Het Geheim Van Santoz

♥ 14. Volle bak, jippie.

Het was Santoz, haar pizzabakkende vriend. Hij klonk nogal overspannen. "Esther, met mij. Zeg Es, ik heb een probleem."

Esther zwiepte haar haren achter haar schouder en liep met de telefoon aan haar oor naar de vensterbank. "Joh Santoz, doe eens kalm man, wat is er aan de hand?" Met haar vrije hand begon ze de dode blaadjes van Frederick af te trekken.

"Het is mijn broer Alberto! Luister Es, ik kan niet lang bellen, ik moet naar huis, want Bella is al zo kwaad dat ik voor de zoveelste keer laat ben voor het eten. Maar Alberto heeft een hele scene getrapt in La Paloma. Hij heeft de kruier afgesnauwd, omdat die aan zijn bagage zat. Hij heeft de hotelzeep uit het raam gesmeten, want die stonk volgens hem en nog meer idiote dingen. Hij heeft gewoon een pesthekel aan hotels en nu wil hij bij mij slapen, maar dat verpest de hele verrassing!!"

Esther gooide een stapeltje gele bladeren op tafel en keek naar Erik die op de bank op zijn telefoon zat te mutsen.

"Ja," ging Santoz verder, "en nu heb ik écht een probleem. Tenzij..."

"Wat?" riep Esther, "je bedoeld toch niet of hij... dat hij.... dat 'ie bij mij komt logeren?" Nu keek Erik op en trok een gefronsd gezicht. Hij begon wild met zijn vinger een 'nee' gebaar te maken.

Esther draaide zich om en begon weer aan de plant te frunniken. "Nou Santoz, ik weet niet..."

"Ja maar nu loopt alles mis! Esther, ik zou je ééuwig dankbaar zijn en het is maar voor een week. Pleaseeeee," smeekte Santoz.

Ze keek verontschuldigend naar Erik. "Nou okee, vooruit dan maar," zei Esther en zag hoe Eriks schouders moedeloos naar beneden zakten en hij een diepe zucht slaakte. "Zeg maar dat hij kan komen dan."

De hele verdere avond was Erik best wel chagrijnig, maar hij zei niks. Geïrriteerd tikte hij op zijn smartphone en keek de ene zinloze YouTube video na de andere. Toen ging de bel. Erik keek niet eens op van zijn telefoon zag Esther en ze liep richting de voordeur.

"Ciao! Bella donna!" riep een entousiaste Alberto, "zó fijn dat ik hier kan komen logeren, ik kom toch niet ongelegen?" Hij had de woorden nog niet uitgesproken of hij liep al langs Esther de gang in, zette zijn grote bruine koffer neer en deed zijn zwarte stofjas uit. Esther bleef een tel beduust staan met de deurknop nog in haar handen.

"Nou, welkom zou ik zeggen. Leuk dat je er bent," bracht Esther uit en deed de deur weer dicht. Ze nam de jas uit zijn handen en hing hem op.

Alberto liep de huiskamer in en gaf Erik een amicale klap op zijn schouder. "Ciao signor, leuk om jou te ontmoeten. Jij bent zeker de man van mevrouw Esther?" Hij stak zijn hand uit om hem een flinke handdruk te geven.

"Eh nee," zei Erik een beetje nors en ook wel een tikje verbouwereerd, "ik ben meer een huisgenoot van haar." Zijn hand deed behoorlijk pijn van de stevige handdruk en hij wreef er even over.

"Ah si, natuurlijk signor, dat is ook leuk. Goh," zei Alberto terwijl hij stapvoets door de kamer heen beende, alles even bekijkend, "mooi huis hebben jullie, beter dan dat idiote hotel."

"Het hotel beviel niet, heb ik begrepen?" vroeg Esther terwijl ze probeerde de loodzware koffer naar binnen te trekken.

Verbaasd keek Alberto om naar Esther en snelde naar haar toe om de koffer over te nemen. "Nee niet! Het was er zo netjes en geordend, ik werd er helemaal kriegel van."

Esther en Erik keken elkaar een tel aan. Nu was het Erik die op stond het woord nam. "Nou ja, je kan mijn kamer wel nemen meneer Antonio, ik zal even wat nieuw beddengoed gaan halen." Maar de guitige Italiaan met zijn bruine pak greep Erik bij zijn schouders. "Dat is niet nodig hoor, si, ik slaap wel op de bank. Ik ben niet zo moeilijk hoor."

Nu moest Erik toch echt even grinniken. "Wat jij wilt."

"Nou," verbrak Esther de ietwat ongemakkelijke stilte, "zal ik dan maar even een bakkie zetten?"

Alberto begon wild te gebaren. "No, no, no, koffie op deze tijd, dat kan echt niet. Maar als je fris hebt."

Esther liep naar de keuken en zette koffie voor Erik en zichzelf en schonk een glas sinas in voor Alberto. Gelukkig had ze nog wat moorkoppen in de koelkast staan. Stiekem moest ze een beetje lachen om de situatie. Eerst al Maria in huis en nu dan weer de broer van Santoz, ze vond het eigenlijk heel gezellig, maar wist ook wel dat Erik daar heel anders over dacht. Ze stopte gniffelend een klein hartjes snoepje onder zijn moorkop.

Toen ze binnen kwam zaten Alberto en Erik druk te praten, nou ja, Alberto praatte honderduit en Erik deed hm-hm en ja-ja. Ze zette de koffie en de sinas op tafel en zette voor iedereen een moorkop neer. Dat vond Alberto geweldig, want die hadden ze niet in Italië en zo vaak was hij niet in Nederland. Terwijl ze lekker zaten te eten ging de deurbel.

Erik keek verbaasd op de wandklok. "Wie kan dat nou zijn om dit uur? Het is al half 11." Esther wilde open doen, maar Erik stoof op en duwde haar zachtjes aan de kant en knipoogde naar haar. "Laat mij maar even Es."

Het was Ti. Haar ogen waren rood en betraand. In haar hand had ze een rode weekendtas waar een kledingstuk uit hing. "Hoi Erik," snifte Ti, "is Esther thuis?" Erik keek om en wenkte Esther. "Het is voor jou."

Erik ging weer naar binnen en plofte terug op de bank. Sippend van zijn koffie hield hij ingespannen de voordeur in de gaten. Wat zou er met haar zijn?

Ti keek Esther aan met een gezicht dat ieder moment in janken uit kon barsten. En één tel later gebeurde dat ook. "Esther... ik ben weg bij Raou-hoeeeeeeeel." Bij die woorden storte ze zich in de armen van Esther die haar bemoedigend over haar rug wreef. Ti gooide haar tas neer en liet Esther los. "Het is zó'n domme gehaktbal, ik wil niet meer bij hem wonen! Mag ik..."

Erik zag de bui al hangen en liep blazend naar zijn slaapkamer om nieuw beddengoed op zijn bed te doen.

"Mag ik een nachtje bij je slapen?" jankte Ti, "als het niet uitkomt ga ik wel gewoon naar het pa-haaark." Ze haalde haar neus op en veegde haar ogen uit.

"Ben je mal. Kom nou maar gewoon gauw binnen Ti," zei Esther en ze trok haar vriendin naar binnen, "je kan blijven hoe lang je wilt."