Hoshi

Chapter X

(Jeremy’s POV)

“I can still remember the first time I saw you,

The spark in your eyes left my heart trembling

Seeing you smile was a bliss

You sure know how to take my breath away. . .

Running out of words to say,

I wonder how can I define

How can I ever say

How much I love you

My pounding heart oh can you hear?

Sleepless with the thoughts of you my heart keeps on shouting your name

I never knew what forever meant

Not until I realized that it was,

Yes it is. . . A place where I wanted you and I

To stay together. . .

Together let’s count the stars

Together let’s stare at that blue, blue sea

Together let us define

Define what forever means

I wonder how can I ever say

You’re always in my heart from the very first day. . .

My pounding heart oh can you hear?

Sleepless with the thoughts of you my heart keeps on shouting your name

I never knew what forever meant

Not until I realized that it was,

Yes it is. . . A place where I wanted you and I

To stay together. . .”

Kanina pa nagstart ang concert pero hindi ko pa rin nakikita si Ara sa mga audience. VIP naman ticket niya eh kaya dapat sa front row lang siya nakapwesto pero wala talaga. Hindi kaya napaano yun? O baka naman,

Wala siyang balak pumunta?

Teka, mali! Mali! Hindi gagawin sa’kin ng Ara ko yun! Alam niya kung gaano kahalaga sa’kin ng araw na ‘to.

            “Bunso hindi pa ba nagrereply sayo?” Dali-dali kong tanong sa kapatid ko pagpasok ko sa backstage para sa fifteen minute break namin.

            “Hindi pa Kuya eh? Pinaloadan ko na nga siya eh?” Hindi pa rin nagrereply kahit pinaloadan na ni Saia? Hindi kaya kung napaano na yun?

Bigla naman akong tinawag ng mga crew para magpalit na ng damit, iretouch, uminom na ng marami para bumalik na sa stage.

            “Encore na tayo mga Paps!” Paanyaya naman ni Calyx. Encore yun yung parang pinaka-climax na ng concert. Tipong last three to five songs bago matapos.

Maghihintay ako Ara. Hihintayin kita hangga’t di pa natatapos ang concert.

Nagdaan ang tatlong kanta sa encore, pero wala pa rin akong nakikitang Ara sa audience. Masaya akong kumakanta at tumutugtog, pero pakiramdam ko sa bawat lyric na lumalabas sa bibig ko at bawat strum na ginagawa ko sa gitara ay isang malakas na sapak sa mukha at dibdib ko. Dahil yung mismong taong gusto kong pag-alayan ng mga kantang ‘to,