Με ένα... ΚΛΙΚ!

1: Σύμφωνοι;

Είμαι βαρετός.. Το γνωρίζω αυτό πολύ καλά γιατί βαριέμαι ακόμα και τον ίδιο μου εαυτό. 

Οδηγώ το ίδιο αυτοκίνητο τα τελευταία πέντε χρόνια, εργάζομαι σε μια καφετέρια που απαιτεί όλη την ενέργεια μου απλά για έναν βασικό μισθό, έχω την ίδια ρουτίνα, δεν κάνω διακοπές, δεν πάω ταξίδια, δεν πηγαίνω καν σε κέντρα διασκέδασης. Είμαι απλός, χωρίς κάποιον ιδιαίτερο χαρακτήρα. Παρακολουθώ τηλεόραση, ασχολούμαι με παζλ στον ελεύθερο μου χρόνο, αποφεύγω το ξύρισμα εάν δεν φτάσω σε σημείο που να θυμίζω άστεγο, αγαπάω υπερβολικά τον σκύλο μου και ποτέ δεν έχω κάτι πρωτότυπο να πω. Ακόμη και το χιούμορ μου περιορίζεται στον αυτοσαρκασμό. Τουλάχιστον καταφέρνω να εισπράττω γέλια, κι ας είναι εις βάρος μου.

Ποτέ μου δεν είχα σοβαρή σχέση. Η μεγαλύτερη μου σχέση ήταν όταν πήγαινα στο Πανεπιστήμιο με μια κοπέλα που με παράτησε στους τέσσερις μήνες, ή καλύτερα τότε ήταν που το κατάλαβα εγώ γιατί την έπιασα να πηδιέται με άλλον. Δεν μου ζήτησε καν συγνώμη, είπε απλώς:

«Πίτερ.. βγαίναμε τέσσερις βδομάδες και δεν προχωρήσαμε καν στην τρίτη βάση!» 

Λες και εγώ έπρεπε να ήξερα πως ήθελε να πηδηχτεί μαζί μου τόσο σύντομα. Νόμιζα πως οι γυναίκες ήθελαν τον χρόνο τους σε αυτά. Φυσικά και εύχομαι να ήμουν εγώ το αγόρι στο κρεβάτι της αλλά μάλλον δεν είχα τα αρχίδια για αυτό. Ήμουν είκοσι και ακόμα παρθένος, αυτό έλεγε πολλά.

Δεν έχασα την παρθενιά μου μέχρι τα εικοσιδύο και αυτό έγινε πάνω στην μέθη μου με ένα κορίτσι που δεν είδα ποτέ ξανά. Το μόνο που θυμάμαι είναι πως τελείωσα γρήγορα και εκείνη απογοητευμένη έφυγε από το δωμάτιο προτού καν φορέσει όλα τα ρούχα της.

Προσπάθησα πολλές φορές από τότε να κρατήσω κάποια κοπέλα κοντά μου αλλά δεν είχα ποτέ την κατάλληλη αυτοπεποίθηση για αυτό. Ήμουν ντροπαλός, σιωπηλός και συμμαζεμένος. Ένα προφίλ που θεωρούταν αποκρουστικό από το αντίθετο φύλο.

Αφού είδα πως τα ερωτικά παιχνίδια δεν ήταν το φόρτε μου αφοσιώθηκα στο να χτίσω μια εργένικη ζωή που θα με κρατούσε ζωντανό. Είχα μια εργασία, χρήματα, διαμέρισμα, φαγητό και όποτε ήθελα να πηδήξω άραζα στο μπαράκι ενός φίλου μου, όπου γνώριζα πως εκεί θα μου έστηνε κάποια κατάσταση.

Αυτό έκανα πάντα. Βασιζόμουν επάνω στους άλλους και εκείνοι με βοηθούσαν. Μέχρι που όλοι βαρέθηκαν την κλάψα και τις απαιτήσεις μου. 

Εκτός από τον Τζέρεμι, εκείνος δεν με βαριόταν ποτέ. 

«Έχεις πολύ πλάκα, φίλε!» έλεγε κάθε φορά που έλεγα κάποια πικρή αλήθεια και εκείνος την έπαιρνε στην πλάκα.