Het Geheim Van Santoz

♥ 8. Mevrouwtje Ongeduld

SamF1301

Erik ging zich omkleden en Esther ging gelijk maar aan de slag. Ze opende de meterkast om het kleine straalkacheltje eruit te halen. De ingang naar de geheime kelder was afgesloten, die opende ze alleen bij speciale gelegenheiden. Het was nog een heel rotwerk om dat ding te pakken, want alle andere spullen stonden er voor en er bovenop. "He jasses, wat een troep," murmelde ze in zichzelf en wrikte met geweld een strijkplank los. Ook de stofzuiger was in een recalcitrante bui en de stofzuigerstang zat muurvast achter een oud wasrek, ze begon te rukken en te wrikken, "ga toch los, jij ellendig kreng!"

Plotseling hoorde ze iemand lachen, het was Erik. Hij stond pal achter haar en deed met glimmende pretoogjes zijn best om haar niet nog méér uit te lachen. "Laat mij maar even, mevrouwtje ongeduld."

Esther kreeg een rooie boei en blies over haar lippen. Ze schaamde zich kapot. "De.... eh... stofzuigerstang wil niet los," zei ze quasi onverschillig.

"Zoiets dacht ik al." Hij haalde kalmpjes het wasrek eruit en zette de stofzuiger mét stang in de gang. "Zo goed? Zal ik dan ook gelijk maar even de straalkachel eruit halen, dan hebben we dat ook weer gehad en het scheelt een hoop gevloek."

Esther gaf hem een pets tegen zijn hoofd. "Zo kan 'ie wel weer, meneer de matcho, wat moest ik toch zonder jou?"

De bel ging. Gevolgd door een luide "Ik ben het!"

Er verscheen een glimlach om Esthers lippen. 'Yessss, daar is Manon!'
Manon was nog altijd Esthers beste vriendin. Alle dingen die ze samen hadden meegemaakt, het feit dat haar vriendin bijna dood was geweest door dat ellendige broodje vis had hun band alleen nog maar sterker gemaakt. Snel stapte Esther over alle troep heen en maakte open om haar vriendin vervolgens stevig te omhelzen. "Nonnie! Kom gauw binnen muts, je bent al veel te lang niet geweest."

Manon liep naar binnen en deed haar witte, gebreide sjaal af. "Joh Esther, ben je aan het verbouwen, wat is dit voor een zooi joh?" Ze hing haar jasje en haar sjaal op aan de kapstok, toen zag ze Erik. "Hee Erik, en hoe is het met jou?"

Hij gaf haar een hand, "Alles prima. En jij? Werk je nog steeds bij de Keuringsdienst van Waren?"

"Natuurlijk. Zeg, hadden jullie het gehoord van die groenteboer?" vroeg Manon terwijl ze over de spullen heen stapte en de huiskamer in liep.

"Jaaa," riep Erik, "die van de Krikkeweg, die is helemaal dichtgespijkerd toch? Ik zag het op het nieuws, man wat goor hee, die hele zaak vol met luizen. Het is maar goed dat wij daar toch niet kwamen hé Esther, jakkes!" Behendig zette Erik alle spulletjes weer netjes in de meterkast en deed hem op slot. "Maar als je me wilt excuseren, ik ga even Boef uitlaten."

Erik riep zijn hondje, klikte de riem vast en liep de deur uit. Manon plofte op de bank neer en Esther ging naar de keuken om koffie te zetten. "Hee Esther, sorry dat ik het zeg, maar wat had Erik nou voor idiote das om? Heb jij die voor hem gekocht?"

"Wie ik? Ben je gek? Dat ding is zó lelijk dat ik er bang van word, maar ik heb al een nieuwe voor hem gekocht. Het is nog een verrassing." zei Esther terwijl ze een pak chocoladekoeken op tafel neer gooide en op de bank plofte, de koffie pruttelde en het rook heerlijk.

Plotseling draaide Manon zich naar haar toe. "Zeg Essie, mag ik je wat vragen? Weet jij niet ergens een leuke vent voor mij?"

Esther wist dat Manon geen vriend had, ondanks dat het een leuke, knappe meid was. Ze was soms best jaloers op die mooie, glimmende donkerbruine lokken van haar vriendin en haar innemende glimlach. Het was eigenlijk onvoorstelbaar dat ze nog steeds niemand had weten te vinden. Waarschijnlijk gewoon veel te druk met haar werk. Maar waar haalde ze nu zo snel een leuke vent vandaan? Alle mannen die zij kende waren al bezet. "Ik ben bang dat ik geen vrijgezellen ken, Nonnie, maar meid, je bent leuk genoeg. Kijk gewoon goed om je heen, je kan overál je pins op het witte paard tegen komen, zelfs in de supermarkt."

Manon keek beteuterd. "Dat dacht ik ook een lange tijd, maar ik kom gewoon niemand tegen. Ik wil gewoon een vent Es!"

Even bleef het stil. Ze wist ook niet wat ze moest zeggen en dus stond ze maar op om de koffie te gaan halen, "hij is wel klaar denk ik... En weet je wat, Nonnie, je prins komt vanzelf een keer voorbij. Let op mijn woorden."

Twee koppen koffie, een heel pak koeken en zestien gespreksonderwerpen later werd Esther stil. Maria zou straks nog terug komen en Manon wist nog helemaal niets over deze impulsieve actie, dat ze een dakloze in huis had genomen. Heel voorzichtig begon ze aan haar verhaal en vertelde over hoe ze haar voor het eerst had gezien voor de pizzeria van Santoz en van het bord spaghetti. En hoe ze haar was tegen gekomen bij het winkelcentrum.

Manon zat met grote ogen te luisteren. "In huis genomen? Meen je dat nou echt? Waar is ze dan?"

"Ze is even weg, ze moest geloof ik iets doen, maar ze zou zo weer terug komen."

Manon zat met haar hoofd te schudden. "Die impulsieve acties ook altijd van jou. Weet je wel zeker dat ze te vertrouwen is en wat vind Erik er van?"

"Die vind het niks, die denkt dat ze ons gaat beroven 's snachts, dat ze ons zal gaan vermoorden en dat soort dingen. Beetje overdreven vind ik, ze is heel netjes en ze komt heel integer op me over,' zei Esther terwijl ze op stond om de lege kopjes naar de keuken te brengen. "Maar in elk geval mag ze van hem een tijdje in de garage logeren."

Manon keek langs Esther heen en wees naar de gang. "En... daar heb je dus die straalkachel voor nodig?"
Esther knikte bevestigend.

Alhoewel Manon dit echt weer zo'n ondoordachte Esther-actie vond, was ze toch ook wel weer onder de indruk van haar goedheid en ze besloot haar te steunen. "Nou kom op Esther, ik help je wel met die garage. Waar staat die stretcher?"