Het Geheim Van Santoz

♥ 13. Oepsie Daisy

De maaltijd smaakte buitengewoon goed. De complimenten van Erik richting Maria waren niet van de lucht. Nu zaten ze aan het dessert, een prachtig glas gevuld met ijs, fruit en een zelfbereide aardbeiensaus.

Esther prikte met haar vorkje in een stukje meloen. "Nou, ik moet zeggen Maria, je kan echt voortreffelijk koken, dit toetje is echt heerlijk."

Verlegen keek Maria naar haar eigen dessert. "Dank je wel hoor en ik heb het graag gedaan. Trouwens, ik ben vanmiddag naar een sollicitaie gesprek geweest..."

"Echt waar?" riep Esther en stopte het stukje meloen in haar mond.

"Ja, ik dacht... ik moet maar eens een poging wagen, ik moet toch ook proberen weer een toekomst op te bouwen."

Erik knikte goedkeurend. "Goeie zaak Maria, wat was het voor werk?"

Nu fronste Maria haar wenkbrauwen omhoog en prikte haar vork in een stukje banaan. "Rastaurant hulp, helpen in de keuken en met de bediening, dat soort dingen."

"Daar ben je vast uitermate geschikt voor," stelde Esther vast, "en hoe ging het?"

"Ja, niet goed natuurlijk. In het begin ging het gesprek best okee, maar toen ze er achter kwamen dat ik geen adres had begonnen ze door te vragen. Tja, toen ze eenmaal wisten dat ik dakloos ben geweest was het einde verhaal. Ze zochten opeens iemand met meer uitstraling naar de klanten toe, wat natuurlijk gewoon een smoes was," vertelde Maria met een beteuterd gezicht.

Esther stelde voor om Maria op hun adres in te schrijven. Natuurlijk was Erik het er weer niet mee eens aangezien er nogal wat praktische en financiële consequenties aan vast zouden zitten, maar uiteindelijk besloten ze toch om Maria die kans te geven. Erik was de rotste niet en Maria was er heel erg blij mee. Ze gaf ze allebei een flinke knuffel.

Terwijl Erik als een papzak op de bank plofte en begon te pielen op zijn smartphone, ruimden Esther en Maria de tafel af. "Hoe is het trouwens met die... hoe heet dat jochie ook alweer? Dat zoontje van Santoz?"

"Met Pedro?" vroeg Esther, ze stapelde de vuile bordjes op elkaar, Maria kwam aanlopen en nam de bordjes met een knipoog van haar aan. "Tja, wat zal ik zeggen. Hij is een beetje stil en we denken dat hij het niet zo leuk vind op school."

"Nou," zei Maria, "hij vertelde me vanmiddag dat ze volgende week een circusvoorstelling gaan doen, misschien kan hij dan een beetje lol maken."

"Ach, hij trekt wel weer bij," zei Erik.

Esther en Maria maakten veel lol tijdens de vaat. Esther begon domme moppen te tappen en Maria lachte zich helemaal krom. Van al die gekkigheid viel er ook nog een bord stuk, maar dat kon de pret niet drukken. Na de afwas propten de dames allebei nog een paar gomballen in hun mond en probeerden een liedje te fluiten. Erik gluurde van onder zijn oogleden de keuken in en schudde lachend zijn hoofd.
Maria deed haar schort af, slikte het laatste stukje gombal door en liep richting de garagedeur. "Jongens, ik laat jullie nu alleen, ik ga naar mijn kamer, fijne avond nog."

Erik zuchte zacht. Maria was eigenlijk best aardig, maar toch was hij blij dat hij Esther weer heel even voor zichzelf had. Daar stond ze in de deuropening van de keuken naar hem te glimlachen. "Kom effe lekker naast me zitten, Esther."

Liefjes liep ze naar hem toe en nam, onderweg naar Erik toe, nog haar smartphone van de buffetkast.

"Je gaat toch niet zitten Facebooken nu?" riep Erik quasi verontwaardigd uit. Dat ging ze hem toch niet aandoen?

