Αναζητώντας την αλήθεια.

Γνωριμία με την ομάδα.

Το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε και οι 3 ταυτόχρονα, αφού ο Χρήστος έπεσε από το κρεβάτι. Σήμερα δεν θα κάναμε τίποτα. Θα απολαμβάναμε τις ανέσεις της πόλης δηλαδή θα πηγαίναμε για καφέ, θα κάναμε βόλτες, τέτοια πράγματα. Γενικά θα περνούσαμε την περισσότερη μέρα εκτός σπιτιού, αφού μπορούσαμε πλέον να κυκλοφορούμε ελεύθεροι. Από αύριο λογικά θα μαθαίναμε την καινούργια μας αποστολή και θα γνωρίζαμε την υπόλοιπη ομάδα του Χόμπς. Μετά από ένα πλούσιο πρωινό, ετοιμαστήκαμε για καφέ. Ήταν σχετικά νωρίς γύρω στις 10:30 το πρωί και δεν είχε πολύ κόσμο ακόμα. Καθώς περνούσε η ώρα σιγά σιγά γέμιζε. Μου φαινόταν περίεργο που έπινα καφέ έξω ενώ πριν 2 μέρες κρυβόμασταν από την αστυνομία.

Αφού η σερβιτόρα μας άφησε τους καφέδες που είχαμε παραγγείλει, ο Γιάννης με ρώτησε κάτι είχα παρατηρήσει μεν, αλλά δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία εφόσον το θεώρησα τυχαίο γεγονός. Από την χθεσινή συνάντηση με τον Χόμπς και την Ράμζι παρατήρησε ότι η Ράμζι έκανε μια συγκεκριμένη κίνηση: με κοιτούσε σχεδόν όλη την ώρα που τρώγαμε σαν να της είχα λείψει. Του απάντησα ότι ήταν τυχαίο γεγονός. Αν όμως δεν ήταν και ήθελε όντως να μου πει κάτι; Αποκλείεται αφού δεν γνώριζε καν την ύπαρξη μου. Τι κάθομαι και σκέφτομαι.... Επέστρεψα στην πραγματικότητα και απόλαυσα τον καφέ μου.

Ο Χρήστος που καθόταν απέναντι μου ήσυχος, ξαφνικά έκανε νεύμα με το κεφάλι του κοιτώντας τον Γιάννη. Νόμιζα πως θα αναφέρονταν σε καμία από τις χαζογκόμενες που τον κυνηγάνε. Μόνο που αντί για γκόμενα, ήταν γκόμενος. Και δεν είχε να κάνει με τον Χρήστο αλλά με μένα. Ήταν ο Γιώργος, που κατέβαινε και αυτός για καφέ.

Ευχόμουν να μην μας δει αλλά δεν γινόταν αφού όλο και όλο ήταν 4 παρέες σε όλη την καφετέρια. Βέβαια όταν λέω να περάσω την μέρα μου χαλαρά χωρίς να κάνω τίποτα, τελικά πάντα βρίσκω κάτι να κάνω. Σταμάτησε στο τραπέζι μας και χαιρέτησε. Του ανταπέδωσα τον χαιρετισμό. Μου είπε ότι αύριο το μεσημέρι ξεκινάει η σχολή. Πόσο στον κόσμο μου βρίσκομαι; Εννοείται πως το είχα ξεχάσει με άλλα 500 πράγματα μέσα στο κεφάλι μου. Αύριο μεσημέρι ε; Θα μιλούσα με την Ράμζι για να βρίσκαμε μια ώρα που να μας βόλευε όλους. Η σκέψη μου διακόπηκε αφού είδα τον Γιώργο να έρχεται προς το μέρος μου και ταυτόχρονα το χέρι του Χρήστου να τον εμποδίζει. Ο Γιάννης ήταν δίπλα μου έτοιμος να δράσει αν ήταν αναγκαίο. Το μόνο που έκανε ο Γιώργος ήταν να με κοιτάξει με ένα άγριο βλέμμα και να φύγει. Ήξερα ότι δεν θα το άφηνε να περάσει έτσι. Κάτι κακό θα μου έκανε,όπως πάντα για να μάθει ο Χρήστος ή οποιοσδήποτε άλλος να μην επεμβαίνει. Είπα στα παιδιά ότι αύριο το μεσημέρι θα το τελείωνα.