Cherry Blossom saga

8

~Cheryl~
"What the hell?! Wat doe je hier in godsnaam?" Siste ik. "Hebben die mannen je gestuurd als een of andere grap ofzo?" Mijn mes stond nog steeds stevig op de keel van het meisje gedrukt. Haar borst bewoog snel op en neer.
"Ik kreeg deze kamer toegewezen" piepte ze. Haar ogen waren zo groot als schoteltjes.
Ik kneep mijn ogen samen.
"Je kan het maar beter zeggen als je gestuurd bent. Wie wil me dood hebben? Die mannen daar beneden?"
Het meisje schudde heftig haar hoofd.
"Nee, nee alsjeblieft ik zweer het. Ik ben door niemand gestuurd echt niet" zei ze nu bijna huilend.
Ik keek eens goed naar het meisje. Ze was ongeveer even oud als ik. Een jaar of 17 gokte ik. Ze was fijntjes gebouwd, maar duidelijk gespierd. Haar zwarte krullen vielen warrig om haar hoofd. En dan die ogen. Felblauw en stralend, net als de lucht. En vol pure doodsangst.
"Als je niet gestuurd bent, waarom ben je dan hier?" Gromde ik. Ik drukte mijn mes nog wat steviger tegen haar keel.
Ze slikte moeizaam.
"Ik ben op weg naar het hof van de Kersenbloesems" het kwam er moeizaam uit. "Wat?" Ik moest moeite doen om mijn verbazing te verbergen. Niemand ging ooit naar ons hof. En als ze al gingen kwamen ze meestal niet levend terug. Ons hof zat vol moordenaars zoals ik. Waarom zou je er ooit heen willen? Ik had de pech er geboren te worden.
"Je liegt" ik sprak de woorden langzaam en duidelijk uit. "Waarom zou je naar dat vervloekte hof willen?"
Het gezicht van het meisje verstrakte. Haar angstige uitdrukking had plaats gemaakt voor een woedende en vastberaden uitdrukking. "Wraak. Iemand daar heeft me iets vreselijks aangedaan. Diegene zal er voor boeten."
Het raakte me. Ze leek zo oprecht. Ik weet niet waarom maar ik voelde gewoon dat ze de waarheid sprak. Ik herkende de vleug van pijn in haar stem. Ik wist precies hoe ze zich voelde. Er waren meer dan genoeg mensen in mijn hof waar ik nog een appeltje mee te schillen had. De leden van mijn hof waren nou niet bepaald de meest zachtaardige mensen. Op een dag zou ik ze terug pakken.
"Van welk hof kom je?"
"Het hof van de Wilgen" zei ze nu wat zelfverzekerder.
Het hof van de Wilgen. Interessant. Ze zou me nog goed van pas kunnen komen. De koninklijke familie opsporen en vermoorden was immers geen makkelijke klus. Iemand van hun eigen hof zouden ze veel sneller vertrouwen dan iemand als ik. Langzaam begon het plan zich in mijn hoofd te vormen.
"Trek je shirt uit"
Haar mond viel open. Ze keek me geschrokken aan.
"N-nee, dat ga ik niet doen" stamelde ze.
"Besef je dat ik degene hier ben met een mes. Als ik wil lig je hier binnen een paar seconden dood op de grond."
Ik haalde het mes van haar keel en gebaarde ermee dat ze haar shirt uit moest trekken. Met tegenzin trok ze het over haar hoofd. Een prachtige wilgenboom strekte zich uit over haar buik en schouders. Ze had in ieder geval niet gelogen over haar afkomst.
Snel trok ze het shirt weer aan.
"Luister, hoe je ook mag heten"
"Willow" onderbrak ze me.
Ik wierp haar een hatelijke blik toe en draaide dreigend mijn mes rond.
"Goed, Willow." Ik spuwde haar naam uit "Ik zal je niet doden."
Haar gezicht klaarde meteen op.
" Omdat ik de slechtste niet ben zal ik je een deal aanbieden. Jij wilt naar het hof van de Kersenbloesems. Ik weet uit eigen ervaring dat je daar niet gemakkelijk binnenkomt. En er al helemaal niet makkelijk uit. Niet levend tenminste. Gelukkig voor jou ben ik een expert in het binnensluipen van plekken waar ik niet hoor te zijn. Dus omdat ik een goed persoon ben zal ik je erheen brengen en je helpen er binnen te komen."
Willow schreeuwde het bijna uit van vreugde. "Dankje, dit betekent zo veel voor me."
"Maar," ging ik verder " voor niets komt de zon op. Eerst kom je met mij mee naar het hof van de Esdoorn. Er zijn daar een paar mensen met wie ik nog moet afrekenen. Je zal me altijd helpen wanneer ik je dat vraag en je doet alles wat ik zeg. Als ik zeg dat je in een ravijn moet springen doe je dat, als ik je vraag iemand voor me te doden doe je dat. Gesnopen? Ik hoef je vast niet te vertellen wat er gebeurt als je je niet aan jou kant van de afspraak houdt. En waag het niet om weg te lopen. Ik zal je altijd vinden, waarheen je ook gaat. Begrepen?"
Ze keek nu een stuk minder blij. Toch stemde ze toe. Ze kon niet anders. Ik grijnsde.
"Ik accepteer de deal"
Ik pakte haar hand. Deze voelde warm en zacht op mijn eeltige hand. Ik keek naar het litteken op haar hand. Ik was benieuwd waar ze dat was opgelopen.
"Deal"
We schudden elkaar krachtig de hand. Ik glimlachte. Dit was zo gunstig voor mij. Zo zou ik met gemak de koninklijke familie kunnen doden. Binnen een paar weken zou ik weer samen zijn met Evan. Dan zou hij weer veilig zijn. En Willow? Die dumpte ik wel weer ergens als ik mijn opdracht had voltooid. Niks persoonlijks ze leek me een aardige meid, maar ik wilde liever geen getuigen van mijn moorden. In andere hoven zou ik opgehangen kunnen worden voor moord.
"Nu, morgenvroeg vertrekken we. Probeer wat te slapen. Het is erg lang reizen en de komende nachten zullen we waarschijnlijk in het bos door moeten brengen."
Willow knikte gehoorzaam en liep op het bed af.
"Niet zo snel. Het bed is voor mij. Je mag op de grond slapen. Wees blij dat ik je niet terugstuur naar die moordenaars en verkrachters daar beneden"
Ze rolde met haar ogen en ging op het tapijt liggen.
"Nog één ding. Ik kan zien dat je getraind bent, maar heb niet de illusie dat je me kan vermoorden. Zelfs niet in mijn slaap. Ik zie en hoor alles. Als je het probeert zullen je ingewanden aan de muur hangen."
Ik plofte op het bed neer. Zo dat was dat. Willow had haar rug inmiddels naar me toegekeerd. Ik was doodmoe. Ik moest nog een paar uurtjes slaap pakken voordat we morgenvroeg op pad gingen. Mijn mes klemde ik nog steeds stevig vast. Voor de zekerheid. Hoe onschuldig en ongevaarlijk iemand er ook uit zag, niemand was te vertrouwen. Kijk maar naar mij.
Snel viel ik in een diepe slaap. Niet wetende dat in het duister twee gloeiende ogen van een enorme wolf naar ons gluurde.