Met een plof liet ze zich naast Erik op de bank vallen. "Nee hoor gekkie... effe quality time met Kees Korteweg is ook leuk."

"Dat is je geraden, mevrouw van Tiggelen, ik zie je veel te weinig. "

Esther keek naar Erik die haar best wel verliefdachtig aan zat te staren. Hij gooide zijn smartphone naast de kussens en sloeg zijn armen om haar heen. "Zullen we weer een keertje naar het park gaan samen?" vroeg Erik met een glimlach om zijn lippen, "even lekker een frietje halen en genieten van de herfstkleuren."

Esther lachte haar tanden bloot. "Leuk idee Korteweg, maar dat heet toch echt patat."

"Begin je weer?" riep Erik lachend en greep een van de kussens en gaf Esther een smash. "Friet! Van Tiggelen, dat heet friet!"

"Patat!" bleef Esther volhouden, ze stond op en trok het kussen uit zijn handen om hem er eens flink mee te meppen. Zijn hele net-gekamde, blonde coupe leek wel een oorlog.

Erik greep haar bij haar middel en duwde haar op de bank. "Dat zet ik je betaald! Mevrouwtje Patat!" Hij woelde door Esthers haren tot ze eruit zag als een door elkaar gewaaide hooiberg. Nu werd het menens. De kussens vlogen alle kanten op. Esther raakte Erik vol in zijn bakkes en Erik ging boven op haar zitten. En toen ging de garagedeur open.

Een verbaasde Maria keek een tel naar de twee die allebei met coupe windhoos in een vreemde pose haar doodstil aan staarden. Snel sloeg ze haar ogen neer. "Oh. Sorry. Ik moet eh.... even naar het toilet."

Terwijl Maria zich naar de wc haaste trokken Esther en Erik hun kleren recht en gingen op de bank zitten, nog hijgend van hun wilde gevecht. Erik haalde een hand door zijn haren en Esther propte de kussens weer op zijn plek. Zo snel als Maria was gekomen verdween ze weer in haar garage kamer. "Fijne avond nog, ik kom niet meer terug hoor," riep ze nog.

Esther keek Erik aan. "Toch is het patat," fluisterde ze.

Erik kon er niet echt om lachen. Hij snoof zijn neus even op en zuchte. "Kijk dit bedoel ik dus. Ik heb je nooit meer even voor mezelf... dat is tóch jammer."

Esther kwam dichterbij hem zitten en sloeg een arm om zijn schouder. "Het is maar tijdelijk joh en ik beloof je om vaker wat leuks met je te gaan doen. Morgen gaan we naar het park." Ze pakte haar mobiel en begon te tikken.

"Dus nu ga je alsnog Facebooken?" vroeg Erik.

Ze schudde met haar hoofd en zocht de vreemde sms. Ze hield de telefoon recht onder zijn neus. "Heb jij dit een keer aan mij gestuurd?"

Hij pakte de telefoon en keek eens goed. "Ik hou je in de gaten schatje... " las hij voor. Met vergrote ogen keek hij naar Esther. "En jij denkt dat ik dat gestuurd heb?"
Even bleef hij stil, zijn ogen strak op de telefoon gericht. "Heb jij soms je nummer aan die Maria gegeven?" vroeg hij tenslotte.

Nu griste Esther de telefoon uit zijn handen. "Ja. Dat heb ik. Wat wil je daarmee zeggen dan? Dat zij zulke rare dingen aan mij stuurt?"

"Het zou kunnen. We weten bijna niks van haar en als zij het niet was, misschien één van haar vrienden. Of nog erger; één van haar vijanden."

"Je ziet spoken Erik," concludeerde Esther, terwijl ze de telefoon weer uitzette. "Het was vast gewoon voor een ander bedoeld. Kwestie van één nummer verkeerd intikken." Ze borg de telefoon op om hem vervolgens weer uit haar zak te vissen omdat ze gebeld werd. "Hallo, met Esther van Tiggelen."