Αναζητώντας την αλήθεια.

Εξαφάνιση από τα φώτα της πόλης.

Το ένα και μοναδικό προσβάσιμο μέρος που μας είχε μείνει ήταν το εκκλησάκι. Έτσι λοιπόν θα πηγαίναμε εκεί για κάποιες μέρες, όπως παλιότερα. Πήραμε τον παλιό χωματένιο δρόμο που μας έβγαλε λίγα χιλιόμετρα μακρυά από τον προορισμό μας. Είχα σχεδόν απαίσιο το μισό μου αμάξι, τώρα σειρά είχαν τα λάστιχα. Τέτοιου είδους δρόμοι είναι ότι χειρότερο. Δεν με νοιάζει ιδιαίτερα αφού είτε θα επιδιορθωθούν όλες οι ζημιές είτε θα πάει για πέταμα.

Ήθελα να κάνω δυο πράγματα όταν θα φτάναμε. Πρώτον να πατούσα στα πόδια μου γιατί είχα πιαστεί. Και δεύτερον να δω τον Χρήστο. Πρέπει να είναι αν όχι η πρώτη, δεύτερη φορά που έχω να τον δω τόσες πολλές ώρες. Παρόλο που άξιζε τον κόπο. Μόλις φτάσαμε, βγήκαμε όλοι από τα αυτοκίνητα μας και τεντωθήκαμε. Τι ωραία!! Άλλος άνθρωπος νιώθεις. Κατευθείαν έτρεξα και έπεσα στην αγκαλιά του Χρήστου που ήδη με περίμενε.

Αμέσως μετά ήρθε και ο Γιάννης για την δική τους ''αδερφική'' αγκαλιά. Μαζευτήκαμε ο ένας δίπλα στον άλλο και σχολιάσαμε αρκετά γεγονότα κατά την διάρκεια του δεύτερου μέρους. Όμως για κακή μας τύχη, ξαφνικά ξεκίνησε να βρέχει. Έτσι αναγκαστήκαμε να επιστρέψουμε στα αμάξια μας. Ο Ρόμαν με έπιασε από το χέρι οδηγώντας με στο δικό του αμάξι. Μου είπε πως δεν είναι ασφαλές να κοιμηθώ στο ήδη κατεστραμμένο αυτοκίνητο μου.

Κάθισα σιωπηλή στη θέση του συνοδηγού. Πάντα όταν βρέχει κοιμάμαι πολύ πιο γρήγορα σε όποιο μέρος και να είμαι. Ήταν η κατάλληλη ευκαιρία να ξεκουραστώ. Αφού βόλεψα το κάθισμα όπως ήθελα, σχεδόν αμέσως κοιμήθηκα κρατώντας το χέρι του Ρόμαν ανάμεσα στα δικά μου. Κάποια στιγμή μέσα στον ύπνο μου άνοιξα τα μάτια μου επειδή κρύωνα. Μην έχοντας σχεδόν καμία επιλογή, κοιτούσα το βροχερό τοπίο ελπίζοντας να κοιμηθώ ξανά σύντομα. Κάτι απίθανο αφού το κρύο και εγώ δεν έχουμε καλές σχέσεις.

Η βροχή συνέχιζε να δυναμώνει όλο και πιο πολύ. Τώρα ήταν που δεν θα έκλεινα μάτι σίγουρα. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να σκεφτώ. Θα έπιανα ένα θέμα για να μην τα μπερδέψω. Και επειδή το θέμα Ράμζι θα με κούραζε, θα προσπαθούσα να βρω πιθανές λύσεις για το που οφείλονται όλες αυτές οι περίεργες συμπεριφορές του Ρόμαν. Καταρχήν από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα, ποτέ δεν μιλούσε μαζί με τους υπόλοιπους. Εκτός από τις δυο επιτυχίες μας που αρκετές φορές συμπλήρωνε αυτό που του είχε κάνει εντύπωση. Επίσης, μου είχε πει ότι το ποτό τον βοηθούσε να ξεχάσει προσωρινά τον πόνο του. Άραγε τι ήταν αυτό που τον βασάνιζε τόσο; Ακόμη, το τελευταίο βράδυ που υποτίθεται πως κοιμηθήκαμε στο ξενοδοχείο, είχε την πιο ιδιαίτερη συμπεριφορά. Και να μην μιλήσω για λεπτομέρειες. Όπως για παράδειγμα όταν το πρωί που προσπαθούσα να μάθω για τους αγώνες και με ειρωνεύτηκε εκείνος ο τύπος, πάτησε σχεδόν τέρμα το γκάζι κάνοντας το αμάξι να μουγκρίσει. Ή το άλλο περίεργο που περπατάμε ή κοιμόμαστε κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου. Όλα αυτά έδειχναν ότι όντως νοιάζεται για μένα, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τίποτα παραπάνω.

