Bi kaç adım ilerde duruyordu cansız ruhu. Sanki istemediği şeylere zorla katlanıyormuş gibi acıyla doluydu bedeni. Yaklaştım yavaşça, merhaba diyerek elimi uzattim. Buz gibiydi teni.. Sanki şu zamana kadar ısıtan biri olmamış gibiydi. Bakışlarını kaçırırdı hep. Gözlerindeki hüzünden utanırdı belki de. Ona sarilmamak için zor tuttum kendimi. Soğuk ellerini ısıtmak, yaşadığı zor sancıları dindirmek istedim. Yapamadım. Sadece karşısında bi sigara yaktım. Uzattim ona da istemedi. Sanki sigara bile acılarına meze olamayacak kadar küçük bi ayrıntıydı. Yıkıldım. Kendi acımı unutup, o kimsesiz kalbin huzursuzluğuna şahit oldum. Ben o an yıkıldım. Sanki yardim istemekten çekinen 3 yaşında ki o masum çocuktu. Ellerimi uzatsam, bana yürürken düşmekten korkmadan kalkıp gelebilecek kadar da cesaretliydi. Ama ben kıyamadım. Düşer de canı yanar diye, ellerimi uzatmaktan çekindim. Ne büyük acılar yaşıyoruz, anlatamadığımız. O gece sabaha kadar gözleri gitmedi ruhumdan. Teninin soğukluğu hala içimi titretiyor. Sevmek gerekir bazen. Küçük bir çocuğu elinden tutup parka götürmek gibi. Ama yine yapamadım. Parkta düşer de daha cok yaralarım onu diye yapamadım. O cesurdu, bense korkak. Üzgünüm yapamadim...
Sonra yine karşılaştık..
Ansızın bi köşe de, bakamadi gözlerime.. Sanki gözleri değse gözlerime, gidemezdi bi daha benden. Gelmekten korktu, onu kabullenemememden.. Oturduk bi çay bahçesine karşılıklı sigara yaktık. Yanı doluydu, ama içi boştu. Hissettim. Tutup çekemedim kendime. Kendi gibi olmayan kahkahalari bürünmüştü kusursuz yüzüne. Yakışmıyordu. Ara sıra ona bakakalırken yakaliyordum kendimi. Ne kadar güzeldi teni. Yağmur tanesi değse bedenine hiç yara almadan tenine düştüğü gibi akardı toprağa. Pürüssüzdü. Kocaman elleri vardı. Cok güzeldi. Daha fazla dayanamadım. Kalktım masadan bi hoşçakal bırakarak. Elini uzattı gözlerime baktı. Kalbim durdu sandım. Bi çaya bi hoşçakal sığdırdım. O hoşçakala ise bolca hüzün..
Şimdi kimin kollarında bedeni yaralı, bilmiyorum. Kim acıyan ruhunu kanatıyor defalarca kez, kurtaramıyorum..
