Het Geheim Van Santoz

♥ 16. Niet weer...

Raoul had de taart binnen. Hij had hem tweedehands op de kop getikt. 'Nou, dat is mooi,' dacht Esther tevreden. Ze keek naar de tijd, het was tien over half twee en borg haar telefoon weer op in haar jaszak. "Zeg Erik," sprak ze liefjes, "ik ga zo Pedro ophalen, kan jij misschien straks even met de auto langs Raoul gaan? Er staat een pakketje dat opgehaald moet worden."

Erik schoof zijn lege frietbak de tafel op. "Geen probleem. Wat is het?"

"Eh..." stamelde Esther, "het is iets voor een kennis van me, een soort van verrassing." Ze zag hoe Eriks wenkbrauwen licht omhoog gingen. "Zet het maar zolang in onze kelder."

"Het is toch geen drugs?" vroeg Erik gekscherend.

"Ja hoor, Korteweg, het is tien kilo cocaïne," lachte Esther en ze gaf hem een duw waardoor hij bijna van zijn witte, plastik stoeltje afkukelde. "En nog een bak pillen en paddestoelen, wil jij soms ook wat?"

Erik stond op en gooide de lege bakjes weg. "Maffe muts," zei hij kort.

Terwijl haar brave huisgenoot met zijn hondje naar huis liep om zijn auto te gaan halen, liep Esther fluitend het park uit, op weg naar de Abraham Kosterschool. Met haar handen in haar zakken liep ze op de stoep door de gevallen bladeren, de voortuinen waren prachtig nu, met al die vrolijke herfstkleuren. Ze hield alijd wel van herfst, van de kleuren en zelfs van de geur van gevallen blad. Een frisse wind dook onder haar creme kleurige, gebreide sjaal en ze trok haar capuchon wat verder over haar hoofd heen.

Ze mijmerde een beetje over haar leven, over de plannen van Santoz en over Maria. Over Ti en haar problemen en over die maffe Alberto. Ze vond Alberto eigenlijk wel geweldig, hij was echt apart.

"Psst!"

Ze hoorde iemand sissen en keek achterom. Tot haar verbazing liep er twee meter achter haar een lang figuur, zijn hoofd diep verstopt onder zijn capuchon, die met zijn handen in zijn zak door een donkere zonnebril naar haar keek. Vlug draaide ze zich weer om. 'Dat was hem vast niet,' besloot ze voor zichzelf, misschien was het een andere moeder geweest die uit het raam naar haar zoontje...  "Psst!"

Nu maakte haar hart een sprongetje. Dat was die gek die achter haar liep. Ze versnelde haar pas. Haar hart begon nu echt snel te kloppen, want ze vond dit helemaal niet leuk! Ze keek achterom en zag dat ook de lange figuur zijn pas had versneld, nu zette ze het op een rennen. Boeien dat ze geen conditie had, de adrenalinestoot door haar lichaam zorgde ervoor dat ze harder rende dan ze ooit had gedaan. Haar capuchon vloog af en haar blonde haren wapperden alle kanten op. Na enige tijd rennen zag ze de Pizzeria van Santoz en ze rende als een hysterische debiel naar binnen.

Verschrikt keek Wouter op van zijn pizza Hawaii. Toen hij Esthers verwilderde gezicht zag stoof hij op van zijn stoel, het bananengele plastikke gevaarte viel kletterend op de grond. "Wat is er in godsnaam aan de hand?" riep hij uit.

"D'r zit een gek achter me aan!" bracht Esther er hijgend uit. Ze kamde met beide handen door haar haren en verstopte zich achter haar politievriend. Wouter snelde naar de deur en keek links en rechts de straat in. Niets bijzonders te zien, alles was rustig.

Esther kon niet ophouden met trillen. Ze voelde zich zo angstig, alle herinneringen aan Roderick Berendsen en Joe Kaaiman kwamen weer boven. Santoz kwam uit zijn keuken de pizzeria binnen rennen. "Wat is hier aan de hand? Hey Esther," geschrokken van de toestand waarin Esther verkeerde legde hij een arm om haar schouder en loodste haar naar een stoel, "vertel eens heel snel wat er is!"

Nog hijgend keek ze Santoz met grote ogen aan. "Ik werd achterna gezeten door een enge griezel! Hij zat de hele tijd naar me te sissen en hij bleef me maar achtervolgen."

"Zie je nou wel," riep Santoz boos en bezorgd tegelijk, "ik zei toch al dat je je niet met die zwerver moest bemoeien!"

"Wat heeft zíj daarmee te maken?" vroeg Esther lichtelijk geïrriteerd.

"Die junkies zijn allemaal hetzelfde. Tuig is het. Als ze eenmaal weten dat ze je uit kunnen melken, dan blijven ze maar terug komen. En ik héb het je nog gezegd. Wouter," zei Santoz nog steeds vol woede, "kunnen we hier niks aan doen?"

Wouter krabde zich eens achter zijn oor. "Ik zal zorgen dat er direct een onderzoek naar wordt ingesteld. Maar kom jij nu eerst maar eens even tot rust," zei hij tegen Esther.

"Dat zal niet gaan, ik moet Pedro ophalen van school en het is al vijf voor twee!"

"Oh," zei Wouter nadenkend, "weet je wat, Santoz, kan je m'n pizza even in een doos doen?" Hij deed zijn politiejas aan en wende zijn blik weer naar Esther. "Ik loop wel even met je mee."

Terwijl Wouter en Esther weggingen controleerde Santoz nog een keer of de achterdeuren goed dicht zaten.

Esther vertelde Wouter over Maria, dat ze haar een bord spaghetti had gegeven en over de dag dat ze haar in het winkelcentrum was tegengekomen. Het feit dat ze Maria in huis had genomen vond Wouter op zijn zachts gezegd nogal onverstandig.

"Je weet het nooit Esther, je kent haar achtergrond niet."

Esther was het er niet mee eens. "Ze is hartstikke lief en integer. Ik denk dat het gewoon één of andere gek was."

Het was druk bij de Abraham Kosterschool, de rode deuren van de ingang vlogen open en de kinderen vlogen als krioelende sprinkhanen naar buiten. Ze stonden bij de grote eik en wachten geduldig tot Pedro zou komen.

"En hoe zat het met die sms," vroeg Wouter opeens.

Opeens begon ze de puzzelstukjes aan elkaar te leggen, maar de puzzel was nog bij lange na niet compleet. "Niet van Erik," zei ze zacht, "het is toch geen..."

"Stalker," zei Wouter ferm, "het begint er wel op te lijken Es. Het lijkt me beter als je die Maria zo snel mogelijk het huis uit werkt. Ik denk dat ze foute vrienden heeft. Geef straks dat rare nummer maar even aan mij."

Pedro kwam aanrennen en gaf Esther een dikke knuffel.