Het Geheim Van Santoz

♥ 9. Erik vertrouwd het niet.

myvs002

Het ombouwen van de garage was eigenlijk zo gepiept. Eriks auto stond nu voor de deur en met de stretcher en wat oude meubeltjes uit de kelder was het nog best gezellig geworden. Ze hadden zelfs een geinig lampenkapje over het suffe saaie peertje aan het plafond gedaan.

"Dit is zo slecht nog niet hoor, Esther," zei Manon, het resultaat bewonderend, "zo hoeft die mevrouw niet in de kou te slapen en jullie kunnen de tussendeur naar jullie huis gewoon afsluiten, wel zo veilig."

Net toen ze weer naar binnen liepen ging de deur open. Boef kwam naar binnen stuiven en dook zijn mand in. Erik zag de dames en lachte zijn tanden bloot, "Hee meiden, kijk eens wat ik heb?" Hij hield een witte tas omhoog. "Moorkoppen!"

Esther en Manon keken elkaar aan en begonnen te lachen. "Je bent al net zo'n zoetekauw als Wouter," zei Esther grinnikend en wreef bemoedigend over zijn schouder, "maar wij hebben net al een heel pak koeken op, dus bewaar de mijne maar voor vanavond."

"Ja, heel lief," vulde Manon nog even aan, "maar ik sla even over als je het niet erg vind."

Esther trok Eriks das af. "Erik..." begon ze, haar ogen twinkelden en ze gaf Manon een knipoog, "waar heb je toch die énige das vandaan? Heb je die gevonden in de voordeelbak van een tweedehand winkel?"

Manon schoot in de lach en Erik keek verbaasd naar zijn das. "Wat? Hij is toch prima?"

Manon schudde lachend haar hoofd en Esther ging nog even verder. "Heb je die soms een keer bij het circus gejat, mist één van die pipo's niet een das, of zo?"

Erik pakte de das af. "Nee van Tiggelen, die heb ik gekocht bij de H&M, dit is mode hoor."

"Ja op Mars misschien," lachte Manon, "je kan er beter een vaatlap van maken."
De kop die Erik trok sprak boekdelen, maar Esther was onverbiddelijk. Ze pakte het de das af, frommelde hem op en gooide het ding aan de kant. "En kijk eens wat ík heb?" Ze haalde de tas met de mooie, beige das tevoorschijn en Erik haalde hem eruit.

"Nou... ja... okee, deze is ook wel mooi," zei hij tenslotte.

Esther en Manon gaven elkaar een high five. Erik hing zijn jas en zijn nieuwe das op aan de kapstok. "Maar zeg eens, is die Maria nog terug gekomen?"

Even wierp Esther een blik op haar horloge. "Nee, nog niet." Ze vroeg zich eerlijk gezegd zelf ook af waar ze bleef, ze zou toch wel terugkomen?

Erik trok zijn wenkbrauwen omhoog. "Ik zei het toch, die komt niet meer terug. Die is er gewoon vandoor met je kleren. Of die is drugs gaan halen, één van de twee."

Op dat moment werd er aan de deur gebeld en allemaal keken ze achterom. "Dat is d'r," zei Esther terwijl ze naar de deur liep. Erik duwde haar vriendelijk, doch dwingend, aan de kant, "Laat mij maar even."

'Matcho,' mompelde Esther. Manon keek haar aan en gaf haar een 'laat hem maar' blik.

Daar stond ze, verlegen, met haar handen achter haar rug. "Hallo. Ik ben terug."

Erik keek haar een beetje nors aan. Ze voelde zich duidelijk opgelaten. "Wat heb je achter je rug, als ik vragen mag?"

Maria's blik sprak boekdelen, ze voelde zich duidelijk niet erg gewenst. "Ach... ik had nog één euro. Ik had hem bewaard voor als ik hem écht nodig had, maar ik heb er een reepje chocolade voor gekocht. Ik wilde eigenlijk bloemen kopen, maar ja... ik heb niet echt geld zie je."

Erik stond haar nog steeds nors aan te kijken. Daar werd ze nog nerveuzer van.

"Hier Esther, hij is voor jou. Het is een klein cadeautje. Maar ik denk toch dat ik nu beter kan gaan." Ze gaf de reep aan Esther en wilde zich alweer omdraaien. Ze had het gevoel dat Erik haar helemaal niet mocht en gedeeltelijk was dat ook zo, hij vertrouwde haar gewoon niet.

Met een zwieper duwde Esther Erik aan de kant en greep Maria bij haar arm. "Niks ervan, je komt lekker bij ons logeren, je kamer is al helemaal klaar." Ze trok Maria naar binnen, langs een verbouwereerde Erik heen en stelde haar aan Manon voor. "En dit is mijn beste vriendin, Manon de Bruin." Netjes schudde ze haar de hand. "Kom gauw mee, dan laat ik je je kamer zien."

Terwijl Esther Maria de garage insjorde bleef Erik stokstijf staan en schudde zijn hoofd.

"Joh Erik," zei Manon, "je ziet het toch. Ze was alleen maar een cadeautje kopen voor Esther, van haar laatste geld notabene. Ik denk dat het best een aardige vrouw is."

"Dat moeten we dan nog maar zien," bromde Erik, hij haalde een hand door zijn korte, blonde haar en naar binnen liep.

"Je vergeet je moorkoppen!" riep Manon. Ze tilde het tasje op en bracht het naar de keuken. Toen ze weer binnen kwam zat Erik languit op de bank op zijn smartphone te pielen. "Erik, je kent Esther langer dan vandaag, ze ís nu eenmaal af en toe een beetje te impulsief. Maar aan de andere kant vind ik het reuze lief van haar om een medemens te helpen, vind je ook niet? En die Maria lijkt me best aardig."

Erik keek op van zijn telefoon en keek Manon aan. "Joh, het is niet alleen die Maria die hier nu komt logeren, ze haalt ook elke dag dat zoontje van Santoz op van school. Die komt hier elke middag twee uurtjes spelen. Ik bedoel, zo zie ik Esther toch ook niet meer alleen." Hij gooide zijn smartphone op de bank, "en dan daarbij, Manon, ik hou sowieso niet van heel veel drukte."

Beiden keken ze op. Esther en Maria kwamen weer binnen. "Zo," zei Esther blij, haar blik op Maria gericht, "jij zal vast wel zin hebben in een lekkere moorkop, Erik, zet eens effe een bakkie." Met een grote grijns keek ze hem aan.
Hij schudde zijn hoofd, stond op en begon aan zijn taak. "Ai-ai Kapitein."