My Diary part II, buitenlandse stage.

Zaterdag 18 november 2017

Vandaag had ik mijn laatste dag stage in de eerste rij van vier. Daar was ik best wel blij om want ik heb wel behoefte aan 2 dagen vrij. Ik had vannacht nog slechter geslapen dan de dag ervoor. Ongeveer 3-4 uur slaap heb ik gehad. Toen ik vanochtend mijn bed uit stapte voelde dat nog niet echt zo. In deze week dat ik hier nu ben had ik al ongeveer 4 keer gezegd dat ik in bad wilde gaan. Maar het kwam er maar niet van. En vandaag nam ik daar eindelijk de tijd voor.

Lina en ik wilden naar het strand gaan maar na de lunch was de tijd daar te kort voor. Dus ging ik mijn spullen pakken voor stage en Lina naar het strand. Rond 14.30u was het weer tijd om te gaan. Nu begon ik langzaam te merken dat ik weinig slaap had gehad. Want langzaam werd ik moe. Op stage aangenomen vroeg Lily of het al wat beter ging. Ik zei dat ik erg slecht had geslapen, maar dat ik wel probeerde om het van me af te zetten.

Vandaag was Ana er ook weer dus dat was erg gezellig. De overeenkomsten qua zorg tussen in Finland en Nederland zijn echt groot. De zorg daar is precies zoals in Nederland. Zij merkt dus ook de verschillen die wij merken in Spanje. Dus dat is wel leuk dat je dan met elkaar daarover kunt praten.

Een van de verzorgenden die er afgelopen donderdag ook was vroeg nog hoe het ging. Op zich wel aardig dat hij ernaar vraagt. Maar ik zou het fijner vinden als ze dat niet deden. Ook kijkt iedereen me voor mijn gevoel steeds aan met een blik van ohjaa... jij bent dat meisje. Ik denk dat ze dat wel vriendelijk bedoelen maar toch is het niet heel fijn. Maar ik denk dat wanneer ik over 2 dagen terug kom dat ook wel minder zal zijn. Dan is het bij iedereen een beetje gezakt dat ik dat ben. Ik heb vandaag wel al weer wat meer de draad opgepakt qua verzorging. Maar ik vind het wel lastig om de sondevoeding weer te geven aan de mensen die dat nodig hebben. Omdat voor mijn gevoel het mijn schuld is, en ik het gevoel heb dat ik iets fout gedaan heb. Waardoor die cliënt is overleden, ik weet dat dat niet zo is. Want Marcelo en Ana hebben verteld dat de cliënt al heel lang daar lag en dat ze echt aan het wachten waren op het moment dat ze zou overlijden. Maar toch blijft het voelen alsof het door mij komt.

Hopelijk is het over 2 dagen een beetje gezakt. En kan ik dan weer fijn aan stage beginnen.