Büyümeden önce çocuktuk hepimiz
Biz büyürken büyüdü kentlerin hıncı
Karardı gökyüzünün maviliği ufkumuzda
Renkleri çalındı gökkuşağının
Patika yollarımız egzoza boğuldu
Göğsünde izi kaldı araçların
Ağaçların yeşili sarıya
Sonra dönüştü kahverengiye
Büyürken büyüdü açlık
Sefalet
Savaşlar
Zulümler
Ve
Zalimler büyüdü
Çocuktuk
Umutlarımız
Hayallerimiz vardı
Çamurdan arabamız
Kamıştandı atımız
İzimizi süremezdi hiç bir iz sürücü
Bütün dünya çocuklarıyla kardeştik
El ele
Kucak kucağa
Hepimiz bir ağaç gövesinin daları
Hatta yapraklarıydık
Aynı kökten aynı toprağa bağlıydık
Büyüdük
Kardeşlerimiz düşmanımız yapıldı
Oysa sınırsız bir dünyaydı hayalimiz
Tel örgüler
Aşılmaz duvarlar çizdi sınılarımızı
Çocuktuk sormadık
Büyüdük sormadılar
Belki de büyüyemedi bazılarımız
Belki birilerimiz Hiroşima da atom bombasında
Kimimiz Filitin de İsrail zulmünde
Belki de Myanmar da
Arakan da bir soykırımda
Suriye de despot Eset baskısında
Fas ta Fransız sömürüsünde
Tunus ta özgürlük mücadelesinde
Cezayir de Türk bayrağında
Mustafa Kemal Posterlerinde
Yitirdik çocukluğumuzu
Çocuktuk
Büyüdük
Ama büyütemedik
İçimizdeki barışı
Savaşa karşı.
25.11.2017
Şükrü ÇANKU
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BEN YİNE DE BEKLERİM
PoesiaHer gece binlerce akrep Sensizliğin zehrini damıtsa da yüreğime Leş kargaları didiklese de tüm bedenimi İdam sehpaları kaysa da Her saniye ayaklarımın altından Bir belirsizliğin orta yerinde Kala kalsam da bir başıma Kalbim mengeneyle...