Με ένα... ΚΛΙΚ!

2: Ασχημόπαπο

Εάν νομίζετε πως οι άνδρες κρίνουμε αυστηρά μια γυναίκα από την εμφάνιση της τότε μάλλον δεν έχετε ακούσει κάποια παρέα κοριτσιών να σχολιάζει έναν άνδρα. 

Θα το θέσω αλλιώς.. Οι άνδρες μπορεί να λέμε πολλά αλλά στην πραγματικότητα ζητάμε λίγα και απαιτούμε ακόμα λιγότερα. Για την ακρίβεια αυτό που ερωτευόμαστε τελικά επάνω σε μια κοπέλα είναι οι ατέλειες της, γιατί κατά κάποιον τρόπο αυτό είναι που τονώνει την αυτοπεποίθηση μας. Έχουμε μεγάλες ανασφάλειες και το να έχουμε δίπλα μας ένα πλάσμα που δεν φοβάται να δείξει αδυναμία μας ωθεί να αποκαλύψουμε τις δικές μας. Για τις γυναίκες από την άλλη ο άνδρας πρέπει να είναι κυρίαρχος μα και γατούλα. Πρέπει να παίρνει πρωτοβουλίες αλλά να μην υπερβαίνει τα όρια, πρέπει να είναι τρυφερός και ρομαντικός χωρίς να γίνεται υπερβολικά ευαίσθητος, πρέπει να ξέρει να επισκευάζει ή να διορθώνει κάθε πρόβλημα, να μπορεί να προσφέρει ασφάλεια και να εκδηλώνει συνεχώς το ενδιαφέρον του για εσάς. Η λίστα θα μπορούσε να φτάσει στα όρια της υπερφυσικής φαντασίας και για αυτό δεν θα την επεκτείνω περισσότερο, αντιθέτως θα επικεντρωθώ στο συμπέρασμα. Μια γυναίκα για να αγαπηθεί πρέπει απλώς να δώσει την άδεια στον άνδρα να το κάνει αφού τηρεί τις προδιαγραφές της αλλά ένας άνδρας για να δεχθεί αγάπη πρέπει να αγωνιστεί για αυτήν.

Και δυστυχώς για εμένα δεν γεννήθηκα αγωνιστής.

Χαζεύω τον εαυτό μου στον καθρέπτη και παρατηρώ το μούσι μου. Έχει φτάσει λίγο πιο κάτω από το τελείωμα του πιγουνιού μου ενώ τα μαλλιά μου βρίσκονται άτσαλα τοποθετημένα γύρο από το πρόσωπο μου. Θα ήθελα πολύ να ξυριστώ αλλά η Νάλα το απαγόρευσε αυστηρά. 

Πιάνω λίγο το ξυραφάκι στα χέρια μου και αναλογίζομαι τις συνέπειες εάν αποφασίσω να τα κόψω. Για κάποιο λόγο αυτό το μικρό τέρας με φοβίζει. Μπορεί να έχει αγνά μάτια γεμάτα γλύκα μα υπάρχει μια λάμψη που θυμίζει λιοντάρι μέσα τους. Δεν θα ήθελα να την ακούσω να βρυχάτε. Αφήνω το ξυραφάκι κάτω και ξεπλένω απλώς το πρόσωπο μου. Αποδέχομαι πως πρέπει να συμβιβαστώ με την εικόνα μου και να τηρήσω τους κανόνες της.  

Αφού ολοκληρώνω την πρωινή μου ρουτίνα πάω να ανοίξω την πόρτα μου για έναν περίπατο και ίσως μια ανάλαφρη βόλτα στα μαγαζιά. Μα όταν γυρίζω το πόμολο αισθάνομαι ήδη την ενέργεια της να ξεχειλίζει. Χωρίς καμία ιδιαίτερη έκπληξη ανακαλύπτω πως η Νάλα βρίσκεται ακριβώς επάνω στο εξωτερικό μου χαλάκι με δύο καφέδες στα χέρια της  και ένα τρομαχτικά μεγάλο χαμόγελο.