Ελλάδα 1940 Σε μια εποχή που ο πόλεμος και οι πείνα μαστίζουν ολόκληρη την υφήλιο, ένας έρωτας γεννιέται ανάμεσα σε ένα διακεκριμένο στρατιωτικό, τον Αντρέα και μια εύπορη νεαρή, την Τατιάνα. Μια σχέση συγκρατημένη αναπτύσσεται ανάμεσά τους, πασχί...
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
Ένας μήνας αργότερα.
Τόσο μπλε. Τόσο όμορφη. Τόσο ήρεμη. Κι όμως, κάποιες φορές φουρτουνιασμένη. Θάλασσα.
Σε τέτοιο πειρασμό δεν μπορούσα να αντισταθώ. Κι ας ήταν Μάρτης, κι ας είχε χιονίσει, βούτηξα μέσα με ρούχα. Αμέσως μόλις το κορμί μου ήρθε σε επαφή με το θαλασσινό νερό, κρύο με κατέκλυσε και ένιωσα το αλάτι να κολλάει πάνω μου. Τότε, ασυναίσθητα τα χείλη μου άρχισαν να τρέμουν και παρατήρησα το άλλοτε γαλάζιο φουστάνι μου να παίρνει την απόχρωση του σκούρου μπλε, ώστε να μην ξεχωρίζει πια απ' το χρώμα της θάλασσας.
Από μικρό κοριτσάκι λάτρευα την θάλασσα. Πάντα καρτερούσα υπομονετικά ολόκληρο τον χειμώνα, την στιγμή που ο καιρός θα άνοιγε και επιτέλους θα μπορούσα να ξανανιώσω την αρμύρα στα χείλη μου. Αν και η παραλία δεν απείχε πολλά χιλιόμετρα απ' το σπίτι, δεν πηγαίναμε συχνά εκτός του καλοκαιριού. Καθώς η στάθμη του νερού ανέβαινε και οι καιρικές συνθήκες δεν ήταν κατάλληλες, ο πατέρας δεν μας επέτρεπε ούτε καν να πλησιάζουμε. Μα εκείνος τώρα είχε φύγει και ήλπιζα να ξανακούσω την βαριά φωνή του να υψώνεται, καθώς ο Γιάννης τον αψηφούσε.
Ο θάνατός του μας είχε πέσει βαρύς και δεν ήταν λίγες οι φορές που έπιανα την μητέρα να κλαίει σιωπηλά. Παρ' όλο που πάντα πίστευα πως η ίδια ήταν άκαρδη και πως σ' αυτό τον γάμο την είχε οδηγήσει μονάχα το καθήκον της ως καλή κόρη, στην πραγματικότητα πονούσε όσο κι εμείς. Όσο κι αν προσπαθούσε να μας το κρύψει και να δείξει πως μπορούσε να το ξεπεράσει και να σταθεί στα πόδια της, μερικές φορές αδυνατούσε να προσποιηθεί. Πλέον, δεν έτρωγε καθόλου καλά και αρνούταν να ασχοληθεί με κάτι άλλο εκτός ενός βιβλίου ή του εργόχειρού της. Η κατάστασή της είχε αναγκάσει τον Γιάννη να παραμείνει στο σπίτι για λίγο καιρό, αφήνοντας πίσω το πάθος για την υπεράσπιση της πατρίδας και τα σχέδιά του για γάμο.
Όσο περνούσαν η μέρες, το προξενιό έμοιαζε να διαλύεται και ο αδερφός μου δεν είχε καμία διάθεση να το αποτρέψει. Μάλιστα, έδειχνε να αποσκοπεί σε αυτή την κατάληξη, αφού έλειπε συνέχεια από τα οικογενειακά δείπνα και γενικότερα απέφευγε να έρθει σε επαφή με την Θάλια. Μάλιστα, τελευταία υποψιαζόμουν πως είχε κάποια κρυφή σχέση με κάποια «χωριατοπούλα» και «φτωχή», όπως συνήθιζε να λέει η μητέρα, την οποία φοβόταν να μας αποκαλύψει.
