Ελλάδα 1940 Σε μια εποχή που ο πόλεμος και οι πείνα μαστίζουν ολόκληρη την υφήλιο, ένας έρωτας γεννιέται ανάμεσα σε ένα διακεκριμένο στρατιωτικό, τον Αντρέα και μια εύπορη νεαρή, την Τατιάνα. Μια σχέση συγκρατημένη αναπτύσσεται ανάμεσά τους, πασχί...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Είχαν περάσει παραπάνω από 10 λεπτά από την ώρα που είχαμε φτάσει στο νοσοκομείο και περιμέναμε μαζί με την μητέρα να μας δώσουν την άδεια να δούμε τον πατέρα. Ξέραμε πως για την ώρα ήταν καλά, όπως μας είχε ενημερώσει ο γιατρός το προηγούμενο βράδυ. Μα τίποτα δεν ήταν ακόμα σίγουρο. Είπε πως μάλλον είχε λιποθυμήσει, ωστόσο το κάταγμα που είχε υποστεί στο κεφάλι ήταν σοβαρό. Ακόμα δεν είχε διαγνώσει κάτι συγκεκριμένο, πράγμα που έκανε την κατάσταση ακόμα πιο περίπλοκη.
Ο πατέρας ήταν πάντα ένας υγιής άνθρωπος, χωρίς πολλές σκοτούρες και ιδιαίτερα προβλήματα. Ήξερε να διαχειρίζεται καλά τον χρόνο του και ποτέ δεν περνούσε πολλές ώρες πάνω από τα χαρτιά, κλεισμένος στο γραφείο του, όπως οι περισσότεροι γνωστοί του. Η διασκέδαση, καθώς και η ξεκούραση ήταν δύο από τις βασικές του αρχές και αυτός ήταν ο λόγος που η παιδική μου ηλικία ήταν γεμάτη από εκδρομές στην εξοχή και πλούσια δείπνα. Πέρα απ' αυτά όμως, η οικογένειά μας ποτέ δεν απέκτησε κάποια κληρονομική αρρώστια, και το ιστορικό της διατηρούνταν πάντα καθαρό. Παρ' όλα αυτά, ένας δεύτερος πόλεμος ήταν βαρύ φορτίο για τον πατέρα που πάσχιζε να κρατήσει μερικά από τα κεφάλαιά του στο εξωτερικό τα οποία κινδύνευαν να χαθούν.
Η μητέρα υποστήριζε πως ο πρώτος πόλεμος είχε αποδειχτεί καταστροφικός για την οικογένεια των Ρωμανών και πως ήταν εκείνη με την περιουσία της που τους είχε γλυτώσει από χρεοκοπία. Βέβαια, ποτέ δεν έμαθα αν ήταν αλήθεια. Η γιαγιά και ο πατέρας έλεγαν πως δεν ήταν από προξενιό, αλλά από γνήσιο έρωτα, ενώ η μητέρα απέφευγε να το συζητήσει. Ποτέ δεν ήταν υπέρ των συναισθηματισμών, για κείνη αποτελούσαν αδυναμία. Αυτός ήταν κι ένας από τους λόγους που δεν την είχα δει ποτέ να κλαίει.
Ανακάθισα στον κοτλέ καναπέ της αίθουσας αναμονής και πήρα ένα κρουασανάκι με γέμιση σοκολάτα. Είχα να φάω από το προηγούμενο βράδυ, αφού είχαμε παραλείψει το πρωινό λόγω της βιασύνης μας και το στομάχι μου είχε αρχίσει να γουργουρίζει. Τότε η προσοχή μου έπεσε σε μια νοσοκόμα που ερχόταν προς το μέρος μας και ασυναίσθητα πετάχτηκα όρθια.
