Dikkat Zombi Var!

Dikkat Zombi Var! - 16.BÖLÜM/Part.2

Ağacın arkasına geldik ve burada kimse yoktu. Başka bir ağacın dalının sallandığı seslerini duydum. Burası bir ormana bağlıydı. Normal olarakta bir sürü ağaç, çiçek, çimen vardı. Ve bu bir çimen sesi bile olabilirdi. Rüya ve Eda yere doğru baktı. Sanki bir şey görmüş gibilerdi. Bende arkama biri var mı diye baktım. Okulun içinde öğretmen biriyle konuşuyordu. Bizi görmez diye dua etmeye başladım. O anda koluma birşey dokundu. Etrafımda dönmeye başladım. Ve bir zombinin suratını görünce çığlık atmaya başladım. Bu çığlık kısa sürmüştü ama zombi beni kendine çekip ısırmaya çalışıyordu. Kalbim yerinden çıkacak gibiydi. Kendimi ondan çekmeye çalışıyordum ama yapamıyordum. Yaptığım tek şey ise zombiye vurup beni yemesini engellemekti. Eda ve Rüya'da ellerine bir dal parçası alıp vurmaya başladılar. Zombi dikkatini onlara verince elinden kurtulmuştum.

Okulun içinden hoca sesleniyordu: "Çocuklar ne yapıyorsunuz orada? İçeri girin. Bağrışmayı da kesin."

Bahçede bizden başka kimse yoktu. Hoca da bize doğru bakıyordu. Okulun kapısının önünde durmuş bizi bekliyordu.

"Kaçın! Okula!" Diyerek kızlara işaret verdim. Okula doğru kaçmak öğrencilere ters birşey normalde ama yaşadıklarımız normal değil. İşte ondan sıyrılıyorum bu düşünceden. Biraz daha koştuktan sonra kendim ve diğerlerini durdurup "DURUN!" Diye bağırdım. Hoca bize bakıyor, arkada ki zombide bizi bekliyor. Harika. Hızlı hızlı konuşmaya başladım: "Nereye gidiyoruz?! Zombi okula girip daha çok tehlike açabilir."

Ardından Eda'da: "Doğru." Diyip onay verdikten sonra hemen geriye dönüp oraya koşmaya başladık. Arkamızdan hocanın seslerini duyabiliyordum. Onu çok kızdırmış olmalıydık. Bize seslendiği halde yanıt vermiyorduk. Belki hocaya okuldan kaçıyor izlenimi veriyorduk ama bilmiyordu ki onları kurtarıyoruz..

Zombi tam hocanın görebileceği alana çıkacaktı ki onun üzerine atladım. Çok iğrenç birşeydi. Kokusu bana daha yakındı ve beni yiyecekti. Midem bulanmaya başlamıştı. Kendimi bu tehlikeye nasıl attım ben?!

Rüya: "Eyvah hoca geliyor!" Diyerek telaşımı arttırdı.

"Ormana gitmeliyiz. Ama beni bundan kurtarın!!"

Kolum çizilmişti. Zombi beni kendine çekiyor, bende kendimi ondan kurtarmaya çalışıyordum. Tabi bu sırada onun iğrenç sesleri de bize eşlik ediyordu: "Ğığhğh" Bu o kadar iğrenç bir şeydi ki o beni öldürmeden kendim kalp krizinden gidebilirdim. O şey bana berbat cildiyle donunuyordu. Anlatılmaz bir şeydi. Eda ve Rüya ellerine dal parçalarını almış zombiye vuruyorlardı ama ben hala onun elinden kurtulamamıştım. "Kafasına geçirin!" Diye bağırmamla Eda tam da istediğimi yapmıştı. Bana yardım edip beni çektiler. Üzerimi düzeltmeye zaman bulamadan hocanın geldiğini görerek zombiyi kucağımıza alıp ilerlemeye başladık. Daha hızlı gitmemiz gerekiyordu. Bu hoca bizi görecek diye çok korkuyordum. Ne var gitsin kaçtığımı düşünsün. Niye peşimden geliyor ki?!

Zombinin iğrenç kokusunu almamak için elimden geleni yapsamda olmuyordu. Neyse ki hoca bizi göremeden bir ağacın hizasında gözden kaybolmuştuk. Nefes nefeseydik. En sonunda yorulup zombiyi yere bıraktık. Bir of çektikten sonra sırtımı ağaca yaslayıp oturdum.

***

AKIN'IN AĞZINDAN

Hiç birşey atıştırmadan Murat Abi'nin verdiği ışınlama silahlarının koordinatlarını ayarlıyorduk. Zombilerin hepsinin onların evindeki gizli yere hapsedecektik. Onların içinde benim annem ve babamda olacaktı. Murat Amca'nın dediğine göre biz bu yüzden evlatlık alınmıştık. Ailelerimizin ölümü zombiler yüzünden!

Şimdiyse onları bir yere tıkacağız ve sonra orada hepsini yakacağız. Kilin hepsini kurtarabilme şansına karşı bir-iki gün sonra yakılacak. Besin bulamadığı zamanda hiç uğraşamayacak. Onlar öldükten sonra orada tek kalacak. Böylece insanlık kurtarılacak. Ama benim ailem zombi olarak yanmış olacak.. Zaten bunlardan sonra beni burda hiç birşey tutamaz. Okulda da çaktılar bizi. Nereye gitsek hep öğrenecekler. Bir-iki sene daha bekleyip istediğim gibi dolaşabileceğim. Kimsesizler yurduda neymiş bu yaştan sonra. Ya da başka bir aile?! Ben kardeşim bellediğim insanlarla birlikte mutluyum. Görkem ve Tan benim gerçekten kardeşim gibiler. İkiside benden bir yaş küçük ama buna rağmen her gittiğimiz okulda aynı sınıfta oluyorduk. Bundan sonra okul mokul istemiyordum. Onlar ister mi bilmem ama yaşadılarımız bana yetti.