My Diary part II, buitenlandse stage.

Vrijdag 17 november 2017

Vandaag waren we precies een week in Spanje. Op zich vind ik deze week best snel gegaan, maar toch ook niet. Maar ik vind het niet erg om hier te zijn. De dagen zijn best wel relaxed. Zelfs de stagedagen, ik heb de ochtenden vrij op mijn stagedagen en moet dan om 14.30u gaan naar stage. Verder heb je naast stage ook niets om je zorgen om te maken. Thuis heb je ook nog een bijbaantje, en vrienden waarmee je wilt afspreken, je uit wilt gaan. Dat is hier allemaal niet.

Vandaag had ik gewoon weer stage. Ik vond het heel lastig om te gaan na gisteren en wilde eerst ook niet gaan. Maar ik ben toch gegaan. Er was vandaag ook een Fins meisje, en we waren aan het wachten op Mikaela. Toen ze binnen kwam lopen keek ze mij heel verbaasd aan. Ze had me schijnbaar niet verwacht vandaag vanwege wat er gisteren was gebeurd. Dus ze kwam naar me toe en vroeg: 'Are you okay?' Terwijl ze een hand op mijn schouder legde. Ik zei: 'No, don't do that please.' Omdat ik dan zou gaan huilen. Maar ze zei: 'It's Okay.' En dus kwamen de tranen. Ze wilde naar Marcelo gaan en vragen of ik naar huis mocht. Dus ging ze op zoek naar hem. Ondertussen bleef ik wachten met Ana (het Finse meisje) en Lily (ook een van de verpleegkundige). Ik praatte er even met Lily over. Zij zei dat het misschien beter was om wel te blijven. Ik zei haar dat ik wel graag wilde blijven omdat ik ook dacht dat dat beter zou zijn. Maar dat ik aan de andere kant ook gewoon graag thuis zou willen zijn. Even later kwam Mikaela terug en toen moesten we even op Marcelo wachten. Na een paar minuten was ook hij er, hij vroeg me om mee te gaan naar zijn kantoor om even rustig te praten. Hij bood me een aantal keer iets te drinken aan, warme chocomelk, hij zei dat dat een wondermiddel was. Daar kon ik wel even om lachen.

In zijn kantoor vroeg hij me of ik wilde praten. Ik zei dat ik dat wel wilde dus vertelde ik het verhaal. Hij vond dat ik heel professioneel en begripvol had gehandeld en dat dat goed was omdat dat in dit beroep altijd belangrijk is. Hij zei dat ik iets traumatisch had meegemaakt (al is dat niet helemaal het woord waar ik gelijk aan denk) maar dat dit me de rest van mijn leven bij gaat blijven. En dat zelfs al heb je dit al 100x meegemaakt het zal je altijd raken. En dat is goed, want daaruit blijkt dat je gevoel hebt en dat je een mens bent. Ook vertelde hij dat je het beroep verpleegkundige niet zomaar moet kiezen, dat is je roeping. En hij zei dat hieruit is gebleken dat het ook mijn roeping is. Hij vroeg me of ik wilde blijven of naar huis wilde. Ik zei dat het me beter leek om te blijven maar ik het misschien niet de hele avond zou willen. Dus ik vroeg of ik als ik wilde naar huis mocht gaan. Dat was goed, als ik het Mikaela aan zou geven zou ik daarna gewoon naar huis mogen. Daar was ik wel blij om. Daarna hebben we nog even gepraat over hoe ik het hier in Spanje vond. En toen kon ik weer lachen. Hij zei dat hij daar blij om was.

En zo begon ik aan de avond. Ik ging met Ana mee, het Finse meisje. Ik had haar inmiddels ook uitgelegd wat er was gebeurd, en ze had ook al iets opgevangen. Het was erg fijn dat ik met haar mee kon gaan. Ik zei haar ook dat ik vandaag wel mee ging maar geen zin had om veel te doen. Dat begreep ze wel, dus deed zij gewoon alles en hielp ik hier en daar even mee. Rond 18.00u had ik pauze, ik was buiten gaan zitten omdat er best een mooi tuintje is en ik het fijn vond om daar even tot rust te kunnen komen. Ik dacht eraan om tot ongeveer 20.00u te blijven en dan naar huis te gaan. Maar ik heb er niet naar gevraagd, bewust niet. Uiteindelijk ben ik dan ook gewoon gebleven, ik vind dat ik trots op mezelf mag zijn. Uiteindelijk waren we om 21.00u klaar, een uurtje eerder dus dan de tijd waarop we uiterlijk mogen gaan. En dus mochten we om 21.00u al naar huis. Ik vond het wel fijn om naar huis te mogen, maar ben wel trots op mezelf dat ik gewoon de hele dienst ben gebleven vandaag.

Nu ben ik blij dat ik thuis op de bank zit. Ik hoop dat ik vanavond beter slaap dan afgelopen nacht. Ik heb bijna ieder uur van de klok gezien. Dat was niet zo heel fijn...

Buenas Noches

Xx Kirsten