Sonbahar yerini kışa birakiyor. Ne üzücü. Herkesin sonbahara olan aşkı neden diye düşünüyorum. Sonbahar aşkın mevsimi. Belkide o yüzden. Cidden öyle değil mi? Rüzgara eşlik eden ağaç yapraklarının sesi. Huzur gibi. Hafiften üşürsün. Sonra yere düşer yağmur taneleri birer birer.. Önce yavaş yavaş sonra sert. Bi anda ıslanır heryer. Sonra kesilir o yağmur. Geçersin denizin karşısına yazarsın delice. Yağmurdan kaçan kedilerden, sokak köpeklerine kadar. Biyere ait olmayan o sokak köpekleri mesela.. Çok kırıcı be. Sende ait değilsindir. Birine bağlı olmamak. Bazen hoş gelir kulağa. Bazen de yalnız..
Yaz aşkından esinlenen bir paragraf olsun buda. Kışın ihtiyaç duyduğunuz o sıcaklığı hem kalbinde hem ellerinde hissetmek isteyen koca yürekli insancıklar. Olmuyorr. Her kış bi aci yaşıyoruz. Her kış birini özlüyor, onu düşünerek kendimizi bitiriyoruz. Kalbinde olmak istediklerimizin yanida bile olamıyoruz. Ne üzücü. Sonra noluyor peki? O soğukluğu bi baskasiyla yatistirmaya çalışmıyor muyuz? Olmuyorr. Kalbimizde olmayan insanlarin kollari ısıtmıyor içimizi. Her kışı soğuk,hüzün dolu, mutsuz gecirenlerdensin dimi? Üzgünüm. Bu kışta yalnızız. Özlem doluyuz.
Hadi son satıra bolca hüzün ekleyelim. Şöyle en okkalısından. Tam onikiden dedirten cinsten. Her sonbahar ayini biriyle gecirip kışın boş kaldı mi yatağın? Tek başına ısıtmaya çalışıp daha da soğuttun mu totonu? Kırılan sobanin tek gozuyle ısınmaya çalıştın mı hiç? O soğukta sonbaharin sana attığı kazığı düşünüp her düşen yaprağa sövdün mü? Eğer yapmadıysan birak sonbahari kışı.. Git yazin kumda oyna, ilkbaharda kendine papatyalardan taç yap. Yap ki papatyaninda içine sıç. Hiçbir boku beceremeyen, yaşamaktan korkan salak insanlardan birisin. Senden de tiksiniyorum boş insan..
