I Think This Is Fate!/ვფიქრობ რომ ეს ბედია!

დიდ კომპანიაში დაწყებული პატარა ამბავი

კარებში შევდგი თუ არა ფეხი ვიღაცას დავეჯახე... უკვე მეორედ... ერთ დღეს, ნახევარ საათში მეორეჯერ დავეჯაცე ადამიანს... და რათქმაუნდა ისევ მე წავიქეცი... ახლა ნამდვილად უნდა მეღრიალა რომ მაღლა ავიხედე და ენა ისევ, კიდევ ერთხელ ჩამივარდა მუცელში...

რომ იტყვიან "შოკში" ვიყავი. არ მეგონა თუ იმ ადამიანს ჩემს ცხოვრებაში კიდევ ერთხელ შევხვდებოდი,თან იმ კომპანიაში სადაც მე ვმუშაობდი, არ მეგონა თუ ასეთ სილამაზეს კიდევ ერთხელ დავინახავდი. იმ ადამიანს ისევ დავეჯავე როგორც ნახევარი საათის წინ, თან ისევ მე წავიქეცი და იატაკზე გავიშხლართე. რა არის მოკლედ ეს ცხოვრება რა. რათქმუნდა ჩემმა ზრდილობიანმა ბიწმა ისევ გამომიწიდა ხელი ასაყენებლად და ბოდიში მომიხადა. ნეტა რატომ ვეძახი სრულიად უცხო ადამიანს "ჩემს". ზოგჯერ რა უცნაური ვარ რა :-D

- უკაცრავად, ძალიან დიდი ბოდიში არ ვიყურებოდი სად მივდიოდი. ხომ კარგად ხართ? (უცნობი)

ისე ძალიან გამიკვირდა, რაღაცნაირად მიღიმოდა. ნეტა არ ახსოვდა დილით რაც მოხდა, ნეტა ასე მალე დავავიწყდი ( ფიქრებში მოწყენილად ლაპარაკობდა და სინამდვილეშიც მოწყენილი სახე მიიღო)

- უკაცრავად ხომ კარგად ხართ? ხომ არაფერი გტკივათ? სასწრაფოს ხომ არ დავურეკო?
(უცნობი)

ძალიან დავივენი და ენას ვერ ვამოძრავევდი. ამდენი კითხვა ერთად რომ დამაყარა. ნერვიულობაც კი ისე ძალიან უხდებოდა. კიდევ უფრო დავიბენი და ძლივს გადავაბი სიტყვევი ერთმანეთს.

- არა არა კარგად ვარ თან ძალიან კარგად ^_^ ვჩქარობდი და არ ვიყურებოდი სად მივდიოდი ^_^ (ნეკო)

მისი ნერვიული სახე რაღაც სხვამ შეცვალა. ეს ისეთი ღიმილი იყო რომ სიტყვებით ვერ ავღწერ თუ რას გამოხატავდა, მაგრამ მისი ყურება ძალიან მსიამოვნებდა. იგი ადგომაში დამეხმარა.

- მაშ კარგი! თუ არაფერი
გტკივათ ძალიან კარგია. (უცნობი)

კიდევ ერთხელ გამიღიმა და წავიდა. მის ლამაზ ღიმილში კი კიდევ შევხვდებით ამოვიკითხე რაც ძალიან უცნაურად მომეჩვენა. ძაან მაინტერესებდა ახსოვდა თუ არა დილის ამბავი. როცა ერთმანეთს შევეჯახეთ და იმ დროიდან ამ მოსაწყენ სამყაროში ჩემი დაინტერესების მთავარი საგანი გახდა. ისე სიმართლე რომ გითხრათ მთელი გზა მასზე ვფიქრობდი, ძალიან მაინტერესებდა მისი სახელი.
ბოლოს ამაზე ფიქრი შევწყვიტე და სამსახურზე კონცენტრაცია გადავწყვიტე.

ჩემს სამუშაო ადგილზე ავედი რომელიც 13-ე სართულზე იყო. სიმართლე გითხრათ კომპანია სადაც მე ვმუშაოვ ძაან დიდია. ნაყოფში სადაც მე ვმუშაობ ორი ჯგუფია. ჯგუფში კი 5 ადამიანია. ჩემს ჯგუფში ვართ მე, ნანა, ჰარუ, სონია და ჩვენი მაგარი ბოსი ბატონი ლიი. ჩვენ ერთი ჩვეულებრივი ჯგუფი ვართ, რომელსაც ხშირად უბრაზდებიან ზარმაცობის გამო ^_^

მე გუნდში ყველასთან კარგად ვარ, ნუუ ყველა ყველასთან კარგად არის. ჩვენ ერთად შეკრული ზარმაცი ჯგუფი ვართ!!!

მე როგორც ყოველთვის შევედი ჩვენთვის განკუთვნილ ოთახში რომელიც სხვა ჯგუფისფან დაბალი ხის კედლით იყო გამოყოფილი. ამიტომ ჩვეულებრივად შეგვეძლო დაგვენახა თუ რას აკეთებდა მეორე ჯგუფი. ჯგუფში ყველას საკუთარი მაგიდა ქონდა. მართალია რომ ზარმაცი ვარ, მაგრამ სისუფთავე ძალიან მიყვარს, ამიტომ ჩემი მაგიდა ყველასთან შედარებით მილაგებული იყო.
როცა მივედი ყველას მივესალმე და ისე დავიწყე ჩემი სამუშაო დღე როგორც ყოველთვის. არ ვაპირებდი ჩემი სილამაზის განსახიერებასთან შეჯახების ამბის მოყოლას, ძაან მეზარებოდა და ზედმეტ ხმაურს გამოიწვედა.
დღე ჩვეულებრივად მიდიოდა და დასვენებაც მოვიდა. რატომღაც ძალიან დაღლილი ვიყავი და გადავწყვიტე ლანჩის შემდეგ სახურავზე ავსულიყავი. მართალია ძაან მეზარებოდა მაგრამ სუფთა ჰაერის ჩასუნთქვა მწირდებოდა. მინდოდა იმ ადამიანზე კიდევ მეფიქრა, კიდევ გამეხსენნებინე მისი ლამაზი ღიმილი,მისი შეწუხებული სახე და ღიმილი კიდევ შევხვდებით რომ ამოვიკითხე. კიბეებზე ასვლის დროსაც ერთი წამი არ შემიწყვეტია მასზე ფიქრი. რატომღაც ის პიროვნება მაინტერესებდა,მასთან შეხვედრა მინდოდა, მისი ხმის გაგონება კიდევ მინდოდა, მინდოდა ჩემს გამო კიდევ ენერვიულა, მისი ღიმილიდან კიდევ სხვა რამის წაკითხვა შემძლებოდა, კიდევ წავექციე და შემდეგ მისი ძლიერი ხელებით კიდევ დამხმარებოდა ადგომაში... იგი მინდოდა...
ასეთ ფიქრებში ვიყავი გართული როცა სახურავის კარები შევაღე და...

------------------------------------------------------

იმედია მოგეწონათ ეს თავი ^_^ შევეცდები შემდეგი თავი იფრო დაძაბული და საინტერესო დავწერო ;-) მაგრამ რაღაცა მუზა არ მიწყობს ზელს  ;-) :-D