Ne kaldı bende sana verecek
Hiçbir şey
Ve hiçbir şey olmayacak bundan sonra
Ne saraylar
Ne köşkler
Ne Süleymanın sofrası
Ne de Babilin asma bahçeleri
Görünce seni
Ufkunda ağlayan gözlerim
Tir tir titreyen dizlerim
Damarlarımı dişeyen kanım
Bir yangının külleri artık
Dünü dünde
Anı anda
Yarınları da sulara bıraktım
Ahımın isyanını
Dilimin lisanını
Sabrımın sabır taşını da veremem
Talandadır tomurcuk umutlarım
Haşereler kemirir kemiklerini
Açan goncamıda veremem
Yusufun kuyusuyum
Derin ve karanlık
İsanının çarmıhıyım
Kanlı çivilerle çakılmış
Eyyübün yaralarıyım biraz da
Sularda yangın
Ateşlerde buz
Buzullarda titremeyim iliklere işleyen
Göğsümün kafesinde yattığın yer de kundaklandı
Fırat ve Dijleyim
Kandan nehirler akar göğsümün yamaçlarından
Yoluna dökecek güllerim de yok
Ayaklarına serilecek bir tek yüreğim kalmış
Hırpani
Varsa cesaretin onu da ezip geçsene
Hadi
Şükrü ÇANKU
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BEN YİNE DE BEKLERİM
PuisiHer gece binlerce akrep Sensizliğin zehrini damıtsa da yüreğime Leş kargaları didiklese de tüm bedenimi İdam sehpaları kaysa da Her saniye ayaklarımın altından Bir belirsizliğin orta yerinde Kala kalsam da bir başıma Kalbim mengeneyle...
