Cherry Blossom saga

9

~Willow~
Godsamme wat was het vroeg. Mevrouwtje had blijkbaar haast. We waren om zes uur 's ochtends halsoverkop vertrokken. Mijn maag rammelde. Ze had niet eens de moeite genomen iets te eten te pakken en ik durfde niks te doen zonder haar toestemming. Ik eindige liever niet met een mes door mijn keel.
Ik wreef slaperig in mijn ogen. Ik baalde ontzettend van mezelf. Hoe had ik dit kunnen laten gebeuren? Jaren en jaren had ik getraind. Ik was fysiek en mentaal kapot gemaakt om dit traininigsniveau te bereiken. Maar gisteravond was ik zo verstijfd van angst geweest dat al mijn training vergeten was. Ik had altijd alleen maar met vrienden gevochten en me nooit gerealiseerd hoe het was om tegen de vijand te vechten. Van de leden van mijn troep wist ik dat ze me nooit pijn zouden doen, maar deze meid... Ik hoopte maar dat ik het er levend vanaf zou brengen. Helemaal naar het hof van de Esdoorn! Dat was ongelooflijk ver reizen. Ik baalde ontzettend. Het zou maanden duren voordat we eindelijk in het hof van de Kersenbloesems aankwamen. Als ik daar al ooit aankwam. Ik twijfelde er niet aan dat ze me zou vermoorden op het moment dat ik ook maar een stap verkeerd zette. Hoe ging ik het ooit met haar uit houden? Ik zou continu op mijn hoede moeten zijn. Ik wilde niet als een of ander geslacht beest eindigen.
"Rij een beetje door wil je. Nives valt zo wat om door dit slakkentempo." snauwde ze me toe.
Nives. Dat afgrijselijke beest. Hij keek me de hele tijd indringend aan met zijn ijsblauwe ogen. Ik kreeg er de rillingen van.
"Schiet nou eens op! Ik wil graag over een paar weken op plaats van bestemming zijn, het hoeft geen jaren te duren!"
Ik was blijkbaar niet de enige met een ochtendhumeur.
Ik schopte mijn paard in haar zij. Die ging in een sukkeldrafje naast dat afschuwelijke mens rijden.
"Zeg jij bent niet erg spraakzaam hè?"  sneerde ze.
Ik rolde met mijn ogen. Hoe zou dat nou toch komen. Ik had niet echt zin in een "gezellig gesprekje"  met een psychopaat met een mes.
"Hoe heet je?" vroeg ik met tegenzin. Ik moest toch ergens over beginnen. Straks reeg ze me uit verveeldheid nog aan haar mes.
"Is dat alles wat je kan bedenken? Mijn naam? Ik praat niet over persoonlijke dingen. Maar omdat jij het bent, mijn naam is Cheryl"
Cheryl? Wat een lieflijke naam voor zo'n gemeen persoon.
"Leeftijd?" vroeg ik.
"Blijkbaar is het tijd voor een vragenuurtje" ze rolde verveeld met haar ogen "maar ik ben 17"
17?! Ze was even oud als ik maar ze zag er minstens uit als 20. Haar gezicht leek veel ouder.
"Hof?"
"Ja dahaag , dat ga ik niet vertellen hoor. We zitten in een oorlog voor het geval je het bent vergeten. De gevechten zijn hier dan wel niet te merken maar aan de grens en onderling gaat het er hard aan toe. Laten we het erop houden dat de Wilgen niet goed bevriend zijn met mijn hof. Er zijn genoeg mensen die me zouden vermoorden om mijn afkomst. Als Wilg zit je veilig, want oh wat is dat toch een aardig volkje. Maar de rest, tja iedereen heeft wel ruzie met bepaalde hoven. Als je me al niet haat, zal je dat wel doen als je mijn afkomst weet."
Er waren genoeg hoven waar ik en de rest van mijn volk een hekel aan hadden, dus daar had ik helemaal niets aan. Ik wist verder weinig over de inwoners van andere hoven. Ik wist van de Perzikbloesems dat ze allemaal strawberry blond haar hadden en de Esdoorns dieprood haar. In het hof van de olijfbomen waren ze ietwat getint met ravenzwart haar, net zoals ik. Daar kwam ze dus sowieso niet vandaan. Voor de rest had ik geen idee. Ze zag er exotisch uit met haar donkerbruine haren, groene ogen en getinte huid. Best wel knap eigenlijk. Misschien kwam ze van de verlaten eilanden?
"Genoeg over mij gepraat. Nu stel ik hier de vragen"
Dit verbaasde me niks.
"Ik weet hoe je heet, van welk hof je komt en hoe oud je bent. Maar ik heb een vraag voor je. Waarom zou je in godsnaam naar het hof van de Kersenbloesems, die verdorven plek, willen afreizen? Ja, ja ik weet dat je wraak wilt. Maar wil je jezelf werkelijk opofferen voor zoiets stoms als wraak?"
Ik bleef stil. Ik zou alles doen om de moordenaar van mijn broer te vinden. De bloedeed was alleen een middel om mijn motivatie nog meer te versterken. Mijn nachtmerries zouden pas ophouden me te achtervolgen als de moordenaar netjes was opgeruimd.
"Ik heb een belofte gedaan en ik doe altijd wat ik beloof" antwoordde ik uiteindelijk beslist.
"We beloven allemaal zo veel" hoonde ze "Liefde, macht, rijkdom, wraak. Maar het komt er nooit van. Beloftes zijn er om verbroken te worden. Geloof me"
Het bleef even stil. Het leek wel alsof haar masker iets wat gezakt was. Er was duidelijk pijn en verdriet op af te lezen. Ze had dingen meegemaakt. Pijnlijke dingen. Heel even voelde ik iets van begrip. Maar al snel veranderde haar gezicht weer in een ijskoud masker.
We zwegen allebei.
"Ga je me nog vertellen waarom je zo erg zint op wraak dat je bereid bent je in die hel te storten?"
Ik schudde resoluut mijn hoofd. Dat ging haar helemaal niks aan.
Ze zuchtte overdreven en rolde met haar ogen.
Ons gesprek was blijkbaar beëindigd. We deden allebei niet meer de moeite om iets te zeggen. Ik zuchtte. Dit ging nog een hele lange reis worden.