Dikkat Zombi Var!

Dikkat Zombi Var! - 4.BÖLÜM

Koridorda herkes çığlıkla birlikte dışarı çıkmaya çalışıyordu. Eda ve ben muhteşem üçlü maceracı erkekleri arıyorduk. Sınıfta yoklardı. Eda beni ikna etmişken ortadan kaybolmaları ben ve Eda için hiç iyi değildi. Sonuçta sadece ikimiz bu şeylerin üstünden gelemezdik. Ya da Eda ne düşünüyor onu bilmiyorum. En azından ne kadar onları gözüm tutmasada biraz yardıma ihtiyacımız vardı. Birazdanda fazlasına..

Eda: "Lanet olası küçücük okulda nereye kayboldu bunlar."

Bahar: "Onu bilmem ama herkes okulu boşaltıyor. Burda tek biz kalmayacağız herhalde."

Eda: "Zombiyi dışarı çıkarabilirsek gerisini hallederiz."

Nereye hallediyoruz diye kendi kendime söylendim. Ve bunun üstüne Rüya karşımıza çıktı. Soluk soluğaydı. Bize bakıp konuşmaya başladı: "Onu gördüm!"

Eda ve ben birbirimize baktık. Ve zaman kaybetmeden Eda devam etti: "Nerede?!"

Rüya: "Yangın..merdivenleri."

Rüya birkaç saniye sonra tekrar konuştu: "Gidicek misiniz?"

Birşey demeden Rüya'yı geçip yangın merdivenlerine doğru koştuk. Rüya'da dışarı çıkmak için tersimize doğru gitti. Yangın merdivenin kapısının önünde durduk.

Bahar: "Ee planımı ne?"

Eda: "Sen oyalayacaksın bende avlayacağım."

Bahar: "Neden en zor kısmı bende?"

Eda: "Çünkü zombi seni tanıyor."

Garip mimik hareketlerimle kendimce onayladım.

Kapıyı itip içeri girdik.

***

Okulun kapısının önü büyük kalabalıkla dolmuştu. Rüya Tan'ı görmüştü ve hemen onun yanına doğru gitmeye çalıştı. Diğer öğrencileri ite ite onların yanına varmıştı.

Rüya: "Vayy be. Beklediğimden de cesur kızlarmış. Siz onların yanında değilsiniz demek."

Görkem, Tan ve Akın birbirlerine bakmaya başladılar. Ve Görkem konuşmaya başladı: "Nasıl yani? Zombi mi avlıyorlar."

Rüya: "Bende şaşırdım Bahar daha dün ben bu işe karışmam diyordu. Ama ondan beklenilir bir davranış aslında, kendisi biraz dengesiz olduğu için."

Görkem okula girmek için ilerlemeye başladı. Tan ve Akın da devam etti.

***

Şuan o zombiyi göremiyorduk. Merdivenleri tırmanmaya başladığımızda ışığın yanıp söndüğünü farkettim. Ya ışık gerçekten bozuktu ya da bizim olduğumuz yerlerde ışıklar bozuluyordu. Bu katta da kimse yoktu derken arkama bakmamla kaskatı kesilmem bir oldu. İnsan görünümlü hali vardı yine. O zombi yine karşımdaydı. Eda tam bir basamak çıkacakken hemen geri çekildi. Gözümü zombiye çevirip geriye bir adım attım.

"Merhaba güzelim." Diyerek kalbimin atışlarını hızlandırdı.

"Beni dünkü geceden hatırlamışsındır. Kabul et. Paçayı iyi kurtardın."

Bense dilimi yutmuştum. Sadece dinliyordum. Onu oyalamam gerekliydi ve bu sadece burda durarak olmuyordu. Konuşmam gerekliydi.

Kekeleyerek başladım: "Se-sen. Na-sıl?"

Kötü bir başlangıçtı. Kendimi mal gibi hissediyordum. Zombinin güldüğünü farkettim.

"Bunda anlayamayacak bir şey yok. Ben bir zombiyim. Zombiii."

İğneleyici sesiyle irkildim. Ve o devam etti: "Uzun zamandır bu anı bekliyordum. İntikam alma vakti geldi çattı. Bana söylemen gereken tek şey baban ve annen nerde?"