Χωρίς να προλάβω να συνεχίσω την σκέψη μου, ακούστηκε μια δυνατή βροντή, τρομάζοντας με και έκανε το αμάξι να τρίξει. Τότε ο Ρόμαν με έπιασε πάλι από το χέρι και με χάιδευε για να ηρεμήσω. Φυσικά τα χέρια μου είναι μονίμως κρύα. Ασχέτως καιρού. Με ρώτησε γιατί δεν κοιμάμαι. Του απάντησα πως δεν μπορώ λόγω καιρού και επειδή κρυώνω. Βγήκε αμέσως από το αμάξι, μες την βροχή άνοιξε το πορτ-μπαγκαζ πήρε μια τεράστια σακούλα και επέστρεψε πίσω.

Μούσκεμα από την βροχή, βγάζει από την σακούλα μια πελώρια χνουδωτή κουβέρτα. Διπλώνει την σακούλα και την βάζει στο ντουλαπάκι του συνοδηγού. Τελικά έχει τους τρόπους του για να τραβάει ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον μου. Η κουβέρτα ήταν τόσο μεγάλη, που έφτανε και για τους δυο μας. Τέλεια, το θέμα κρύο λύθηκε. Όμως η βροχή δεν έλεγε να ηρεμήσει και κανείς δεν μπορεί να πάει κόντρα στη φύση. Με τέτοια κούραση που είχα, ο ύπνος δεν άργησε να με πάρει.

Όταν άνοιξα τα μάτια μου, όλα έξω ήταν βρεγμένα. Είδα το δίπλα κάθισμα άδειο, έτσι υπέθεσα ότι θα είναι έξω μαζί με τους υπόλοιπους. Αφού δίπλωσα κάπως την τεράστια κουβέρτα, βγήκα έξω. Εντάξει, σαν πρώτη επαφή μετά από τόσες ώρες μες το αμάξι, είχε κρύο. Λογικό, χειμώνας είναι. Βρήκα το αμάξι του Χρήστου και χτύπησα το παράθυρο να δω αν κοιμάται. Τελικά ήταν ξύπνιος και μάλιστα ήταν και πολύ σοβαρός. Που σημαίνει ότι κάτι είχε μάθει. Ή απλά δεν είχε ξυπνήσει καλά. Το πρώτο πράγμα που με ρώτησε μόλις γύρισε προς το μέρος μου ήταν αν κοιμήθηκα μαζί με τον Ρόμαν. Του απάντησα θετικά. Η δεύτερη ερώτηση ήταν αν με φίλησε. Δυστυχώς όχι. Τέλος η τρίτη ερώτηση ήταν αν ήταν δίπλα μου τώρα που ξύπνησα. Πάλι αρνητική απάντηση. Σειρά μου τώρα να ρωτήσω. Πώς τα ξέρει όλα αυτά; Τι παραπάνω γνωρίζει από μένα; Και επίσης υπάρχει κάτι φαγώσιμο; Σαν απάντηση για όλα αυτά κούνησε το δάχτυλο του προς την αντίθετη κατεύθυνση από όπου είχα έρθει.

Λίγο πριν φτάσω στο αμάξι που βρίσκονταν σχεδόν όλοι μαζεμένοι, άκουγα φωνές. Πλησιάζοντας πιο κοντά, κρύφτηκα πίσω από ένα αυτοκίνητο για να καταλάβω τι γινόταν. Αφού κανείς δεν μου έλεγε, θα μάθαινα μόνη μου. Υπήρχε μια διαφωνία ανάμεσα στην Ράμζι και τον Ρόμαν. Ποτέ δεν είχα δει κανέναν από τους δυο να μιλάνε με τέτοιο τρόπο. Ο Ρόμαν έλεγε πως θα μου μιλήσει ο ίδιος για το τι ακριβώς γίνεται. Ενώ η Ράμζι ήταν απολύτως κάθετη στο να μην μάθω τίποτα από αυτούς και να το ανακοινώσει ο Χομπς όταν είναι ξανά διαθέσιμος. Οι υπόλοιποι προσπαθούσαν να τους ηρεμήσουν αλλά μάταια.

Ξαφνικά ένιωθα τόσο νευριασμένη, σφιγμένη αλλά και μπερδεμένη που μου κόπηκε η όρεξη να φάω. Οι επιλογές που είχα ήταν ή να εμφανιστώ και να μου πουν τι συνέβη ή να πάω να μιλήσω με τον Χομπς. Αυτόματα όμως η δεύτερη επιλογή ακυρώθηκε αφού δεν μπορούσα να φύγω από εκεί ακόμα. Η αστυνομία θα μας ψάχνει πιο πολύ από την άλλη φορά, αφού τραβήξαμε περισσότερο την προσοχή. Έτσι λοιπόν θα εφάρμοζα την πρώτη επιλογή θέλοντας και μη. Πάνω σε μια στιγμή παύσης, προχώρησα προς το μέρος τους ρωτώντας αν θα μου πει κανείς τι πραγματικά κάνουμε.