Detektyw Yoon 2020

XXII

Rozdział dwudziesty drugi

Seungcheol był sfrustrowany. Cholera, nawet się nie smucił, jak nigdy! Był po prostu wściekły. Chciał krzyczeć - nie szlochać, nie płakać, nie użalać się nad sobą. Czuł się tak podle oszukany przez tajemniczego przystojniaka, który... cóż, skradł jego serce w tak krótkim czasie.

Rozkochanie w sobie Seungcheola też nie było jakimś wyczynem, no bądźmy szczerzy. Wystarczyło odrobinę serca, parę naleśników na śniadanie, uśmiech na dobranoc, buziak w czółko i voila.

Nie mówiąc już o tak zawodowym seksie.

Jednak, wracając do jedynego prawowitego spadkobiercy rodu Choi, tak, był wkurwiony. Miał ochotę złapać za broń, znaleźć Jeonghana i rozstrzelać go.

A następnie skonać przy jego boku, nie mogąc wytrzymać takiego wielkiego bólu w sercu. To był jego plan. Chyba nie dane mi jest być szczęśliwym, myślał, kiedy roztrzęsiony wsuwał kolejnego papierosa między usta. Oczywiście Camela.

W głowie ciągle słyszał słowa swojego wujka, który był przekonany na więcej niż sto procent ("błąd logiczny" powiedziałby Jeonghan), że za tym wszystkim, tym całym pierdolonym zamachem stanu, stoi ich zleceniobiorca, a jego ukochany, niepozorny aniołek.

Oczywiście, brał też pod uwagę opcję, że może, jakimś cudem, tamte patałachy same zmobilizowały się do roboty, a osąd Jeonghana był po prostu błędem (oczywiście niespecjalnym!) idealnego wujka.

Jednak wątpił w to szczerze. Znał ludzi, którzy zostali obarczeni winą za strzelaninę, od dziecka - nie byliby w stanie zorganizować wycieczki dla grupki uczniów z podstawówki, a co dopiero taką akcję.

Innych możliwości nie brał nawet pod uwagę. Joshua miał całkowicie odmienne zdanie, z którym się nie hamował, rozmawiając z niedoszłym szwagrem.

***

Smród, brud i zgnilizna - a było to nic z porównaniu z tym, co działo się w środku ciała naszego tytułowego bohatera. Nie wspominając już o bólu psychicznym, rozsadzał go ból żołądka, a także poczuł swoje nerki. A nie powinien ich czuć.

Do odwodnienia i wygłodzenia zdążył się przyzwyczaić przez pełną dobę.

Zanim zasnął, zastanawiał się intensywnie nad tym, czy ktoś w ogóle go szuka. Odpłynął z myślą, że jest wart tyle, co nic.

Dokończył grzecznie, niczym dziecko przed Pierwszą Komunią Świętą, swój rachunek sumienia - było fajnie, tak stwierdził. Uśmiechnął się do wspomnień o ukochanym, po czym stracił przytomność, myśląc, że w to w końcu jego koniec.

Że dokonał żywota, robiąc to, co kocha, mając kogoś, kogo kocha.

***

Przejażdżka Mingyu z pewnością nie należała do najprzyjemniejszych, jednak musiał jakąś ją przetrwać, prawda? Dlatego też wymyślił strategię, coby umilić sobie podróż.

- Tak naprawdę to Rajd Dakar, Kim Mingyu, uśmiechnij się, kamery patrzą! Trzymaj gardę!

Rzeczywiście, niewiele różniła się wyprawa mężczyzny od ów rajdu; suchy sierpień, wysoka temperatura, która utrzymywała się od rana, jazda pod górę, wszelkiej maści gleby obijające się o przednią szybę - Ameryka Południowa, jak się patrzy! Tylko poziom niebezpieczeństwa był nieco większy.

Ale kto by się tym przejmował? Rajdowiec dawał radę. 

rozpieszczam was

dajcie mi dużo miłości