Genç kız burnunu çekti ve ağlamamak için direndi. Onu neyin bu kadar üzdüğünü bilmiyordu. Onun farklı olduğunu sanmıştı. Diğer erkeklerin yaptığı gibi yarı sakat bir kızı görünce arkasına bakmadan kaçmamıştı.
Kalmıştı. O kalmıştı. Zeynep kendini bu...
Bugünden itibaren yoğun bir rutinin içine giriyorum güzel insanlar.
Her Pazartesi bölüm gönderdiğimi biliyorum..yoğun olmama rağmen bunu bozmamaya dikkat edeceğim ama yine de bölümler gecikirse affınıza sığınırım.
Yeni bölümde görüşmek üzere...
Yorumlarınızı bekliyorum... (:
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Nasıl da kapılıyorum...
Zeynep onun bakışlarının altında kıvranırken yanaklarını saran kızarıklığın pekala farkındaydı. Elleri titriyordu. Şimdi güzel olduğuna gerçekten inanmıştı çünkü Efe ona öyle bir bakıyordu ki, aksine inanmak mümkün değildi.
Yine de ondan duymak istiyordu. Hafifçe etrafında dönerek, -elbise sırtının yarısını açıkta bırakıyordu-, "Nasıl olmuşum?" diye sordu. Sesindeki çekingen ton yüzünden döndüğünde Efe'nin sırıttığını gördü.
Genç adam boğuk bir sesle, "Çok...çok...çok.."dedi ve sustu.
Zeynep ısrarla, "Çok ne?" dedi.
"Çok güzel olmuşsun." Efe'nin sesi kısık çıkmıştı. Boğazını temizleyerek ekledi. "O kadar güzel olmuşsun ki, şuanda başına bir çuval geçirmek istiyorum."
Zeynep heyecanlanan kalbini bastırmak istercesine biraz yüksek bir sesle, "Çuval mı?" diye sordu.
"Hı-hı, bir çuval." Genç adam ciddi görünüyordu. "Kimse seni bu halde görmesin diye. Gözlerini senden alamayacaklar. Ve ben de delireceğim." Elini dalgınca saçlarından geçirdi ve Zeynep'in yüzüne kaçamak bir bakış attı. "Off! O saçlar! Hele o gözlerin...gözlerine bayıldığımı söylemiş miydim yeşil badem? O nasıl bir gözdür Allah aşkına? Rabbim seni özenmiş de yaratmış."
Zeynep utançtan yerin dibine girmek üzereydi. Onun her iltifatı ile hızlanan kalbinin sesini kendi kulakları bile duyuyordu.
Onun kendisini beğenmesi çok hoşuna gitmişti. Bu konuda Efe'nin dürüst olduğuna emindi. Onu kusurlarına rağmen kusursuz gören bir tek Efe olabilirdi.
"Nasıl da utanırmış." Efe yanına geldi ve ellerini uzatarak genç kızın yanaklarını avuçlarına aldı. Bakışları kesiştiğinde Efe yutkundu, Zeynep utanarak kızardı. Nasıl bu kadar utangaç olabiliyordu? Zeynep kendisini güçlü sanardı ama Efe'nin karşısında, onun ailesinin yanında hep utangaç bir şekilde dolanıyordu. Elinde değildi.
Ailesi öldüğünden beri doğru düzgün yaşamıyordu bile. Bu tür duyguları hissedemeyecek kadar kendine kapalıydı. Yalnızca Ahmet içinde bir şeyleri kıpırdatmıştı ama o da gerçek yüzünü gösterdiğinden beri Zeynep kendini tamamen kapatmıştı.
