Ελλάδα 1940 Σε μια εποχή που ο πόλεμος και οι πείνα μαστίζουν ολόκληρη την υφήλιο, ένας έρωτας γεννιέται ανάμεσα σε ένα διακεκριμένο στρατιωτικό, τον Αντρέα και μια εύπορη νεαρή, την Τατιάνα. Μια σχέση συγκρατημένη αναπτύσσεται ανάμεσά τους, πασχί...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Δεν είχε περάσει παραπάνω από ένα διήμερο απ' την τελευταία φορά που είδα τον Αντρέα, όμως έμοιαζε με αιώνα. Οι μέρες στο σπίτι κυλούσαν εκνευριστικά ήσυχα, γεγονός που με έκανε να νοσταλγήσω το Παρθεναγωγείο. Ωστόσο, απολάμβανα το πρωινό χουζούρεμα στα ζεστά παπλώματα, καθώς και τις βόλτες στην παραλία με το άλογο. Ένιωθα ευγνωμοσύνη που ο πατέρας εξακολουθούσε να μου παρέχει αυτά τα αγαθά, ενώ πολλοί άνδρες στο Μέτωπο πάλευαν να επιβιώσουν από τις αντίξοες συνθήκες του πολέμου.
Ο φετινός χειμώνας ήταν βαρύς και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που επέστρεφαν σπίτι ακρωτηριασμένοι. Στα λίγα γράμματά του, ο Γιάννης μας διηγούταν διάφορες τραγικές ιστορίες μέσα στο χιόνι, για ήρωες συμπολεμιστές του που έχαναν την ζωή τους καθημερινά. Τις περισσότερες δεν τις διαβάζαμε ούτε καν μέχρι την μέση, λόγω της ανατριχίλας που μας έπιανε στην πλάτη. Ήταν ανατριχιαστικά λεπτομερείς, τόσο που συχνά αναρωτιόμουν τι είδους άνθρωπος είναι ο αδερφός μου.
Σήμερα έκλεινε τα 27 και ήμουν σίγουρη πως ο πατέρας δεν θα έχανε με τίποτα την ευκαιρία να γιορτάσει μεγαλοπρεπώς τα γενέθλια του πρωτότοκου μοναχογιού του. Παρ' όλο που είχε τραβήξει μεγάλη στεναχώρια όταν ο Γιάννης κατατάχτηκε, αγνοώντας την απειλή του ότι θα τον αποκληρώσει, του είχε μεγάλη αδυναμία. Κατά βάθος, θαύμαζε το σθένος και την ικανότητά του ως λοχαγό. Ήταν πάντα έξυπνο και αποφασιστικό παιδί, αντάξιος διάδοχός του.
Είχα να τον δω απ' τον Νοέμβρη, όταν είχε πάρει άδεια. Μου είχε κάνει ειδική επίσκεψη στο Παρθεναγωγείο, πράγμα που με είχε χαροποιήσει ιδιαίτερα. Είχαμε συναντηθεί στο γραφείο του διευθυντή. Δεν είχε καθίσει πολύ, μόνο λίγα λεπτά. Πήγαινε να δει την αχώνευτη αρραβωνιαστικιά του και το Παρθεναγωγείο ήταν στον δρόμο του. Παρά τον ένα μόνο μήνα στο πεδίο μάχης, μου είχε φανεί υπερβολικά αλλαγμένος. Τα χείλη του ήταν σκισμένα και το πρόσωπό του στόλιζαν μικρές γρατζουνιές. Η σοβαρή έκφρασή του με είχε τρομάξει. Ο πόλεμος έφταιγε.
