8-9 senedir iyi hissetmiyordu. Nefes oldum sandım. Yanılmışım.
Kokuma hasret sanmıştım. Vazgeşinde yalan olduğunu anladım.
Anlamsızdı ayrılık, tıpkı birliktelik gibi.
Sigaram ciğerlerime değil zihnime dolmuştu sanki onunla.
Zihnimin buğulu halinde ona tutulmuştum. Sonra ateş çıktı içimde, tutuştum.
Yandım, kül oldum. Küllerimi sever sandim. Gitti.
Gelmemesi gerekti zaten. Yaralıydım.
Yaralarımı sever sandım. Kendini sevmiş.
Bende bulduğu kendini. Bulunca da sevmekten vazgeçti zaten.
Sigara anlamını yitirdi, artık eskisi gibi keyifle içmiyorum.
Keyifsiz olduğum anlarima şahitlik eden bi ortak arıyorum, belki de bu yüzden yakıyorum her kederlendiğim de.
Olmadı işte, olduramadım.
Sevmedi, sevdiremedim.
Hissetmedi, hissettiremedim.
Acı mı doluyum hüzün mü bilmiyorum. Galiba ikiz kardeş gibiler acı ve hüzün..
Yağmur öncesi çıkan şiddetli gök gürültüleri vardir ya hani, içim çığlıklarla dolu dışımda bi klarnet sesi. Böyle bastırıyorum kendimi. Böyle saklıyorum kötü yanlarımı. Sanki çığlıklarımı duysalar korkup kaçacaklar. Kendi benliğini bulmaya çalışan küçük kız çocuğu...
Bağır ve uzaklaş herkesten.
Herkes kötü... Herkes yalancı.. Herkes bitik..
Kendime not; O gök gürültüleri benim ruhumun çığlıkları, susturmamalıyım ruhumu. Bastırmamalıyım çığlıklarımı.. Ben buyum.
Sevemedi..
