Het Geheim Van Santoz

♥ 11. Stelletje ongeregeld.

IrisTheDonut

Santoz keek op, smeet de hoorn naast de haak en haastte zich achter de toonbank vandaan. "Mama!" riep hij uit, in pure extase. Een oudere vrouw van zeker zestig, gehuld in een nette witte blouse en een keurige, zwarte, plooirok spreide haar armen en gooide zich in een intense omhelzing met Santoz. Het kleine vrouwtje kwam net tot aan zijn kin. "Ah mijn lieve zoon, wat heb ik jou gemist!"

De innige omhelzing werd onderbroken door een vrij slanke, oude man in een net bruin-gestreept krijtkostuum. Hij nam langzaam maar deftig de bruine hoed van zijn hoofd en sloeg zijn armen om Santoz en zijn moeder. "Ah mijn jongen, goed je te zien. We zien je veel te weinig."

Santoz gaf de man een kus op zijn voorhoofd, "Welkom papa, wat ben ik blij om jullie allemaal te zien."

Nu liet Santoz zijn beide ouders los en liep toe op twee stralend blije dames. Hij had zijn zussen al zó lang niet gezien. "Ciao Dolores, Carla! De twee meiden gaven Santoz allebei een dikke pakkerd, waardoor Carla een mooie afdruk van haar fucsia-rose lippenstift achterliet op zijn wang. Dolores, de oudste van de twee, friemelde een kanten zakdoek uit haar bh en veegde moederlijk Santoz' wang weer schoon, waardoor de vier mannen in de hoek begonnen te lachen.

Santoz' gezicht werd een beetje rood en dook met zijn hoofd weg van Dolores' wilde gepoets, dook onder haar arm door en liep op het cluppie mannen in de hoek af. Esther bekeek het hele tafreel met een lach op haar gezicht, dit was natuurlijk de familie van Santoz die net over was gekomen uit Italië.

"Santoz, ouwe makker!" Een korte, wat gezette man met een guitig gezicht en een smal snorretje gaf Santoz een amicale klap op zijn schouder. Hij droeg een bruin, effen pak met daaronder een donkere spencer. Hij schoof zijn bruine hoed wat naar achteren. "Zo broertje, mooie zaak heb je," hij keek de pizzaria rond, "en een bella blondine heb je daar."

Esther keek achterom, bedoelde hij haar nou? Santoz legde zijn hand op haar schouder, "Alberto, dat is een van mijn vaste klanten, Esther van Tiggelen." Alberto gaf Esther een warme handdruk, "prettig kennis te maken, schoonheid."

"Alberto!" riep zijn moeder, "gedraag je even, wil je. Zeg Santoz, kom je neef Giancarlo eens gedag zeggen, hij is speciaal voor deze gelegenheid overgekomen uit Verona."

Giancarlo trok zijn oortjes uit en gaf Santoz twee klappen op zijn rug, "Ciao, oom Santoz, alles goed?"

Dan bleven er allen nog zijn twee broers Emilio en Allexandro over. Emilio was de jongste van het hele stel, pas een jaar of twaalf. Hij stond achter de toonbank en stond uit alle bakken te proeven. Olijven, tonijn, champignons, ansjovis, kappertjes. "Santoz," riep de jongen, "wat is dit voor een telefoon van voor de oorlog?" Hij lachte hard en legde de hoorn op de haak.

"Kom eens hier broertje, jij bent ook lang geworden sinds ik voor het laatst in Positano was, doe je nog je best op school?" De jongen knikte en propte nog een olijf in zijn mond.

"Hij haalt alleen maar zevens," viel zijn vader bij, "dus hij moet er nog hard aan trekken." Zijn vader snoof zijn neus even op. De jongen rolde met zijn ogen.

Santoz gaf Allexandro een broederlijke omhelzing en werd door zijn zussen aan zijn mouw gesjord. "Joh, laat ons je zaak eens zien!"
Terwijl Santoz zijn familie mee nam achterin de zaak bleef Allexandro staan. Achterin hoorde Esther ze druk praten en lachen en ze keek voorzichtig naar Allexandro, die nonchalant tegen de toonbank aan geleund stond. Ze vond hem een beetje mysterieus, hij was de enige die nog geen woord gezegd had en in zijn zwarte pak en zijn donkere zonnebril zag hij er een beetje eng uit. Met die roodgerande zwarte hoed en zijn rode stropdas leek hij zo weggelopen uit een maffiafilm. Hij kreeg schijnbaar door dat Esther naar hem zat te staren, want hij draaide zijn gezicht naar haar, deed zijn zonnebril af en keek haar strak aan.

Precies op het moment dat de ongemakkelijkheid Esther echt even teveel begon te worden kwam Alberto weer binnen. "Allexandro, moet je niet even gaan kijken? Santoz heeft een geweldige keuken."
Allexandro trok zijn wenkbrauwen op, hing zijn zonnebril aan het borstzakje van zijn zwarte pak en liep de keuken in.

Nu keek Alberto naar Esther. "Ah schoonheid, het moet gezegd worden, maar jouw blonde haren zijn buitengewoon subliem. In Positano hebben alleen de geblondeerde vrouwen blond haar en ja, de toeristen natuurlijk. Maar deze natuurlijke kleur overtreft alles. In het licht lijkt het wel goud."

Ze voelde hoe haar wangen warm werden. "Nou, bedankt. Dus eh... u bent een broer van Santoz?"
"No, no, no, geen 'u', zeg maar gewoon Alberto."

"Leuk om eens de familie van Santoz te ontmoeten, jullie lijken me erg aardig. Komen jullie voor het feest?" vroeg Esther geïnteresseerd.
"Natuurlijk schoonheid, natuurlijk. De familie van Bella komt waarschijnlijk volgende week." Alberto nam zijn bruine hoed af en veegde zijn zwarte krulhaar weer een beetje in model. "Het is wel fris hier in Nederland, ik moet maar gauw eens handschoenen gaan regelen."

Santoz' familie kwam, onder luid gekakel, de zaak weer inlopen met Santoz voorop. Emilo probeerde de flexibiliteit van de plastic stoeltjes uit en Elena, de moeder van Santoz begon in haar handtas te zoeken. Santoz' vader gaf Emilio een pets tegen zijn hoofd, die direct ophield om de bananen-gele plastic stoelen uit hun voegen te trekken.

"Hier Giancarlo, bel jij hotel La Paloma nog een keer om te zeggen dat we er aan komen," Elena overhandigde haar neef een zes keer dubbelgevouwen briefje waarop het telefoonnummer moest staan. Hij pakte het briefje aan, vouwde het uit en haalde een blitse mobiel uit zijn zak.

"Hotel?!" riep Alberto uit, "en ik dacht dat we bij jou thuis kwamen logeren? Hee Santoz, wat zijn dit voor fratzen, ik hou niet van hotels! Ik krijg de zenuwen van die steriele bende."

Elena ritste haar handtas weer dicht. "Nee Alberto, het is toch nog een verrassing. Als we bij Santoz thuis zouden logeren, dan weet Bella gelijk dat er wat aan de hand is, dus gewoon even geduld hebben."

Alberto mokte een heleboel Italiaanse scheldwoorden en Esther zat er stilletjes om te lachen.