My Diary part II, buitenlandse stage.

Maandag 29 januari 2018

Vandaag was het zo ver. Het was onze laatste dag in Valencia, in Spanje. We sliepen een klein beetje uit. Nadat we ons hadden aangekleed, gingen we ontbijten. Zoals iedere andere ochtend bij de Starbucks. Maar deze keer was de laatste keer. Na het ontbijt gingen we terug naar het appartement waar we onze koffers sloten en ze naar beneden brachten. Wachtend op de taxi. En uiteindelijk kwam de taxi maar deze was maar voor 1 persoon. Er werd hem namelijk verteld dat het voor 1 persoon was. We kwamen aan met 4 personen met 8 koffers, vertrokken allemaal op dezelfde dag. Beetje raar dan. Toen moest er dus een nieuwe taxi gebeld worden. Uiteindelijk na een aantal minuten kwam de taxi en konden we naar het vliegveld. Ik begon al in paniek te raken dat we het allemaal niet zouden gaan redden. Maar het leek erop dat dit toch nog goed zou komen.

Op het vliegveld aangekomen stond iedereen nog in de rij voor het afgeven van de koffers. We waren dus nog ruim op tijd. Bij het afgeven van de koffers stonden Lina en ik in dezelfde rij. Zij moest als eerste haar koffer op de band leggen en ik daarna. De koffers wogen 43 kilo, maar dat was samen. Ik schrok me echt rot, ik dacht dat mijn koffer 43 kilo woog. Maar gelukkig waren dit de 2 koffers bij elkaar. Nadat we onze koffers hadden afgegeven, gingen we door de douane. Dit verliep gelukkig wel heel soepel. En zo konden we gaan wachten op ons vliegtuig. We gingen nog wat drinken alweer bij Starbucks. Want daar hadden we nog niet genoeg gedronken de afgelopen 3 dagen. En uiteindelijk kwam ons vliegtuig en kon de vlucht naar huis beginnen. Het was erg rustig in het vliegtuig. We hadden wel veel last van turbulentie dat was wel minder. Maar voor mijn gevoel waren we binnen 1 uur alweer in Nederland. En dat was echt fijn. We haalden onze bagage op. Mijn koffer was opengesprongen maar gelukkig zat er nog een band omheen waardoor hij niet verder open kon gaan. Nadat we onze bagage opgehaald hadden gingen we naar de aankomsthal. En als eerste zag ik daar mijn kleine broertje staan met een ballon met I love you en een schilderij met 'Welkom thuis, lieve Kirsten.' Ik liep dan ook als eerste naar hem toe en moest echt huilen toen ik hem weer kon knuffelen. Daarna begroette ik mama, mijn beide vaders en mijn oudste broertje. Het was zo fijn om hen te kunnen knuffelen.

Daarna namen wij meiden nog afscheid van elkaar. En zo kon ik terug naar huis.

Het avontuur Spanje zat erop!