Yine mi notlardayım. Yine mi bi blog. Acaba bu kez neye kırıldı kalbim. Bu kez kim ruhumun en can alıcı noktasına bi darbe bıraktı.
Bakışlar bee. Hersey güzel bakmakta. Hissedemiyorsan göremiyorsan karşındakinde o parlamayi. Işıldatmıyorsa gözlerini ne anlami varki yaninda olmasının. Diğer insanlarin varlığını unutturmuyorsa gelen, ne manası var? Boş insanlar biriktirmeye devam mi? En umutsuz vakalılarından hemde.
Biri vardir mesela. Öyle bir bakar ki sevdiğine sen hissedersin amina koyim. Kimse sana öyle bakmamıştır. Kıskanırsın. Ama ne birşey katar ruhunun boşluğuna ne de gözleri sana değer ona değdiği gibi.
Üzülüyorum. Evet üzülüyorum. Sevemeyip, sevilemeyişimize üzülüyorum.
Sigaranın tadı boğazında kaldı mı hiç? Bisürü hüznü bir arada yaşadın mı? İnsan anlayamıyor haklı da. Güven,sevgi,değer,saygı bunlar ağır şeyler. Hepsinide bir insanda bulamıyoruz. Kırılıyoruz haklıyız. Üzülün deli gibi üzülün ki yaşamadım demeyelim. Hüznü de mutluluğu da son noktasına kadar yaşayın.
Titreyerek satırlarımı dolduruyorum. Soğuk. Ve üzerimdeki pazardan alınmış dandik bi polor ısıtmıyor omuzlarımı. Isıtmıyor içimi. Isıtmıyor koca totomu. Kışın boş kalmak zor. Ahh be bi sevilemedik...
Hadi su için. Kaçan mutluluk için, gidip gelmeyen sevgililer için. İçinizi açar. Ben içiyorum. 4-5 litre kadar. Çok gidenim var o yüzden belki de..
