Genç kız burnunu çekti ve ağlamamak için direndi. Onu neyin bu kadar üzdüğünü bilmiyordu. Onun farklı olduğunu sanmıştı. Diğer erkeklerin yaptığı gibi yarı sakat bir kızı görünce arkasına bakmadan kaçmamıştı.
Kalmıştı. O kalmıştı. Zeynep kendini bu...
Pazartesi günü gelecekti ama ben yazdığım bölümü beğendiğim için (çok nadir olur bu) göndermek istedim. Ve özellikle belirtmek istiyorum..bu bölümde yazılan bir sahnenin daha önce başka bir hikayeden kopya olduğunu söylemenizi istemiyorum. Burada hiçbir hikayeyi takip etmiyorum ve okumuyorum. Yazılan her şey kendi fikrimdir. Bunu bilerek değerlendirirseniz sevinirim.
Gelecek yorumları çok merak ediyorum. Lütfen yorumlarınızı esirgemeyin. Sizleri çok seviyorum. Önümüzde dört beş bölüm daha olacak gibi...hemen final olmayacak merak etmeyin. (: Pazartesi günü yeni bölüm gönderebilirim umarım..
Allah'a emanet olun...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Seni seviyorum. Bütün diyeceklerim bu kadar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
7 YIL SONRA
Genç kız elbisesini giymiş ve diğer sahne çalışanlarının hazırlanışını izlerken, elinde telefonuyla bir köşede oturmuş bekliyordu. Dalgın gözlerle insanları izliyordu ama bütün aklı ve kalbi Efe'deydi. Genç adam ona oyuna yetişeceğinin sözünü vermişti. Maçı bittikten hemen sonra trafik olmazsa Zeynep'i ilk oyununda izlemeye gelecek ve onun yanında olacaktı.
Zeynep onun gelmesini çok istiyordu.
Sahneye ilk defa çıkışı değildi, yedi yıl içinde aldığı eğitimle ufak tefek rolleri oynamışlığı vardı ama bu oyun başkaydı. Bu oyunun baş rolünde o vardı. Hem piyano çalacak, hem şarkı söyleyecek hem de seyircilerin karşısına geçip ayakta iken onlara bir hikaye anlatacaktı. Biraz müzikal bir gösteri olacaktı ama umursamıyordu. Sonunda fırsat ayağına gelmişti. Yedi yıldır Akşam Sanat Okulunun gösteri tiyatrosunu dolduran bütün seyirciler Zeynep'i biliyor ve onu seviyorlardı.
Zeynep ne zaman sahnede olsa onu alkışlıyorlardı. Sanki engelli olduğu için alkışı daha fazla hak ediyormuş gibi düşünüyorlardı. Belki de öyleydi, bilmiyordu.
