Het Geheim Van Santoz

♥ 7. Leuke vriendin heb jij.

IkHeetKaas

Ergens vroeg Ester zich af waar ze in hemelsnaam aan was begonnen, maar Maria gewoon in de kou laten slapen kon ze gewoon niet over haar hart verkrijgen. Ze stak de sleutel in het slot en deed kalmpjes de deur open. "Nou, hier woon ik dan," zei ze tegen Maria. "Kom binnen zou ik zeggen. Trek wel even je schoenen uit."

Ze keek naar Maria's schoenen, die waren behoorlijk kapot en om eerlijk te zeggen stonken ze een uur in de wind. En dan daarbij had ze maar één sok aan die ooit in een ver verleden wit geweest moest zijn. Esther keek haar indringend aan. "Zeg Maria... wat zou je ervan vinden als jou wat schone kleren geef? Dan kan je straks gewoon even douchen en je omkleden. Dan kan je daarna gelijk een paar schoenen uitzoeken, ik heb er zat."

Maria keek verlegen naar de grond. "Ik voel me zo schuldig. Je... bent zo aardig en doet zoveel voor me, ik schaam me gewoon om het aan te nemen."

"Dat kan ik ergens ook wel begrijpen hoor, ik er ook niet van om andere mensen om hulp te vragen, maar zeg eens eerlijk. Wanneer was de laatste keer dat jij hebt gedouched bijvoorbeeld?"

Met haar vinger draaide Maria een rondje door haar donker bruine, maar behoorlijk vuile haar. "Dat is al zo lang geleden dat ik het niet eens meer weet, een keertje bij het Leger des Heils, maar dat was het."

Esther sloeg een arm door die van Maria en trok haar mee de huiskamer in. "Zie je nou wel, jij bent toe aan een lekkere douche. Loop maar even mee naar boven dan kan je wat kleren uitzoeken."

Maria stond lekker te douchen en Esther pakte de vuile schoen en zette ze buiten. "Man, wat een loeft."

Precies op het moment dat Erik weer thuis kwam zaten Esther en Maria op de bank, op tafel stond een grote pot thee. Maria rook heerlijk en haar bruine haren waren ineens zoveel mooier, het hing in sierlijke, natte slierten over haar schouder. Erik keek even raar op toen hij een vreemde in zijn huis zag zitten met de kleren van Esther aan, maar nam aan dat het een vriendin was.

"Hey Essie, ik ben thuis!" Hij hing zijn jas en zijn stervens lelijke blauw-geblokte das aan de kapstok en gaf Maria een hand, "Hoi, ik ben Erik, een vriend van Esther."

"Maria Hartman, aangenaam," zei ze verlegen terwijl ze hem de hand schudde.

Esther schonk hem een grote kop thee in en legde er een kokosmacroon naast, daar hield hij zo van. Hij nam een flinke teug van zijn thee en een grote hap van zijn koek. Die had zeker honger.

"Ja," zei Esther, "Maria komt een tijdje bij me logeren, dat vind je toch niet erg Erik?" Ze knipperde er liefjes bij. "Ze heeft wat problemen die opgelost moeten worden, ze kan wel in jouw bed slapen, toch?"

Nu proeste Erik bijna zijn stuk koek uit. "Wat zeg je?"

Esther kwam naast Erik zitten, "als zij nou een tijdje in jouw kamer mag slapen, dan mag jij bij mij in het grote bed." Ze sloeg een arm om zijn schouder, "dat is toch ook gezellig?"

Erik vond het echt drie keer niks dat hij uit zijn eigen kamer werd weggestuurd, maar het vooruitzicht om samen met Esther in haar grote bed te slapen leek hem op z'n zachts gezegd fantastisch. Dus zei hij maar ja.

Na de thee stond Maria op. "Ik moet nog even iets doen..." zei ze, "waar zijn mijn kleren?"

Esther wees naar de stinkende stapel in de hoek. Maria pakte iets uit de zak van haar vuile spijkerbroek en liep naar de deur. "Dank je wel voor alles. Ik kom zo weer terug." Zachtjes liep ze de deur uit.

Esther keek naar Erik en zag hoe hij met gefronste wenkbrauwen naar zijn thee staarde. Plotseling keek hij haar aan. "Wat zijn dat voor gore kleren daar in die hoek?" Hij wees naar de stapel stinkende vodden op de grond.

Esthers wangen kleurden rood. "Die zijn van Maria."

De frons op Eriks gezicht werd alleen nog maar erger. "En die ouwe, vertrapte gympen buiten, zijn die soms ook van haar?"

Esther wist dat ze in de penarie zat en ze knikte bevestigend. Dit zou hij vast niet leuk vinden...

"Dus..." ging Erik verder, "dit is een vriendin van je?" Hij beklemtoonde het woord vriendin, waar een hele berg ongeloof in doorklonk. Inmiddels stonden zijn handen in zijn zij. Waarschijnlijk vroeg hij zich af waarom Esther zulke vieze vriendinnen mee naar huis nam en wat er in vredesnaam aan de hand was.

"Nee," zei Esther zachtjes, "dat is die dakloze vrouw waar ik je over had vertelt."

Nu werd Eriks gezicht helemaal rood. Zijn ogen stonden groot. "Wát zeg je? Jij hebt een dakloze in huis gehaald? Esther, ben je helemaal gék geworden?"

"Ja maar," sputterde Esther.
"Geen ja maar. Ik woon hier óók nog! Jij haalt een JUNK in huis en dan moet ze nog in míjn bed gaan slapen ook, nou ik dacht het even van niet! Van mijn levensdagen ga ik mijn bed niet afstaan aan zo'n dakloze, stelende, drugs gebruikende zwerver! En waar is ze nu naartoe dan? Nou? Drugs kopen natuurlijk! Esther, ik weet dat je het aardig bedoeld, maar dit kan gewoon écht niet."

Nu werd Esther ook boos. Hoe durfde hij Maria zo naar beneden te halen. "Ze is geen junk! En ook geen asociale, stelende cocainesnuiver. Het is gewoon misgelopen in haar leven, iedereen verdient toch een nieuwe kans. Doe eens niet zo bevooroordeeld Erik Kortweg." Bij die laatste zin plofte ze terug op de bank. "Dan mag zeg wel gewoon in míjn bed en dan slaap ik hier op de bank. Ik laat haar niet in die ijskoude wind buiten slapen, als je dat maar weet."

Erik zuchte eens heel diep en kwam naast Esther zitten.

"Nou ja, beetje bevooroordeeld ben ik wel ja. Maar het is gewoon gevaarlijk. Je weet niet wie je in huis hebt gehaald. Misschien vermoord ze ons wel 's nachts of steelt ze ons hele huis leeg, dat begrijp je toch wel, Essie?" Even bleef het stil. "Weet je wat," zei Erik tenslotte, "kan je niet een stretcher in de garage zetten? Dan maak je het daar een beetje gezellig en zet je de oude straalkachel er neer?"

Ze wilde geen problemen met Erik dus stemde ze maar in met zijn voorstel. Ze begon nu zelf ook een beetje te twijfelen of ze hier nu wel goed aan had gedaan. Misschien was Maria inderdaad wel drugs gaan halen...