Gidip kendin bul demeyi çok isterdim ama birşey anlamadan cevap vermek olmazdı.

Bahar: "Bunu neden soruyorsun? Ve neden söyleyeyim?"

"Çünkü kaç yıldır ordayım! Çünkü ailen sebepsiz yere beni oraya tıktı!"

Bahar: "Neden tıktıkları belli değil mi? Kendin söylüyorsun. Sen bir zombisin ve insanlara zarar veriyorsun. Bunu da bir gün içinde yaptığın olaylar açıkladı."

"Beni oraya tıktıklarında zombi değildim. Ben orda kaldıktan sonra bu hale geldim!!"

Bahar: "Neden yapsın ki ailem böyle birşey?"

"Bir lanetin çocuğuyum!"

O da ne demekti? Lanetin çocuğuda neyin nesiydi? Bunu düşünürken konuşmaya başladı: "Beni öldürmek için kafama isabet etmeniz gerekli."

Bahar: "Bunu neden söylüyorsun?"

Dedikten sonra arkadan tahta parçasının geldiğini gördüm ve eğildim. Beklediğim Eda iken muhteşem üçlü gelmişti ve planı altüst etmişlerdi.

Ardından Eda geldi ve duruma şaşırmıştı.

"Tam bir gerizekalısınız!"

Bunu söyleyip kolumu kavrayarak beni yanına çekti. Çok kötü titremeye başladım. Zombi kolunu boynuma geçirdi ve beni geriye doğru sürüklemeye başladı. Tan bir adım attı. O sırada ne olduğunu anlamadan başka bir yere geldik. Sadece zombi ve ben. İyice sıyırmaya başladım. Korku beni sarmaya başlamıştı.

**

Akın: "Nereye gittiler lan?!"

Eda: "Siz neden istediğimiz an ortada yok ve istemediğimiz an varsınız? Tüm planı mahvettiniz! Şimdi ne yapacağız? Bahar nerde?

Akın: "Hem bu işe bulaşmayacağınızı söylediniz hem de plan mı yapıyorsunuz?"

Eda: "Böyle olacağını nerden bilelim!"

Tan: "Tamam sakin olun. Şuan Bahar ortada yok. Onu bulalım."

Eda oflayıp konuşmaya başladı: "Hala okulda olmalı değil mi?"

Görkem: "Öğrenelim?"

Merdivenden devam ederek yukarı çıkmaya başladılar.

***

"Bak kızım, sana sadece tek soru soruyorum. Bana ailenin yerini söyle."

İntikam almak hiçte iyi değil. Hem de bu benim aileme karşı yapılıyorsa. Verecek cevabım yoktu. Onların yerini söyleyemezdim. Annem geri gelecekti. Ama gelene kadar onu başka bir yere yönlendirsem iyi olur.

Bahar: "Şuan burada değiller!"

"Zaten değiller gerizekalı!"

Bahar: "Nerenden anlıyorsun sen?"

Bir konuşma cesareti gelmişti bana. Sanki karşımda ki beni öldürebilecek zombi değilde kavga ettiğim bir arkadaşım gibiydi.

"Burada olup olmadıklarını sormuyorum! Nerdeler diyorum!"

Bahar: "Bay....Zombi. Bana annem ve babamın yerini soruyorsun hem de öldürmek için. Sen olsan ailen için söyler miydin?"

"Bana aile deme!"

Bahar: "Ne diyeyim ha?! Ben manyak mıyım?"

İyice gaza basmış bir şekilde bağırarak iyi anlaşıyorduk. Tüm korkum yok olmuştu.

Bahar: "Beni öldürsene! Zaten berbat bir hayatım var. Aaa olmazsa zombi de yapabilirsin belki çektiğim acılar az gelmiştir."

Zombi iyice kızmış ve beni öldürecekmiş gibi bakıyordu. Gerçektende öyle miydi yoksa?

Çığlıkla birlikte omzumda derimin altından kanlar geliyordu. Gözlerim bulanıklaşıyordu. Kendimi yorgun hissederek yere bıraktım.