Ελλάδα 1940 Σε μια εποχή που ο πόλεμος και οι πείνα μαστίζουν ολόκληρη την υφήλιο, ένας έρωτας γεννιέται ανάμεσα σε ένα διακεκριμένο στρατιωτικό, τον Αντρέα και μια εύπορη νεαρή, την Τατιάνα. Μια σχέση συγκρατημένη αναπτύσσεται ανάμεσά τους, πασχί...
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
Μέσα στον ύπνο μου, ακούστηκαν μερικά τρεχαλιτά στον διάδρομο και δεν μου πήρε πολύ να καταλάβω πως τα Χριστούγεννα είχαν φτάσει. Σαν μικρό παιδί, πετάχτηκα αυτομάτως από τα ζεστά παπλώματα και δίχως να σκεφτώ το πρωινό, έβαλα το καλό φόρεμα που ήταν ήδη ακουμπισμένο στην καρέκλα του καθρέφτη μου. Με γρήγορες κινήσεις φόρεσα τα δερμάτινα τακούνια μου και έπιασα τα μαλλιά μου σε ένα πρόχειρο κότσο, αγνοώντας την καμαριέρα που πιθανόν να με περίμενε στον κάτω όροφο.
Πηδώντας δυο-δυο τα σκαλιά, έφτασα στο σαλόνι όπου ήταν μαζεμένη ολόκληρη η οικογένεια, μαζί και ο πατέρας που επιτέλους είχε επιστρέψει σπίτι. Με ζεστό χαμόγελο, χαιρέτησα τους πολυαγαπημένους μου παππούδες που είχα πιθυμήσει, όπως και την αρραβωνιαστικιά του Γιάννη, τη Θάλια, η οποία μου ενέπνεε μια σφοδρή αντιπάθεια. Δεν είχα ξεκαθαρίσει ακόμα αν ήταν η υπεροπτική συμπεριφορά της ή ο κλαψιάρικος χαρακτήρας της που με εκνεύριζε περισσότερο, πάντως γνώριζα καλά πως τα δυο τους αποτελούσαν θανάσιμο συνδυασμό.
Ειλικρινά, ήταν φορές που αναλογιζόμουν με τις ώρες, τι καλό είχε δει πάνω της ο Γιάννης, εκτός των χρημάτων. Μπορεί να ήταν προξενιό και να μην ήθελε να χαλάσει χατίρι στον πατέρα, και μπορεί η κοπέλα να ήταν όμορφη, όμως και μόνο στην σκέψη ότι επρόκειτο να συζήσει με μια κακομαθημένη σαν του λόγου της, θα έπρεπε να την έχει απορρίψει. Πάντα έβλεπα ως ισάξια του αδερφού μου, την Ζωή. Ήταν προφανές πως η κολλητή μου είχε αισθήματα γι' αυτόν και πως, εκτός αυτού, ήταν ικανή να τον κάνει ευτυχισμένο. Παρ' όλα αυτά, ο Γιάννης εξακολουθούσε να προσποιείται τον ανήξερο, επιλέγοντας να ζήσει με ένα μεγάλο λάθος που ονομάζεται "Θάλια".
Βέβαια, ήξερα καλά πως ο αδελφός μου δεν είχε ούτε τον χρόνο αλλά ούτε και την διάθεση για έρωτες. Από μικρός ήταν αφοσιωμένος στην ευημερία της οικογένειας και πάντα ονειρευόταν διαδεχτεί τον πατέρα. Όπως κάθε γιός, έτσι κι αυτός θαύμαζε πολύ τον πατέρα. Αν και από την εφηβεία και μετά οι απόψεις τους άρχισαν να αντικρούονται, ποτέ δεν του έδειξε ασέβεια. Ως καλλιεργημένο άτομο, προσπαθούσε να λύσει τις διαφορές του με διπλωματικό τρόπο και πάντα έμενε εντός ορίων. Η μητέρα πάντα έλεγε πως αυτός θα ήταν ο σωτήρας της οικογένειας. Λίγο έμενε ακόμα για να το μάθουμε.
