My Diary part II, buitenlandse stage.

Donderdag 16 november 2017

Vandaag begon ik aan mijn 2e dag stage. Ik hoopte dat ik hier en daar al zelf wat mocht gaan doen. En dat was ook zo. Ik mocht van Mikaela meehelpen met het uitdelen van medicijnen. En ik mocht sondevoeding toedienen. In het begin van de avond was dit sap. Ik kwam bij de laatste cliënt en toen ik haar zag liggen. Dacht ik eraan dat de zorg hier eigenlijk wel ver gaat. Mensen krijgen net zo lang sondevoeding en zuurstof tot zelfs dat niet meer helpt. Ik dacht bij mezelf dat het beter zou zijn als ze zou gaan. Dus zei ik in mijn hoofd: 'Ga maar, het is goed geweest.'

Later op de avond mocht ik weer de sondevoeding gaan toedienen. Mikaela had me van te voren uitgelegd wie wat kreeg en wat niet mocht. En zo kwam ik dus bij de cliënt waarvan ik eerder op de avond dacht dat het goed was geweest. Ik zette alles klaar voor de voeding. En zo kwam ik erachter dat er yoghurt was, terwijl ze dat niet mocht. Ik ging de verzorgende vragen om een gello-toetje. En dat is ze gaan halen. Zo had ik even later alles klaar staan en wilde ik gaan beginnen met de voeding. Ik probeerde de cliënt wakker te maken maar ze reageerde niet. Ik schudde haar een beetje, maar ook daarop reageerde ze niet. Ik probeerde te voelen of ze nog ademde. Maar ik voelde niets. En toen besefte ik het...

Ik liep de kamer uit en ging op zoek naar de eerste, beste verzorgende die ik kon vinden. Ik probeerde het uit te leggen. Maar eerst begreep ze me niet. Toen legde ik het rustiger uit. En ze zei: 'Muerte?' Ik wist dat dat dood betekend dus ik knikte. Ze liep met me mee, onderweg kwam een andere verzorgende aan en ook hij liep mee. Nog niet half de kamer ingelopen kwam de verzorgende alweer terug. 'Esta la muerte.' Dat waren de woorden, mijn vermoeden werd bevestigd.

Daarna ging alles heel snel. Alles ging in het Spaans verder. Ik begreep er niets van. Even later zag ik Mikaela, zij was gebeld en zo snel mogelijk gekomen. Ik liep de kamer in en na de zoveelste Spaanse woorden gehoord te hebben werd het me even te veel. Ik liep de kamer weer uit en in de gang kwamen de tranen. Er kwam iemand naar me toe. En ze zei 'Esta bien, esta bien.' 'Het komt goed, het komt goed.' Na een paar minuten ging het weer wat beter. Ik wilde naar Mikaela lopen om uit te leggen waarom ik precies huilde. En om te vragen of ik naar huis mocht gaan. Ze begreep niet wat ik bedoelde. Ook bleef ze maar haar excuses aanbieden. Terwijl zij er ook niets aan kon doen. En dat zei ik ook. Maar toch bleef ze haar excuses aanbieden. Ze zei dat ik maar fijn naar huis moest gaan. Daar was ik heel blij om. Ze gaf me haar sleutels en zo ging ik al snel naar huis. Op de fiets moest ik mijn verhaal even kwijt. Dus belde ik met mama. Na flink huilen en de lieve woorden van mama ging het alweer wat beter.

Thuis aangekomen had ik het er ook nog even met de meiden over. 'Was dit je eerste overlijden binnen stage?' werd er gevraagd nadat ik dat zei. Ik knikte. Dat vonden ze erg heftig. En dat is het ook. Een overlijden is heftig van zichzelf, maar als je daarnaast ook totaal geen idee hebt wat er verder gaat gebeuren en iedereen praat Spaans. Dat maakt het nog heftiger.

Ik nam nog even de tijd om het te laten zakken en uiteindelijk ben ik naar bed gegaan. Sorry, alles gaat nu over hetzelfde. Maar ik moest dit gewoon even kwijt. Een overlijden aan zichzelf is al heftig. En dan was dit ook nog mijn eerste en in een land waar ik de taal totaal niet spreek. Ik was de eerste die erbij uit kwam. Al die dingen bij elkaar vind ik dat het heel lastig maken.

Ik ga nu naar bed. Hopend op een goede nacht.

Buenas Noches (Goedennacht, in het Spaans)

Xx Kirsten