Forever (forever trilogie)

chapter thirteen

Toen ze genoeg hadden van het zwemmen, gingen Lily en Ashton in de zon liggen. Na een tijdje zuchtte Ashton. “Lily?” ‘Yea?’ “I’m bored…” Lily begon te lachen. ‘What do you want to do?’ “Tell me something about you!” ‘Ehm…”

Jenna zat op de passagiersstoel van de auto met een deken rond zich. Ze keek naar Niall, Florian en Jack die stonden te praten en glimlachte zacht. Hoewel ze wist dat Niall haar graag zag, had ze toch niet verwacht dat hij zo zou flippen om haar. Ze nam een slok van de warme chocolademelk die ze haar gegeven hadden. Terwijl ze dronk zag Jenna, Niall op zich afkomen. Hij glimlachte en streelde over haar haren. ‘How are you feeling?’ Jenna haalde haar schouders op. “Ok…” ‘Are we going home?’ Jenna knikte en Niall sloot haar deur en kroop in de bestuurdersstoel en reed naar huis. Onderweg was het nogal stil in de auto. Jenna was te moe om te praten en Niall was bang om iets verkeerds te zeggen.

Lauren lag op haar rug, met haar ogen gesloten in de zon. Het was een geweldig gevoel om eindelijk bij iemand te horen. Al heel haar leven had ze erover gefantaseerd hoe het zou zijn om een vriend te hebben. Wat ze nooit had kunnen dromen is dat het Harry Styles zou zijn. Onbewust begon ze te glimlachen. ‘Laurie? Why are you smiling like that?’ Gealarmeerd opende Lauren haar ogen. ‘Was I smiling?’ Harry lag op zijn zij met zijn gezicht naar Lauren toegedraaid en keek glimlachend naar haar. ‘Yea, you were, and you are so beautiful with that perfect smile of yours…’ Harry streelde haar wang met zijn vinger. Bij zijn aanraking kwam er weer een glimlach op Laurens gezicht. ‘You’re doing it again…’ Harry glimlachte nu ook. “I’m sorry…” ‘Don’t say sorry for that love…I like your beautiful smile.’ Lauren sloot haar ogen weer en genoot verder van haar middag met Harry.

 Ashton wachtte geduldig af totdat Lily iets wist te zeggen. “I don’t really know what I should tell you…” Ashton lachte en rolde met zijn ogen. ‘Then do something with me! I’m so bored…’ Lily keek opgelucht en stelde zich recht. “Let’s play water games!” Ashton stond enthousiast recht. ‘Yea! That’s perfect! I will go get the water balloons!’ Bij die woorden rende Ashton naar binnen om de waterballonnen en waterpistolen te halen. Lily bleef lachend in het gras zitten en keek Ashton na. Hij is zo lief…Ik kan gewoon niet geloven dat we vrienden zijn. Ik, vrienden met dé Ashton Irwin! Meer zou het wel niet worden, dat zou wel altijd een droom blijven… Maar ik ben al lang blij dat we zo goed overeenkomen. Lily zuchtte, stond op en ging op de schommel zitten die achteraan in de tuin hing. Ze begon te schommelen en kreeg een déjà vu van vroeger, toen ze nog maar een meisje was van 6 jaar.

 *11 jaar eerder*

Lily zat op haar schommel te schommelen toen haar broertje kwam afgelopen. ‘Lily! Lily! Lily! Mama! Pijn!’ Lily sprong uit haar schommel en rende zo hard als ze kon naar binnen. ‘Mama! Mama?!’ Haar broertje liep haar achterna en trok haar mee naar haar mama’s kamer. Daar lag haar mama helemaal bezweet in haar bed. ‘Mama? Gaat het?’ Lily’s mama keek haar halfglimlachende aan. “Er is niks mis met mij lieverd… Ik was gewoon een beetje duizelig…” Lily keek haar mama ongelovig aan. Het was niet de eerste keer dat haar mama zei dat er niks aan de hand was terwijl het duidelijk wel zo was. ‘Ben je dat zeker mama?’ “Ja lieverd. Ga maar weer buiten spelen, ik zal snel komen.” Met een klein ongelovig knikje liep Lily de kamer uit. Voor ze naar buiten ging, belde ze nog naar haar vader. Want dat had haar vader haar verteld dat ze moest doen als mama zich weer slecht voelde. Toen ze klaar was met bellen ging ze terug naar buiten en toen haar papa een uur later binnenkwam, bleek dat haar mama buitenbewustzijn was en naar het ziekenhuis gebracht moest worden. Die nacht had ze voor het eerst die vreselijke droom van de man in het bos. De eerste keer dat ze de nachtmerrie had die ze voor de volgende elf jaar regelmatig zou hebben…