A Minute Of Forever

Epilogue

10 years later...

Finally I'm home nakangiting wika ni John sa sarili. After five long years nakabalik narin siya sa bansang pinanggalingan niya.

He was away for five years dahil sa states siya nag aral at umuuwi lang siya ng pinas tuwing may mahahalagang okasyon gaya ng Christmas and New year, Birthdays at nung kinasal ang kaibigan niyang si Ash at Cloud and of course during her death anniversary.

Dumiretso siya sa bahay nila and as expected na surpresa ang mga taong naroon. Sinong hindi eh sabi niya sa susunod na linggo pa siya uuwi pero nandito na siya?

Agad siyang sinalubong ng yakap ng Dad at ate niya greeting him welcome back at ang huli ay ang bunso nila na dalaga na at talaga namang mana sa kaniya. Yun nga lang girl version. Ang ganda.

Pagkatapos ng meet and greet ay pinaghanda siya ng ate niya ng makakain at pagkatapos ay dumiretso siya sa kwarto niya para magpahinga. He miss this home,the people inside this home, his friends, her parents and especially her.

Dahil sa pagod ay nakatulog siya at pagkagising niya ay umaga na. The day he's waiting for,ang araw na halos ikamatay niya ang araw na nawala siya. Yes it's her fourth year death anniversary at di gaya ng mga naunang taon na halos di siya bumangon ngayon ay excited siya dahil noong nakaraang taon ay di niya nagawang makauwi.

Magana siyang kumain at naligo pagkatapos ay sabay sabay silang pumunta ng pamilya niya sa sementeryo. Pagdating dun ay gulat na sinalubong siya ni Ash maging ang asawa nitong si Cloud at parents ni Rheine ay gulat din ng makita siya dahil nga di niya pinaalam sa mga ito na uuwi siya.

Pagkatapos magulat ay napakitan ng ngiti ang mga mukha ng mga ito at isa isa siyang niyakap na magiliw naman niyang tinggap. After the yakapan session ay nagkamustahan sila. So far ay maganda naman ang mga baong kwento ng bawat isa. Nalaman niyang buntis si Ash ng tatlong buwan.

"Ang bilis niyo ah!" biro niya sa magasawang Ash at Cloud na ikinatawa nila. After the chat ay inaya sila ng parents ni Rheine na maghapunan mamaya na di niya naman tinanggihan besides he miss filipino food at gusto niya ring ipagpatuloy ang kwentuhan nila.

They all left leaving him in the cemetery alone. It's the first time na masosolo niya si Rheine. Nung mga nakaraang taon kasi ay siya ang unang umuuwi dahil di niya pa gaanong matanggap ang nangyari but now Parang ayaw na niyang umalis sa sementeryo.

He sit down in front of Rheine's grave at kinausap ito. Kinuwento niya ang naging buhay niya ng mawala siya at ang buhay niya sa US at maging ang mga kalokohan nila ng mga bago niyang kaibigan dun ay di niya pinalampas.

He's laughing while crying. Siguro kasi ito ang unang beses na kinwento niya ang mga naging karanasan at paghihirap na dinanas niya ng mawala siya. Yes. He already accept the fact na wala na talaga si Rheine at di na babalik pa pero di niya maiwasang malungkot dahil kahit anong gawin niya, kahit gustong gusto niya pa di na niya ito makakasama sa pagtanda niya.

He still love her. He does and he'll always do. Dahil kung meron man siyang natutunan sa nakalipas na sampung taon ng buhay niya ito yung maging matatag para sa pamilya at sa sarili niya.

Many people will walk in and out of our life to teach us lessons and to make us better and stronger but only the true one will leave footsteps that will remain forever.

And the last minute with her will always feels like forever for me.

The end.

First of all thanks to the one who's reading this. Thank you for coming this far,I really do appreciate it and I hope to see you on my next work. Alam ko di masyadong maganda ang ending and the story itself sensya na pirstyme eh! I will do my best to be a better writter on the future.

Once again THANK YOU!

_____thebitterlycan signing off ____