My Destiny (Completed)

Chapter 8

SKYLA'S P.O.V.

Nagtungo ako sa playground pagkatapos kong maghanap ng maliit na apartment na matutuluyan. Naghanap na ko, ngayong wala si Xandrei kasi alam kong hindi niya ko papayagang umalis sa condo niya.

"What are you doing?"

Napalingon ako sa nagsalita at nakita ko si Adonis. Nung titigan niya ko, ay agad akong nag-iwas ng tingin sa kanya.

"Can't you tell?", sagot ko habang nakatingin sa malayo

"What the hell are you doing?", inis na sabi niya

"Go away. Xandrei will be here soon", sabi ko

"Xandrei? Xandrei's in London", sagot niya

Napabuntong-hininga ako at napayuko.

"Mind your own business", sabi ko

Hindi siya sumagot at nanatiling nakatayo.

Napalingon-lingon ako sa paligid at napatawa ng mahina.

"This is the perfect place for us to say farewell forever", sabi ko

-Flashback-

Nasa see-saw ako nung biglang may nag-slide na box papunta sakin. Pagtingin ko, nagulat na lang ako kung sino ito. Nakatingin siya sakin habang nakangiti.

"Ano 'to?", mahinang tanong ko

"Open it", sabi niya

Kinuha ko ito at binuksan. Bumungad sakin ang isang singsing. Napangiti na lang ako ng bahagya.

Kinuha bigla ni Adonis yung box sakin at lumuhod sa harapan ko saka niya sinuot sakin ang singsing.

"Will you marry me?", nakangiting tanong niya sakin

"Well, I don't know", natatawang sabi ko

Sumimangot siya at bakas sa mukha niya ang pagka-inis.

"Are you really going to be like this?", inis na tanong niya

"In ten years. I'll answer you in ten years", nakangiting sabi ko

Ngumiti lang siya at niyakap ako ng mahigpit.

"Okay. Ten years it is. Maghihintay ako ng magiging sagot mo. I love you so much Skyla Mae Rodriguez", sabi niya

-Flashback ends-

"I'll give you my answer for your proposal from ten years ago", sabi ko

Hindi siya sumagot at lumapit sakin.

"My answer is no", sabi ko

Saka ako tumingin sa kanya.

"Things won't work between us", sabi ko

"Fine. But, stay to that condo we both bought. If you'll feel uncomfortable because I am living there, I'll leave. Don't go around doing stupid things, and just stay there", sabi niya

"Seriously Adonis, mind your own business. I'll take care of myself", sabi ko saka ako nag-iwas ng tingin

Tumayo ako mula sa see-saw at kinuha ang bag ko.

"Why won't you listen to me?!", biglang sigaw niya

Napangisi ako sa kanya at inalis ang tingin ko sa kanya.

"I don't have any reason para makinig sayo at mas lalong wala akong dahilan para tumira sa condo mo. Nakahanap na ko ng matutuluyang sariling condo", sagot ko

"Huwag ako ang lokohin mo Skyla. Don't lie. Are you going to live at an apartment? You've been looking at places like that because you have no money. And yet what? Nakahanap ka ng matutuluyan mong sarili mong condo?", halata sa boses niya ang pagkainis

Napabuntong hininga ako. Why does he even care?

"Ah, nakita mo ba ko?", tanong ko

"Oo", simpleng sagot niya

Tumitig ako sa kanya at sinubukang pigilan ang pagtulo ng mga luha ko.

"Kaya ba kinakaawan mo ko ngayon, dahil don? Bibigyan mo ko ng lugar na kung saan pwede akong makakain at makatulog, kasi kinakaawaan mo ko? At kaya ba kinuha mo rin ang ibang gamit ko na sinanla ko na?", sabi ko sa kanya

"Skyla, hindi ganon 'yon", sabi niya habang umiiling

"You disappeared as if you'd never see me again, and then you made me miss you so much that I almost went crazy. And when you re-appeared in my life, you looked at me with the coldest expression. Nung sinubukan kitang lapitan, you had that kind of expresion in your face, you've hurt me so much that it felt like my heart was ripped to shreds", sabi ko habang nagpipigil ng luha

Hindi siya sumagot at nakita ko ang pamumuo ng luha sa mga mata niya.

"Ganon ka ba natutuwa na paglaruan ang nararamdaman ng isang tao?", sabi ko pa

"Was it fun for me?", nakangising tanong niya

"Kasi yun ang nakikita ko—"

Napatigil ako sa pagsasalita nung bigla siyang lumapit sakin.

"When you missed me, I missed you so much a hundred times more. I wanted to touch you when you looked at me and hold you tight whenever you approach me. I wanted to do that a hundred — no, a thousand times more than you did! I treasured and loved you more!", sigaw niya

Kasabay ng pagpatak ng mga luha niya.

"But the two of us can never be together", sabi niya

Napatingin ako sa kanya dahil sa sinabi niya.

"A-Ano?", nauutal na sabi ko

"We can't be together", sagot niya

Hindi ako sumagot at nag-isip sa kung anong idadahilan niya.

"On that day, when your brother Trojan died, on that day, ten years ago, I was with him", sabi niya

Nagulat ako sa sinabi niya kasabay ng pagpatak ng luha ko. He's... lying, right?

"I saw him get hit by that car and just drove off afterward. I was so scared. Hindi ko alam ang gagawin ko nung mga panahong 'yon, kaya tumakbo ako. This is the type of cowardly bastard that I am", umiiyak na sabi niya

Humarap ako sa kanya at tinitigan ko siya ng deretso sa mata.

"That's why you and I, can never be together", dagdag pa niya

"So, that's the reason why'd you suddenly told me you love me all this time. So, you deceived me. Buong akala ko mahal mo ko, kasi 'yon ang nararamdaman mo. But no, mahal mo ko kasi nakakaramdam ka ng guilt sa pagkamatay ng kapatid ko. Gusto mong bumawi at sinubukang tabunan iyon, kaya sinabi mong mahal mo ko", sabi ko

Hindi siya sumagot at nanatiling nakatingin sakin.

"So, let me make one thing clear now. Whether it'll be intentional or accidental, let's never see each other again. Let's never be in the same place at the same time, ever again", umiiyak na sabi ko

Magsasalita pa sana siya pero sinimulan ko ng maglakad paalis at nilagpasan siya.

Bakit ba ang sakit sakit? Bakit ba kailangang masaktan ako ng ganito kalala? Bakit ba kailangan kong maramdaman ang ganitong klase ng sakit? Bakit sa taong mahal ko pa?