Está maldita a soidade desta miseria
as ras cantan un rorró asediante
baixo a auga neste caldo atafegante
no que reina a paixón e a histeria
As ras quencen as súas ancas tesas
escoitando os salmos no convento
onde duras coma o cemento
pagan cuotas por ser, de fe, salesas
Levitan a testa enriba da auga en ebulición
tentan choutar no vacío duramente imperioso
abaleando os dedos dos pés sen unllas
Procuran a saída cerrada evitando a fricción
dun túnel fedorento e noxentamente aftoso
de metano incendiable como é a Semana Santa
VOCÊ ESTÁ LENDO
PIAR E ANTEPEITO DUN HOME CHAMADO TERRA
ŞiirXa non dubido máis, pero tampouco sei que estará a pasar
