Ελλάδα 1940 Σε μια εποχή που ο πόλεμος και οι πείνα μαστίζουν ολόκληρη την υφήλιο, ένας έρωτας γεννιέται ανάμεσα σε ένα διακεκριμένο στρατιωτικό, τον Αντρέα και μια εύπορη νεαρή, την Τατιάνα. Μια σχέση συγκρατημένη αναπτύσσεται ανάμεσά τους, πασχί...
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
Ο ήλιος κόντευε να δύσει έξω από το ξύλινο παράθυρο στο σπίτι της Αθηνάς, όπως τα μάτια μου κόντευαν να κλείσουν απ' τον μονότονη χροιά της φωνής της. Ασυναίσθητα, σήκωσα τα μάτια μου στο ρολόι του σαλονιού που έδειχνε 5 παρά 20. Γνώριζα καλά πως είχα αργήσει τουλάχιστον ένα τέταρτο στην συνάντησή μου με τον Γιάννη, μα η συνέλευση με τα υπόλοιπα μέλη του κινήματος για τα δικαιώματα των γυναικών ήταν παραπάνω από σημαντική. Τον τελευταίο καιρό οι συνελεύσεις είχαν γίνει σποραδικές, λόγω της αστυνομίας που έλεγχε αυστηρά τα μέλη, αλλά όταν καταφέρναμε να μαζευτούμε κρυφά, ένας μεγάλος αριθμός των γυναικών έλειπε. Ίσως έφταιγε που οι περισσότερες από αυτές ήταν παντρεμένες με άνδρες που έλειπαν στον πόλεμο, ίσως πάλι να είχαν χάσει το ενδιαφέρον τους για το κίνημα. Ωστόσο, ήταν χρέος μας να παραμείνουμε ενωμένες.
«Η επόμενη συνέλευση θα γίνει σύντομα, μέσα σε αυτό τον μήνα. Και μην ξεχνάτε, συντρόφισσες, μερικά φυλλάδια μπορούν να κάνουν θαύματα», έκλεισε η Αθηνά, ενώ μια ανάσα ανακούφισης ξέφυγε απ' τα χείλη μου.
Οι ομιλίες της ήταν συνήθως κουραστικές και δεν ήταν λίγες οι φορές που έχανα το ενδιαφέρον μου για τα λεγόμενά της. Τις περισσότερες φορές μιλούσε για φυλλάδια και άλλες ειρηνικές κινήσεις, όμως, κατά την γνώμη μου, αυτό που χρειαζόταν για να γνωστοποιηθεί ο αγώνας μας ήταν μερικές διαμαρτυρίες. Άλλωστε, ήταν μια δοκιμασμένη στρατηγική που είχε χρησιμοποιηθεί τις προηγούμενες δεκαετίες από την Κοινωνική και Πολιτική Ένωση Γυναικών στην Αγγλία. Μέσα σε μερικά χρόνια, είχαν αποκτήσει πλήρες δικαίωμα ψήφου. Ωστόσο, οι προτάσεις μου δεν φαίνονταν να γίνονται δεκτές από τα υπόλοιπα μέλη της οργάνωσης.
Μια ήρεμη φωνή με έβγαλε από τις σκέψεις μου, κάνοντάς με να πεταχτώ, πεταρίζοντας μερικές φορές τα βλέφαρά μου. «Πιστεύω πως αυτός ο πόλεμος θα μας επιφέρει κάποια οφέλη. Θέλω να πω, δες όλες αυτές τις γυναίκες, Ζωή. Οι περισσότερες έχουν πάρει αναγκαστικά και την θέση των συζύγων τους. Ελπίζω η κυβέρνηση να το δει αυτό», μουρμούρισε, ενώ έστρεψε το βλέμμα τις προς τις γυναίκες που κατευθύνονταν προς την έξοδο του σπιτιού.
