Ελλάδα 1940 Σε μια εποχή που ο πόλεμος και οι πείνα μαστίζουν ολόκληρη την υφήλιο, ένας έρωτας γεννιέται ανάμεσα σε ένα διακεκριμένο στρατιωτικό, τον Αντρέα και μια εύπορη νεαρή, την Τατιάνα. Μια σχέση συγκρατημένη αναπτύσσεται ανάμεσά τους, πασχί...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Λένε πως τα πάντα είναι ήσυχα την στιγμή του θανάτου.
Κόντευε να βραδιάσει και δεν αργούσε πολύ η ώρα που θα επιτιθόμασταν στα γερμανικά στρατεύματα. Δεν είχαν περάσει παρά μόνο μερικές βδομάδες από τον αποχαιρετισμό μου με την Τάτια, κι όμως ήδη μου έλειπε. Ήταν περίεργο το πώς με έκανε να νιώθω έτσι.
Με βαριά βήματα προχώρησα προς την σκηνή που βρισκόταν το στράτευμά μου. Μερικοί στρατιώτες κάθονταν διασκορπισμένοι είτε σε παρέες, είτε μόνοι και κάπνιζαν, ενώ μερικοί καθάριζαν τα όπλα τους με πανιά που μούσκευαν στο φρέσκο χιόνι. Καθώς περνούσα ανάμεσά τους, σταματούσαν αμέσως οτιδήποτε έκαναν για να σταθούν προσοχή μπροστά μου. Ήταν σχεδόν γελοίο το πώς πετάγονταν απ' τις θέσεις τους για να γίνουν πιόνια του ελληνικού στρατού. Αφού τους έγνεψα να κάνουν ανάπαυση, παραμέρισα του χοντρό ύφασμα της σκηνής για να περάσω μέσα. Ο χώρος ήταν γεμάτος αυτοσχέδια κρεβάτια, το ένα πάνω στο άλλο, και ταλαιπωρημένους στρατιώτες που ξύνονταν με μανία σε κάποια άκρη. Η ατμόσφαιρα μύριζε τσιγάρο και φρέσκο αίμα, που σε ανάμειξη με τον ιδρώτα, δημιουργούσαν μια απαίσια μυρωδιά.
Οι περισσότεροι που αποτελούσαν το στράτευμά μου ήταν γύρω στην ηλικία μου, ενώ ανάμεσά τους υπήρχαν και πολλά αγόρια που σίγουρα δεν είχαν κλείσει τα είκοσι. Στο βάθος της σκηνής, διέκρινα έναν ελαφρώς μελαμψό άντρα, συνομήλικό μου, που αγκομαχούσε τυλιγμένος με μάλλινες κουβέρτες, καθώς ένας άλλος κρατούσε στο μέτωπό του ένα κομμάτι πάγου. Περπάτησα αργά προς το μέρος του και τότε κατάλαβα πως παραληρούσε από τον υψηλό πυρετό που τον έκανε να υποφέρει. Απ' την εμπειρία μου ήξερα πως όλο αυτό ίσως οφειλόταν σε κάποια μολυσμένη πληγή και πως, για κακή μου τύχη, ο στρατιώτης έπρεπε να μείνει τουλάχιστον μια βδομάδα στο κρεβάτι.
Παρατήρησα προσεκτικά τον φίλο του, ένα μελαχρινό αγόρι που καθόταν γονατισμένο κοντά στον άρρωστο και έτριζε τα δόντια του απ' το κρύο. Τα χέρια του ήταν γεμάτα χιονίστρες και ανά στιγμές τα έξυνε λυσσασμένα με τα δόντια του.
