Het Geheim Van Santoz

♥ 18. Weg met die pizza Napolitana

Met een handdoek om haar haren gewikkeld kwam Esther huiskamer binnen. "Nou Maria, ik weet niet wat je met mijn douche hebt gedaan, maar hij blinkt als een tierelier."

Maria keek Esther aan en bloosde. "Beetje gepoetst, dat is toch wel het minste wat ik voor je terug kan doen."

"Dat hoeft toch helemaal niet," zei Esther terwijl ze naar de vensterbank liep. "En óók nog twee nieuwe schoteltjes onder Frederick en Molly gezet, nou, nou, nou, je mag hier wel voor altijd komen wonen! Mijn hele huis blinkt!" Maria lachte zachtjes.
Even keek ze om zich heen. Alberto was nog steeds niet terug van zijn shop-ochtend en ze begon zich af te vragen of hij misschien de weg kwijt was. Nou ja, hij had haar nummer dus hij kon altijd bellen als het echt erg was en hij zou verdwalen tot aan het Remmerbos,

Maria klopte Pedro eventjes op zijn schouder, liep toen naar Esther en trok haar zachtjes mee naar de keuken.

"Esther," fluisterde Maria, "als je straks Pedro terug naar school gaat brengen moet je eventjes met zijn juffrouw praten. Hij heeft eindelijk vertelt wat er aan de hand is; hij wordt gepest door ene Danny. Hij scheld hem uit voor pizzavreter en dat ie dom haar heeft, zo zielig!"

Esther deed haar handdoek van haar hoofd af en schudde haar haren uit. "Zie je wel, dat dacht ik al. Wat een irritante etter, die Danny. Ik zal die juf van hem gelijk even aanspreken."

Ze hoorden gerommel bij de voordeur. Mannenstemmen en een hoop gedoe. Nieuwsgierig als ze waren deed Esther open en Maria bleef om het hoekje van de keuken kijken wat er aan de hand was. Het waren Alberto en Esthers vaste pizzabezorger die zwaar in discussie waren over hetgeen er in de geopende pizzadoos lag.

"No, no, no signor!" riep Alberto uit, "deze kruiden zitten echt nóóit op een pizza Napolitana. En ook die inktvisringen horen er niet op! Dat snapt toch elk kind, wat is dit voor een onnozele pizzabakker?!"

De lange, blonde jongen had zijn helm afgedaan en keek wanhopig naar Esther. "Ik heb pizza Napolitana voor de schone madam."

Esther proestte het uit. "Schone madam?" riep ze uit, "het moet niet gekker worden. Maar dit is al de tweede keer dat je je vergist, ik héb helemaal geen pizza besteld."

Alberto zijn gezicht werd een tint roder en hij gooide zijn handen in de lucht. "Mamamia! Dit heb ik nog nooit meegemaakt! Je zet heel Italië in zijn hemd, wij Italianen kunnen toch zeker wel een originele Napolitana klaarmaken en bij de juiste deur aanbellen?!" Hij klapte de doos dicht en gaf de jongen een kalme maar ferme duw. "Weg! Weg met die onzin!"

De arme stakker zette de doos weer in de rode bak achter op zijn brommertje en keek Esther indingend aan. "Sorry," prevelde hij nog, voor hij zijn helm opdeed en weg knetterde, de straat uit. Alberto stoof naar binnen en liep direct door naar de badkamer.
Esther en Maria keken elkaar aan en lachten. Daar vloog de deur van de douche alweer open en Alberto kwam met een nat gezicht naar buiten banjeren. Zijn zwarte krullen druppelden.

"Joh Alberto, maak je niet druk," zei Esther en gaf Alberto een zachte klap op zijn schouder, "hij is nog jong en dan maak je wel eens fouten. Vergeet het gewoon."
Ze liep naar de kapstok en pakte Pedro's jas. "Kom op jongen, we gaan die Danny eens even goed de waarheid vertellen!"

Daar schrok de jongen behoorlijk van, zijn gezicht werd helemaal bleek. "Nee!" riep hij wanhopig uit, "als hij weet dat ik geklikt heb dan wordt het vast alleen maar erger! Je mag het niet zeggen!"

Esther trok een scheve mond en dacht even na. "Okee," zei ze tenslotte, "ik zal het er wel stiekem met je juffrouw over hebben, dan kan ze die Danny eens wat beter in de gaten houden, vind je dat goed?"

De jongen knikte en Esther hielp hem in zijn jas. Ze frummelde haar nog vochtige haren in een knotje en samen liepen ze de deur uit.

De juffrouw was er best van geschrokken, ze had het helemaal niet gemerkt dat Pedro werd gepest en ze beloofde om voortaan een stevig  oogje in het zeil te houden. Pedro had Danny stiekem aangewezen. De mollige, roodharige jongen zag er helemaal niet zo gemeen uit als ze had verwacht, dus met de hulp van de juf zou het goed moeten komen.

Op de terugweg besloot Esther nog even langs Santoz te gaan om hem te vertellen wat er gebeurt was. Ze liep opgewekt de pizzeria binnen. Santoz was weer eens dozen te sjouwen, er stond een hele stapel witte dozen welke hij één voor één de achterkeuken in bracht.

"Hey Santoz! Ben je nu alweer aan het sjouwen?"

Met een grote grijns draaide haar vriend zich om. "Hey Essie, lang niet gezien!" Hij ging rechtop staan en zette zijn handen in zijn zij. "Ja, de groene olijven zijn aangekomen, eindelijk! Ben je gekomen om me te helpen?" zei hij met een knipoog. Hij tilde een doos op en zette hem nonchalant op één schouder.

Esther lachte en pakte ook een doos. "Waar wil je het hebben?"

Ze vertelde hem over Pedro. Dat hij gepest werd en dat ze er met de juffrouw over gesproken had. Santoz was er behoorlijk boos over. "Ik zal naar die school gaan en die Danny eens even wat laten zien. Wat denkt 'ie wel, die snotneus? Als hij nog één keer zijn mond open trekt tegen mijn kleine pepito dan zal hij eens even wat beleven!" Geïrriteerd veegde hij een bezwete krul uit zijn gezicht.

Bijna had Esther spijt dat ze het hem vertelt had. Die Italianen ook altijd met hun temperament. "Nou Santoz, blijf nou maar even rustig. Het zijn kinderen en die moeten gewoon nog veel leren. De juffrouw houdt het in de gaten dus het gaat nu vast beter."

"Je hebt wel gelijk Es. Maar ja, het is wel mijn kleine pepito, mijn kleine schat. Ik zou mijn leven voor hem geven, als hij maar gelukkig is."

Dat vond Esther nou weer zo geweldig. Wat had ze toch een lieve vriend met een goed hart. Té goed zelfs.
Op datzelfde moment kwam Bella de zaak binnen lopen. "Santoz? Waar ben je?"