang sinabi ng doctor kundi dahil ayaw niya lang intindihin.

Gumugulo parin sa isip niya ang sinabi ng doctor bago siya pauwiin kanina.

Pagkagising ni Rheine ay napansin niya agad ang Mommy niyang natutulog sa gilid ng hospital bed niya at ang Daddy naman niya na nakaupo habang natutulog din sa sofa.

By just looking at her parents face,alam niyang pagod ang mga ito lalo na ang mommy niya na nangingitim na ang ilalim ng mata dahil sa kakaiyak.

While looking at her parents naramdaman nalang niyang may mainit na likido na dumadaloy sa pisngi niya. She cried. Not because of her illness but knowing na nahihirapan ang mga magulang niya dahil sa kaniya. Naawa siya di sa sarili niya kundi para sa mga ito.

Agad niyang pinunasan ang tumulong luha sa mata niya ng gumalaw ang Mommy niya. And she's right, nagising ito at kaagad na nagtaas ng tingin at nginitian siya. Alam niyang peke ang ngiting yun dahil di man lang ito umabot sa mga mata niya pero binalewala niya lang ito at tipid din na ngumiti pabalik sa mommy niya.

"Do you need anything? Gusto mong kuma—"

"I want to go home Mom" putol niya sa sasabihin ng ina. Nag aalangan man ang ina niya ay sinabi nitong kakausapin ang doctor para makapag paalam.

Ginising muna ng Mommy niya ang kaniyang Daddy bago lumabas para kausapin ang doctor. Ang Daddy niya naman na naiwan ay pinagbalat siya ng orange at pinakain ng grapes.

Nakangiti siya habang kumakain dahil nag susubuan pa sila ng Daddy niya at natigil lang ang subuan nila ng bumukas ang pinto at pumasok ang Mom niya kasunod ang doctor na nakangiti sa kaniya, so she smiled back.

"Good morning doc" bati niya dito.

"Good morning too iha. So I heard from your mom na gusto mo na daw umuwi?" tumango siya
"well,pwede ka namang umuwi but make sure to not stress out yourself" napangiti siya at masayang tumango sa doctor.

"Thanks doc,don't worry I won't stress out myself" she assure him.

"Good to hear that, but before that I want to tell you something important first then after that ay pwede niyo nang isettle ang hospital bills niyo" gusto niya sanang sabihan ang doctor na kung pwede ay wag nalang pero alam dahil alam niyang kahit nakangiti ito ay wala itong magandang sasabihin.

Di siya nagpakita ng pagtataka,she fought the urge to show any emotion at nakangiti lang na humarap sa doctor.

"As what you've ask Mrs. Go,I'm sorry to tell you that the surgery won't help her prolong her life, there's only 1% chance on succeeding and she might lost her memory if that happens" pagbibigay alam ng doctor and she clearly saw the pain that immediately covered her mother's face when she heard it.

"And I'm also sorry to tell you this but you only have 2 weeks or more to live" napahagulhol ang Mommy niya at sa unang pagkakataon ay nakita niyang umiyak ang Daddy niya na pilit pinapatahan ang Mommy niya pero di naman magawa sa sarili.

The scene was killing her kaya iniwas niya ang tingin niya at binaling sa doctor. She said thank you kahit parang wala naman dapat ipagpasalamat dahil puro  bad news ang dala nito.

Ilang minuto pang umiyak ang Mommy niya bago ito tumahan at nilapitan siya. Her mother's eyes was full of pity for her na muntik na niyang ikinaiyak.

"Don't cry Mom I'll be okay. I settle niyo na po ang bills gusto ko ng umuwi" pilit ang ngiting ibinigay niya. Nag aalangan man siyang iwan ay napilitan ang parents niyang lumabas dahil sinabi niyang gusto niya rin mapag isa.

When she was left alone in her room di niya alam kung anong mararamdaman niya. Kulang ang ang salitang gulat para ilarawan ang nararamdaman niya dahil sa mga nalalaman niya.

Sinong mag aakala na sa edad na seventeen ay mararanasan niya ang ganito?

She only have 2 weeks to live. God knows how she hoped that it's only a bad dream, a nightmare and she just need to wake up to make things right. But it's not.

And that pained her.

"Baby nandito na tayo" pag bibigay alam ng Mommy niya. Sa lalim ng iniisip niya di na niya namalayang nakarating na sila sa bahay nila.

Now that she's finally at home she felt somewhat relieved na sa kabila ng mga nalaman niya ay nakauwi parin siya sa bahay nila. Makakatulog pa siya sa kwarto niya,makikita niya pa ang mga kaibigan niya.

Agad niyang sinabi sa Mommy at Daddy niya na gusto niyang magpahinga kaya inihatid agad siya ng mga ito sa kwarto niya.

When she's finally alone in her room,dun lang niya napakawalan ang mga luhang pilit niyang tinatago sa harap ng mga magulang niya. Sinong mag aakala na sa madalas na pagsakit ng ulo niya at pagkawala ng malay niya ay cancer na pala?

Dun sa loob,testigo ang apat na sulok ng kwarto niya kung paano niya iniyak ang lahat ng nararamdaman niya.

Yes, she's afraid that she's dying but she's more afraid knowing that if she'll leave this world... many people will be left alone with wounded hearts and it become more painful knowing that she's the reason behind those wounds.

___________thebitterlycan__________