Ελλάδα 1940 Σε μια εποχή που ο πόλεμος και οι πείνα μαστίζουν ολόκληρη την υφήλιο, ένας έρωτας γεννιέται ανάμεσα σε ένα διακεκριμένο στρατιωτικό, τον Αντρέα και μια εύπορη νεαρή, την Τατιάνα. Μια σχέση συγκρατημένη αναπτύσσεται ανάμεσά τους, πασχί...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Είχε περάσει κιόλας μια βδομάδα από τα δυσάρεστα νέα, μα εγώ βρισκόμουν ακόμα στο κρεβάτι. Ο γιατρός με είχε ενημερώσει πως ήταν κάποιου είδους κρύωμα και πως η κακή μου διατροφή δεν βοηθούσε καθόλου. Μα στην πραγματικότητα οι σκέψεις μου ήταν που δεν βοηθούσαν καθόλου. Καθηλωμένη ολομερής σε ένα άθλιο κρεβάτι δεν είχα την δυνατότητα να κάνω τίποτε άλλο παρά να σκέφτομαι. Όχι πως είχα και όρεξη να σηκωθώ.
Τα πάντα έμοιαζαν μουντά και κάθε είδους ασχολία μου έφερνε μια έντονη μελαγχολία και ένα αίσθημα αμαρτίας. Ένιωθα πως αμαρτούσα όταν συνέχιζα την ζωή μου χωρίς αυτόν. Ένιωθα πως απογοήτευα τον ίδιο μου τον εαυτό. Ήταν σαν να μην τον αγαπούσα αρκετά, σαν να μην μου έλειπε. Ακόμα και αυτό το λίγο χρονικό διάστημα που ήμασταν μαζί με έκανε να αποκτήσω ελπίδες και όνειρα που χρειαζόμουν τόσο απελπισμένα, μα τελικά γκρεμίστηκαν. Με έκανε να νιώσω τόσο διαφορετικά που σχεδόν το μετάνιωσα που είχα δεθεί μαζί του.
Παρ' όλο που γνώριζα πως οι περισσότεροι έρωτες θέλουν χρόνια για να γίνουν αληθινοί, βαθιά μέσα μου αισθανόμουν πως εμείς το είχαμε καταφέρει σε μερικές μόλις μέρες. Ίσως ήμουν αφελής, ίσως ακόμα και χαζή, όμως πίστευα πως τον αγαπούσα. Είχα σχέδια πως όταν τελείωνε ο καταραμένος πόλεμος κι εγώ αποφοιτούσα από το Παρθεναγωγείο, θα κάναμε έναν απλό γάμο – όπως θα τον ήθελε κι εκείνος- και θα αγοράζαμε ένα σπίτι κάπου στην Αρκαδία, όπου θα δούλευα ως δασκάλα. Μα αυτά τα σχέδια τώρα φάνταζαν απίθανα και η σκέψη μου τρελή.
Σε μια προσπάθεια να βάλω τάξη στο μυαλό μου, βγήκα απρόθυμα απ' τα ζεστά σκεπάσματα και κινήθηκα νωχελικά ως την ξύλινη μπαλκονόπορτα. Με αργές κινήσεις κατέβασα το επίχρυσο πόμολο και το τράβηξα προς το μέρος μου, έτσι που ο καθαρός αέρας τρύπωσε μέσα στο δωμάτιο για να πάρει μακριά τον άρρωστο. Παρά τις γυμνές πατούσες μου, περπάτησα ως τα κάγκελα του μπαλκονιού όπου στήριξα το κουρασμένο σώμα μου και κοίταξα τις σταγόνες που έρχονταν απ' τον ουρανό. Ήταν σχεδόν αστείο το πώς ο καιρός ταίριαζε με την διάθεσή μου.
