Miyaka's Fire

Chapter 4

Bata pa siya pero alam niyang may mali sa pamilya niya. His parents never speak to each other. Hindi magkasama ang mga ito sa kwarto. His mother is seldom home. His Father is always away. Hindi siya sinasamahan ng mga ito sa pagkain. Ang yaya niya lang ang parati niyang nakakasama. Bata pa siya. Wala siyang alam sa mundo. Pero nararamdaman niya. May mali sa takbo ng relasyon meron ang mga magulang niya. Isang araw umuwi ang Mommy niya.

Dahil excited siyang makita ito, sinalubong niya ito sa may pinto at niyakap. His yaya told him his mother is a busy woman. She has to attend to a lot of things that’s why she’s seldom home. Yumakap din ang Mommy niya sa kaniya. Pagkatapos ay kinarga siya. Then he saw the man behind her. He smiled at him. Pero hindi niya magawang mangiti. May nararamdaman na naman siyang mali.

“Lawrence, baby. This is you’re Uncle Raymond.” pakilala ng Mommy niya sa lalaki.

“Hi young man.” excited na sabi ng lalaki. Malaking tao ito. At nakangiti ng malapad. He seems nice but he doesn’t like him.

“Be nice to him okay?” sabi ng Mommy niya habang binababa siya. Tumango lang siya bilang tugon dito. Then he watched his Mother and Uncle Raymond walk upstairs. He was confused when her mother opened the door to the room she’s occupying. All the more, when they both went inside.

That same night his Father went home. Nasa hapag siya. Pinapakain siya mag-isa ng yaya niya. Isa lang ang sinabi nito ng Makita sila.

“Pagkatapos niyan Yaya. Paliguan mo na si Lawrence.” Nakamasid lang siya dito. Hindi niya alam kung anong gusto niyang mangyari. Pero sa tuwing nakikita niya ang Daddy niya may gusto siyang iparamdam ito sa kaniya. Hindi niya lang mawari.

“Opo, sir.” his yaya said. Nawala na ito sa paningin niya.

Habang natutulog siya ay may narinig siyang sigawan. It’s his mother’s voice that she could hear mostly. Sumisigaw ito. Mahina syang naglakad at iniwang ang pinto ng kwarto niya. Then he heard his father speak.

“Hindi ka na nahiya! Ipinakilala mo pa sa anak natin ang kalaguyo mo!” sigaw nito. Hindi niya alam ang ibig sabihin ng kaluguyo pero parang may pakiramdam sya kung ano iyon. His just too young to be certain that what he think it meant was right.

“You don’t get to judge me now Renz! Hindi ko kalaguyo si Raymond!” sigaw din ng Mommy niya. He could see so much anger in his father’s eyes.

“Then what is he then?” sagot ng daddy niya.

“Parausan mo? Ganoon?!” Napapikit siya ng sampalin ito ng Mommy niya.

“Kahit kailan ang sama ng ugali mo! Ni minsan hindi ko hiniling na magpakasal sa iyo. You forced me into this trap! I have always hated you! Hindi ko siya parausan! Siya ang lalaking mahal ko!” and he never saw such a pathetic scene ever. Nakita niya kung paano niyakap ng Daddy niya ang Mommy niya. His old man was crying. His mother was pushing him away. And then he begged her. He begged her to love him. Natigil ang Mommy niya sa kakapalag. For a moment they were both still. Then her mother held his father’s face. And said something that ended both him and his father’s life.

“I’m sorry Renz. I’m really sorry.” Marahan niyang sinara ang pinto ng kwarto niya. Marahan siyang bumalik sa kama niya at tinitigan ang picture nya na nakalinya sa bedside table. Kuha iyon sa lahat ng importanteng okasyon sa buhay niya. Alam niya na ngayon kung bakit sa lahat ng shots doon ay mag-isa siya. He never had a family. Sa simula pa lang wala talaga. Mag isa lang siya.

And he doesn’t know why he was crying. The next day his mother left them permanently. She flew to America with her man. They lived there. She occasionally calls him. But that was it. Hindi niya na rin ito hinanap. Hindi siya sigurado pero may napatunayan siya simula ng gabing iyon. Wala siyang maasahan na magpapahalaga sa kaniya ng mas higit sa sarili niya.