I am the lost Dragon 》Voltooid《

Hoofdstuk 4

Pov Julia

Als ik wakker wordt ben ik nog steeds in een kooi. 'Hèhè, ze is wakker.' Zegt de wachter. Zijn toon is spottend. Ik zie Sanne aan de overkant in een cel. 'Best dan ga je gelijk dood.' Zegt de wachter en pakt een mes. O shit. 'Wacht, de koning zal dan niet blij zijn.' Zeg ik snel.

Ik lieg. 'Best, dan ga je naar hem.' Zegt de wachter. Ik beweeg niet. 'Nou, staan je gaat naar de koning.' Zegt de wachter. Aiden komt binnen wandelen. 'Zo ze is wakker. Ik breng haar.' Zegt Aiden en ik word mee gesleurd.

We lopen naar boven en dan naar een kantoor. Aiden opent de deur. 'De nieuwe is wakker.' Zegt Aiden en laat ons alleen. Daar sta ik dan voor de koning in een te grote trui en jogging broek.

Hier gaan we dan. Hij zegt dat ik dood moet. 'Aiden, hij is al weg natuurlijk.' Zegt de koning en draait zich om. Hij bekijkt me en ziet de bloed plek van de schotwond. Er zat gif op de kogel. Plus hij zit nog in de wond. 'Naam, achternaam en leeftijd en groep.' Zegt hij serieus.

'Julia Moon, 19 en verbannen.' Zeg ik maar eerlijk. 'Van welke groep.' Zegt hij. 'Blue Dragons.' Zeg ik. 'Interessant, hoe kom je hier?' Zegt hij en komt dichterbij. 'Ik kwam Sanne bevrijden.' Zeg ik. 'Waarom?' Zegt hij.

'Ik was opweg met Sanne naar de bergen na u terrein. Toen werd zij meegenomen en nu kom, kwam ik haar redden.' Zeg ik. 'Sanne, hè. Hoe lang ken je haar.' Zegt hij. '1 week.' Zeg ik. 'Hoe lang ben je al verbannen.' Zegt hij. '3 jaar.' Zeg ik zacht. 'Kijk me aan.' Zegt de koning. Ik kijk langzaam omhoog. Ik kijk in zijn blauwe ogen.

Hij kijkt mij ook aan. Hij lijkt dreigend maar ook bezorgd. 'Je blijft leven. Mijn vader had een hekel aan je ouders. Hij wil hun dood en jij bent het lokaas.' Zegt hij hard. Ik krijg tranen in mijn ogen. 'Waarom huil je?' Zegt hij bot. 'Laat maar.' Zeg ik ook bot en veeg de tranen weg.

Ik wil hier weg. Ik ren langs de koning en een de deur uit. 'Hé, hou haar tegen.' Zegt de koning boos. Ik ren maar word gevangen door Aiden. Zucht, hij weer. Die assh*le. 'Breng haar naar een cel.' Zegt de koning. Ik word naar een cel gebracht en zie Sanne liggen in de cel naast me. Ze slaapt.

We krijgen eten en praten. 'Je hebt pijn.' Zeg ik. 'Ja, maar daar kunnen we niks aan doen.' Zegt ze. Ik steek mijn hand uit. Gave 2, pijn wegnemen of geven. Ze legt haar hand erin en ik neem de pijn voor een deel op. 'Dank je.' Zegt ze dankbaar. Ik voel me zo schuldig.

Ik had haar nooit moeten achterlaten. Ik had moeten vechten, strijden. Maar nee hoor. Ik ging weg. Liet haar achter. 'Voel je niet schuldig.' Zegt Sanne. Ik zucht. Makkelijker gezegd dan gedaan. Ik glimlach zwakjes naar haar. Na een tijdje gaan we allebei slapen.

De volgende dag

'Julia Moon, wakker worden.' Zegt een boze stem. Ik zie de koning staan. Ik ga zitten. Au, mijn rug. 'Mee komen.' Zegt Aiden en sleurt me mee. Ik laat het maar gebeuren. We lopen een kantoor in en ik zie een man zitten die een oudere versie is van de nieuwe koning, hij is vast de oude koning.

'Zoon, wie is dat.' Zegt de man. Hij kijkt me misprijzend aan. 'Julia Moon, dochter van Richard Moon.' Zegt de nieuwe koning. Mijn vader heette Richard. Waarom ben ik zo belangrijk en waarom mijn ouders. Ze zijn dood en ik ben lokaas. Niemand komt voor mij.

'Interessant. Ze is goed lokaas. Dan rekenen we eindelijk af met die Moons.' Zegt de oude koning. Ik hou mijn tranen tegen. 'Dat dacht ik ook al.' Zegt de nieuwe koning. 'Waar zijn je ouders.' Zegt de oude koning. Ze zijn serieus. Ik denk dat mee spelen me langer in leven houd.

'Weet ik niet.' Zeg ik. 'Dan gaan we een val zetten.' Zegt de nieuwe koning. 'Jij Julia, jij gaat gillen. Ouders al van draken komen op pijn gegil van hun jongen af.' Zegt de oude koning. Ik knik. Ze bereiden alles voor en ik zit in de cel. Na een kleine 2 uur wordt ik opgehaald door Aiden.

Ik loop mee. We gaan naar een boshut. Het is mooi ingericht. 'Jij gilt als wij het zeggen.' Zegt de oude koning. 'Dan moeten ze komen.' Zegt de nieuwe koning. Aiden pakt een mes. Ik deins achteruit. Aiden steekt het mes in mijn been. Ik gil. Zo hard dat heel Noord-Amerika het hoort.

Nee grapje. Maar sowieso het hele bos. Er gebeurd niks. Geen draak, geen beweging. Niks. De oude koning en Aiden gaan buiten kijken. Ze snijden nog een keer. Ik bloed. Ik voel me vies door al dat bloed. 'Waarom werkt het niet.' Zegt de oude koning en ze transformeren en stijgen op.

Ik blijf achter met de nieuwe koning. Hij drukt op de wonden. Zodat ik niet dood bloed, want dan hebben ze geen lokaas meer.

_________

Niet groot maar ik vond dit mooi om te stoppen want dan loopt het mooi over naar het volgende deel.

Publiceerd: 11-01-18

888 woorden