Αναζητώντας την αλήθεια.

Περίεργες αντιδράσεις.

Βρισκόμουν έξω από την πόρτα του δωματίου του. Ελπίζω να ήταν μέσα και να μην είχα πάει τζάμπα. Χτύπησα την πόρτα. Μετά από λίγο άνοιξε και μου έκανε χώρο να περάσω. Έκατσα στο κρεβάτι του. Του ζήτησα συγγνώμη που αρκετές φορές δεν μιλάω και είμαι απότομη. Μου απάντησε πως θα υπάρχει κάποιος λόγος για να συμπεριφέρομαι έτσι. Του είπα πως και εκείνος δεν μιλάει σχεδόν ποτέ. Ακόμα και όταν δεν είναι μπροστά ο Χομπς. Και είναι αλήθεια αυτό. Παρόλο που ήθελα να μάθω ποιός ή τι τον είχε φέρει σε αυτήν την κατάσταση, δεν είναι καθόλου σωστό να ρωτήσω. Αν θελήσει, θα μου μιλήσει μόνος του. Με κοίταξε σαν να κατάλαβε τι σκεφτόμουν και το μόνο που είπε ήταν ότι είμαστε στην ίδια φάση για διαφορετικούς λόγους ο καθένας.

Η συζήτηση τελείωσε εκεί. Το κλίμα ήταν άβολο, έτσι για να αλλάξω θέμα τον ρώτησα για τις ασκήσεις και το γυμναστήριο. Είχε αποτέλεσμα, πιο καλό από ότι περίμενα. Ανοίξαμε ένα θέμα πάνω στο οποίο είχαμε και οι 2 γνώσεις. Λίγο αργότερα, βαρεθήκαμε την κλεισούρα του δωματίου. Αποφασίσαμε να πάμε βόλτα. Θα τον πήγαινα στο λιμανάκι, αφού την προηγούμενη φορά είχαμε πάει στο εκκλησάκι. Μπορούσα να πάρω το αμάξι που είχαμε έρθει εδώ. Αυτός όμως επέμενε να πάμε με το δικό του. Πριν φύγουμε, πήγαμε από το δωμάτιο της Ράμζι και του Τεζ. Εφόσον είχαμε αποφασίσει να βγούμε από το ξενοδοχείο, έπρεπε να μπορούμε να επικοινωνήσουμε με κάποιον από την ομάδα σε περίπτωση που γινόταν κάτι. Και αυτό γινόταν με την χρήση ακουστικών σαν Bluetooth. Μόλις το είδα, κατάλαβα τι είναι και πώς το χρησιμοποιώ. Μου είχε δείξει ο Γιάννης.

Έβαλε ένα ο Ρόμαν και ένα εγώ. Η Ράμζι μας είπε να προσέχουμε. Κοιτούσε πιο πολύ εμένα, παρά τον Ρόμαν. Μου θύμισε τον εαυτό μου όταν ο αδερφός μου έλεγε ότι θα βγει έξω. Τον κοιτούσα έτσι ακριβώς. Ελπίζω όμως να ήταν απλά τυχαίο γεγονός. Ο Ρόμαν με επανέφερε στην πραγματικότητα, τραβώντας με από το χέρι και πήγαμε στο πάρκινγκ να πάρουμε το αμάξι.

Αυτός οδηγούσε και εγώ του έλεγα που ακριβώς να πάει. Όταν φτάσαμε ήταν και ένα ακόμα αμάξι με φιμε τζάμια. Έτσι πήγαμε λίγα μέτρα μακρυά, αν και το αμάξι του Ρόμαν είχε φιμε. Κανείς μας δεν έκανε κίνηση για να βγει από το αυτοκίνητο. Είχα την ευκαιρία να τον ρωτήσω κάποια πράγματα για την Ράμζι. Δεν είχα ξεχάσει το σχέδιο μου για να δω τι μου κρύβει ο μπαμπάς. Μόνο που προστέθηκε ένα ακόμα σκέλος: οι αντιδράσεις της Ράμζι. Όσες φορές την παρατηρώ, αντιδρά κάπως. Και το περίεργο είναι ότι μου θυμίζει τον εαυτό μου. Κάτι μου λέει ότι αυτά τα 2 σχετίζονται μεταξύ τους. Είναι όμως πολύ νωρίς ακόμα για να κρίνω κάτι τέτοιο.