Ελλάδα 1940 Σε μια εποχή που ο πόλεμος και οι πείνα μαστίζουν ολόκληρη την υφήλιο, ένας έρωτας γεννιέται ανάμεσα σε ένα διακεκριμένο στρατιωτικό, τον Αντρέα και μια εύπορη νεαρή, την Τατιάνα. Μια σχέση συγκρατημένη αναπτύσσεται ανάμεσά τους, πασχί...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Αυτοί οι φιλανθρωπικοί χοροί ποτέ δεν μ' άρεσαν. Πόσο μάλλον τους τελευταίους δύο μήνες που είχαν γίνει συχνότεροι. Πάντα τους θεωρούσα βαρετούς και ανώφελους. Έτσι κι αλλιώς, ένα μεγάλο ποσό των χρημάτων που συγκεντρωνόταν τάχα για τους άπορους, πήγαινε στους διοργανωτές. Παρ' όλα αυτά, η μητέρα εξακολουθεί να υποστηρίζει πως είναι καθήκον μας να παρευρισκόμαστε σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις.
Σήμερα, μάλιστα, φάνηκε πιο συντηρητική. Πάντα ήξερα πως έδινε ιδιαίτερη βαρύτητα στην εμφάνισή μου, μα αυτή τη φορά επέμενε να φορέσω ένα απ' τα δαντελένια φορέματα που μου έφερε ο πατέρας από την Γαλλία. Παρά την αρχική άρνησή μου, στο τέλος άφησα την προσωπική μου καμαριέρα να δέσει τα μαλλιά μου σε ένα περίτεχνο κότσο με εντολή της μητέρας, η οποία δεν δίσταζε να δοκιμάσει τις νέες μόδες πάνω μου. Ωστόσο, μου ήταν αδύνατο να καταλάβω προς τι η τόση περιποίηση.
Εδώ και ώρα στέκομαι όρθια μέσα στο πλήθος της μεγάλης αίθουσας με ένα κολονάτο ποτήρι στο αριστερό μου χέρι, ενώ κόσμος της υψηλής κοινωνίας με χαιρετά αδιάφορα. Τους περισσότερους δεν τους έχω ξαναδεί ποτέ στην ζωή μου. Το μόνο που γνωρίζω γι' αυτούς είναι πως κατάγονται από κάποια αριστοκρατική οικογένεια ή κατέχουν κάποια υψηλή θέση στην κοινωνία. Ένας χαιρετισμός, μια χειραψία και μερικές φιλοφρονήσεις είναι όλα όσα χρειάζονται για να ξεφύγεις από τέτοιου είδους ανθρώπους. Ω, και λίγη υποκρισία!
Προχώρησα προς την οικογένειά μου και στάθηκα δίπλα στην μητέρα μου, χαζεύοντας τις φανταχτερές φορεσιές που γέμιζαν τον χώρο. Ξάφνου, ένας ηλεκτρισμός διαπέρασε το σώμα μου. Ενστικτωδώς το βλέμμα μου απομακρύνθηκε απ' το πλήθος και καρφώθηκε στον άνδρα που μου φιλούσε απαλά το χέρι. Όταν σήκωσε το κεφάλι του, τα μάτια μου συνάντησαν τα γκριζογάλανα δικά του και ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα με κατέκλυσε. Ένα συναίσθημα τόσο άγνωστο, μα τόσο οικείο. Πριν προλάβω να αρθρώσω λέξη, τον είδα να απομακρύνεται και την θέση του να παίρνει ο Πέτρος. Η άλλοτε άνετη στάση του είχε αντικατασταθεί με μια πιο ανήσυχη.
