Genç kız burnunu çekti ve ağlamamak için direndi. Onu neyin bu kadar üzdüğünü bilmiyordu. Onun farklı olduğunu sanmıştı. Diğer erkeklerin yaptığı gibi yarı sakat bir kızı görünce arkasına bakmadan kaçmamıştı.
Kalmıştı. O kalmıştı. Zeynep kendini bu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Onunla birlikteyken, kalbindeki her şeyin nasıl da yükselişe geçtiğini hissediyor musun?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
On beş dakika kadar ikisi de konuşmayarak birbirlerinin nefesini dinlediler. Zeynep kendini o kadar çok rahat hissediyordu ki, acıkmış hissetmesine rağmen yerinden kıpırdamak istemiyordu. Efe'nin kollarında olmak ona çok iyi gelmişti.
"Aileni rüyanda pek görmüyor musun?" diye sordu Efe aralarındaki suskunluğu bozarak.
Cevaplar iken canının yanmamasına şaşırdı. "Görürüm...ama yalnızca anı olarak görürdüm. Yaşadığımız bir anıyı. Genelde .." Duraksadı ve onların nasıl öldüğünü anlatmaktan vazgeçerek gözlerini yumdu. "...genelde onları bir kabusun içinde görürüm. Uyandığım zaman da sinir krizi geçiririm. Bir kere yanında geçirmiştim."
Efe, "Evet hatırlıyorum." dedi. "O zaman da korkmuştum."
"Evet," diye kabul etti Zeynep. "Çok korkmuştun gerçekten de. Ve ben sana eğer benimle olursan bunun benim bir parçam olduğunu kabul etmen gerektiğini söylemiştim."
"İnan bana senin söylediğin her cümle, her kelime aklımda." Efe'nin sesinde derin bir kırgınlık vardı. "Ama seni anlıyorum. Belki de bencil olduğum için üzerine bu kadar geldim ama benim tek istediğim kendini o sakladığın duvarların akasından çıkarmaktı. Birine güvenmeni sağlamaktı. Bana değilse bile aileme.. çünkü ailem olduğu için söylemiyorum...onlar sana koşulsuz bir sevgi besliyorlar ve kesinlikle en güvenilir insanlar. En azından birine kendini aç istedim. Çünkü Mehmet ağabey senin insanlara karşı kendini kapattığını söylemişti."
Genç kız minnettarlıkla onun kokusunu içine çekti. Ne kadar düşünceli, ne kadar iyi bir adamdı bu Efe.
Yumduğu gözlerini açarak onun çenesinin altına bir öpücük kondurdu. "Teşekkür ederim."
Genç adam boğuk bir sesle, "Ne için?" diye sordu.
"Burada olduğun için, beni sevilmeye değer gördüğün için."
Efe söylenerek başını geriye attı ve kollarının arasında duran kıza baktı. Gözlerinde onaylamayan ifadenin neden olduğunu biliyordu Zeynep. Elinde değildi. Onu ailesinden, tek tük arkadaşından ve bakım evindeki insanlardan sonra bu kadar çok seven bir adamdı o. Üstelik ileride Zeynep'le evlenmeyi düşünüyordu.
